Black November ...για μένα


Black Friday  σήμερα μια και είμαστε μιμητικά όντα και αμερικανίζουμε....και καθόλου δεν μ' ενδιαφέρει  να στηθώ στις ουρές των πολυκαταστημάτων, αν και λυπούμαι αφάνταστα βλέποντας τόσο κόσμο να περιμένει έξω από τα καταστήματα, στις φωτογραφίες των ειδήσεων!
Για μένα  υπάρχει ο black November  και κάθε μέρα βιώνω και ένα χαστούκι της ζωής γιατί....έτσι είναι η ζωή.
Γι αυτό και χάθηκα...και αγωνίζομαι να βρω τους ρυθμούς μου.
Βλέπεις, μετά το τριήμερο που ήταν ανέλπιστο δώρο και υπέροχο διάλειμμα και στο περιέγραψα στην προηγούμενη ανάρτησή μου, ήλθαν τα πάνω κάτω. Σαν να πήρε η ζωή την τρίαινα και να ανακάτεψε τη θάλασσα της καθημερινότητάς μου δημιουργώντας κύματα που μόνο παλεύοντας τα νικάς.
Τι να σου πρωτοπώ; 
Για το πρόβλημα με αρρυθμίες του πατέρα μου που μας οδήγησε στο νοσοκομείο για βηματοδότη; 
Ως εκεί καλά πήγαν τα πράγματα. Αν και σοκαρισμένος ο υπερήλικας μπαμπάς που ποτέ δεν είχε προβλήματα υγείας, γύρισε στο σπίτι του να αναρρώσει. Έφερε όμως και ίωση  από το νοσοκομείο. Όλοι την πήραμε, ο ένας μετά τον άλλον. Πυρετός, λαιμός, βήχας...γιατροί, φάρμακα. Και ο μπαμπάς συνερχόταν.
Όμως.....κόλλησε ίωση και η μαμά με προβλήματα υγείας όπως αναπνευστικό. Ξανά γιατροί, φάρμακα και βήχας πολύς. Πέρασαν οι μέρες με τρεχάματα και αγωνία. Πέρασε και η ίωση αλλά ο οργανισμός της  εξασθενημένος δεν....
Υπερήλικη και εκείνη, δεν τα κατάφερε.
Έφυγε!!! 
Ήμουν συνειδητοποιημένη ότι το τέλος που είναι το μόνο σίγουρο στη ζωή, θα έλθει και για τους γονείς μου, ευχόμενη  να είναι ανώδυνο.
Έφυγε ήσυχα. Ήμουν κοντά της και ένιωσα ότι όσο και να το συνειδητοποιείς  το επερχόμενο τέλος των γονιών σου, όταν χάνεις τη μάνα σου, όσο ετών και αν είναι, χάνεις ένα κομμάτι από τον κόσμο σου.
Φοβερή η απώλεια...
Μεγάλος ο πόνος...
Γιατί η μάνα είναι πάντα η μαμά όσα χρόνια και αν περάσουν, όσο ετών και να είναι το παιδί της!!
Και τώρα;
Έχουμε έναν μπαμπά που δεν μπορεί να συνέλθει.
Που δεν μπορεί να μείνει στιγμή μόνος. Τον έχουμε μαζί μας συνεχώς και τώρα παλεύουμε να τα καταφέρει. Θα δείξει.
Οι μέρες περνούν έτσι, με θλίψη, με προσπάθεια να χαμογελάσεις γιατί οι ζωντανοί τώρα μετρούν και ....τα χαστούκια συνεχίζονται.
Μέσα σ' όλα αυτά και το σκυλάκι μας που παρουσίασε εδώ και λίγο καιρό νεφρική ανεπάρκεια λόγω δηλητηρίασης κατά το κτηνίατρο, παλεύει να ζήσει. Και δεν νομίζω ότι θα τα καταφέρει.
Μην πεις ότι σκύλος είναι, δεν είναι άνθρωπος, γιατί τα αισθήματά μας είναι τόσο δυνατά που δεν τον ξεχωρίζουμε από μέλος της οικογένειας.
Και ο αγώνας συνεχίζεται.
Να συνέλθουμε για να μπορούμε να βοηθήσουμε...και να στεγνώσουμε λίγο από τα δάκρυα...................................