Εκείνος, νεαρός γεμάτος όνειρα και ελπίδες πήρε το δρόμο της μετανάστευσης. Πώς να θρέψει ένα φτωχό χωριό όνειρα που ασφυκτιούσαν σε μια νεανική καρδιά που διψούσε να τολμήσει ψάχνοντας μια ευκαιρία;
Γέμισε με ελπίδα και με τα ποτισμένα απ' τα δάκρυα της μάνας ασπρόρουχά του μια βαλίτσα και μαζί με λίγο χώμα ελληνικό, έφυγε μακριά να βρει το δρόμο που του αναλογούσε, ορθάνοιχτο.
Ξέρεις, πηγαίνοντας σε άλλους κόσμους, είσαι διατεθειμένος να δουλέψεις σκληρά για να ονομαστείς ''επιτυχημένος'' στον τόπο σου. Κάνεις όποια δουλειά βρεις που ποτέ δεν θα έκανες στη χώρα σου.
Και ο νέος μας πρόκοψε. Και μέσα στην προκοπή του προσμέτρησε και την αγάπη της ζωής του εκεί στην ξενιτιά.
Εκείνη, κοπελούδα έφυγε, με πρόσκληση από τον αδελφό της, για να βρει την τύχη της μακριά από το χωριό της.
Και τη βρήκε στο πρόσωπο εκείνου. Στήσανε μαζί το σπιτικό τους που μεγάλωνε σε τετραγωνικά-σημάδι βιοτικού επιπέδου -αλλά μεγάλωνε και αριθμητικά. Τρία παιδιά ήταν η απόδειξη της αγάπης τους. Τρία παιδιά που μύρωναν την καθημερινότητά τους.
Και ο χρόνος συνέχιζε να τους χαρίζει όμορφες μέρες και χρόνια εκεί στα ξένα.
Μα ήλθαν και άσχημες μέρες.
Η ζωή δεν είναι πάντα καλή και βολική. Έχει τις αναποδιές της και σου χαρίζει αστραπόβροντα που ταράζουν συθέμελα τη ζωή σου.
Έτσι και σ' εκείνον. Το αστροπελέκι της υγείας του τους συγκλόνισε. '' Ανεπάρκεια νεφρών'' ήταν η ετυμηγορία. Και την είδαν ως καταδίκη. Αλλά πάλεψαν να υπερασπιστούν τη ζωή που έφτιαξαν. Αγωνίστηκαν και ακολούθησαν θεραπείες που τουλάχιστον θα καθυστερούσε το αναπόφευκτο: την πλήρη καταστροφή των νεφρών.
Το χαμόγελο της ευτυχίας κλείστηκε στο υποσυνείδητο να θυμίζει άλλες εποχές. Και έμεινε ένα χαμόγελο της αξιοπρέπειας, όπως το ονόμασαν, να το βλέπουν τα παιδιά και να μην κατανοούν το μέγεθος του προβλήματος. Να μην αλλάξει η ζωή τους.
Γιατί η πραγματικότητα άλλαξε. Και οι ώρες εργασίας μειώθηκαν και τα έσοδα ακολούθησαν την ίδια πορεία ως μεγέθη ανάλογα. Αλλά προς Θεού, τα παιδιά να μην δουν τη διαφορά.
Ο καιρός περνούσε με ένα βαλιτσάκι χάπια ως προσκεφάλι και ιδιαίτερη διατροφή για το νέο μας, που είχε γίνει ένας ώριμος άντρας.
Οι εξετάσεις συνεχώς έφερναν ανησυχητικά μαντάτα. Μέχρι που κραύγαζαν το τέλος της φυσιολογικής ζωής. Τα νεφρά καταστράφηκαν τελείως.
Και άρχισε μια νέα περίοδος της ζωής τους. Μαρτυρική την χαρακτήρισαν.Πρώτα να ενημερωθούν τι σημαίνει αυτή η καταστροφή. Να χωνέψουν τον κίνδυνο ζωής που αντιμετώπιζε εκείνος. Το βάρος έπεσε στους ώμους της. Και δεν υπήρξε ποτέ ηρωίδα. Να μάθει, πάσχιζε, πόσος φόβος εγκαταστάθηκε μέσα του. Να προσπαθήσει να διώξει το δικό της τρόμο.Πώς θα ζούσε χωρίς να τον έχει πλάι της; Και τα παιδιά; Είχαν μεγαλώσει βέβαια, αλλά ήταν τα νιάτα γεμάτα ζωή και ανεμελιά. Τώρα θα έπρεπε να κάνουν στροφή ζωής 360 μοιρών! Αλλά δεν διανοήθηκαν να πάψουν να παλεύουν μαζί. Εκείνος με την αρρώστια του και εκείνη με την πεσμένη ψυχολογία του.
Μίλησαν πολύ...ζήτησαν βοήθεια. Ισορρόπησαν σε τεντωμένο σκοινί για χάρη του εκείνη, για χάρη της εκείνος και για τα παιδιά τους και οι δυο.
Πρώτη αλλαγή το μηχάνημα αιμοκάθαρσης. Του το παραχώρησαν στο σπίτι.Και εκείνη εκπαιδεύτηκε να το χρησιμοποιεί κάθε δυο μέρες για να καθαρίζει το αίμα του αγαπημένου της συζύγου. Εκπαιδεύτηκε να αντιμετωπίζει και ελαφριά περιστατικά εξαιτίας της αιμοκάθαρσης. Και πώς δεν τα μπορούσε όλα αυτά! Πόσο απεχθανόταν τα μηχανήματα και τα προβλήματα υγείας!!
Απαισιοδοξία, αδιαθεσία εξαιτίας της ασθένειας, ψυχολογικό αδιέξοδο και αρνητικά φορτισμένη διάθεση κάθε μα κάθε φορά που ήταν η ώρα του μηχανήματος.
Πώς να δώσει κουράγιο; Τι αισιόδοξο μήνυμα να στείλει στον αγαπημένο της, όταν δεν είχε κανένα σημάδι ελπιδοφόρο; Πώς να στηρίξει ηθικά αυτόν που υποφέρει και πώς να σταθεί στα παιδιά που ζουν αυτόν τον εφιάλτη; Κι εκείνη;
Να τον βλέπει χλωμό και εξασθενημένο και να αφουγκράζεται την ανάσα του, να χάνει το χαμόγελό της αλλά να παλεύει να του φέρει το δικό του χαμόγελο στα χείλη. Έστω και αν η προσπάθεια έφερνε το χαμόγελο-γκριμάτσα που της χάριζε.
Δεύτερη αλλαγή η λίστα αναμονής για μεταμόσχευση. Να ρωτάει το γιατρό σε ποια σειρά βρίσκεται ο άντρας της και να ξαναρωτάει με αγωνία αν βρέθηκε δότης που να ταιριάζει μόνο στον δικό της άνθρωπο. Και να παίρνει αρνητική απάντηση.
Να προσπαθεί να τονώσει το πεσμένο ηθικό του χωρίς να ξέρει πώς να ανυψώσει το δικό της.Να κλαίει κρυφά του και να προσεύχεται, όσο ποτέ, για ένα θαύμα. Να συγκρατείται να μην πιστέψει σε γιατροσόφια και ματζούνια που της υπόσχονταν γνωστοί και φίλοι. Αυτή ήταν η κατάστασή της. Αυτά τα συναισθήματά της που έμαθε να τα χειρίζεται για το καλό εκείνου. Για την ψυχική ηρεμία του.
Πόσο ανέμελη να δείξει χωρίς να χαρακτηριστεί αδιάφορη; Πόση ελπίδα να του ''πουλήσει'' χωρίς να φανεί κάλπικη;
Έως τη μέρα που εκείνη το πήρε απόφαση και είπε στο γιατρό στο ιατρείο ''δεν με εξεταζετε και εμένα αν είμαι συμβατή;'' Εκείνος αρνήθηκε και τη σκέψη ακόμη πολύ έντονα. Όχι δεν θα σακατευόταν εκείνη για χάρη του. Όχι δεν θα δεχόταν αυτήν τη θυσία. Άλλο ένας δότης που έχασε τη ζωή του για οποιονδήποτε λόγο και άλλο η υγιής γυναίκα του. Εδώ που τα λέμε, ο οποιοσδήποτε υγιής δεν θα ήθελε να είναι ο δότης του. Είχε περάσει τόσα πολλά όλα αυτά τα χρόνια δίπλα σ' αυτόν και στο μηχάνημα.Τα έβλεπε, τα ζούσε. Ήξερε το φόβο της, τον διάβαζε στα μάτια της όταν τον έβλεπε χωρίς δυνάμεις. Ήθελε να της ζητήσει συγνώμη γι αυτό τον φόβο που άφησε να φωλιάσει μέσα της. Αλλά δεν είχε πάντα κουράγιο
Ο επιμένων νικά. Και ο γιατρός, αν και οι πιθανότητες ήταν ελάχιστες, έδωσε την άδεια για εξετάσεις για να ηρεμήσει εκείνη.
Όμως η ζωή τους χρωστούσε. Και το θαύμα, όπως το χαρακτήρισε ο γιατρός, έκανε το πρώτο βήμα. Ναι, ήταν συμβατή. Ούτε αδέλφια δεν ήταν τόσο συμβατά.
Ναι, το αποφάσισε να δώσει το νεφρό της, εν μέσω αληθινής μάχης είναι η αλήθεια, με τον αγαπημένο της. Ο καλός της, όπως εξήγησε αργότερα, δεν μπορούσε να δεχθεί να πάρει ένα όργανο από την αγαπημένη του που μπορούσε να το απορρίψει ο οργανισμός του.Ακόμη και αν όλα πήγαιναν καλά, δεν μπορούσε ούτε να σκεφθεί τα πιθανά προβλήματα που μπορεί να αντιμετώπιζε η γυναίκα του στο μέλλον με ένα νεφρό. Τόσες αντιρρήσεις που έφερναν τα χείλη, ενώ το βλέμμα πρόδιδε τη μεγάλη του αγωνία για αυτή της την απόφαση.Μέχρι να πεισθεί να δεχθεί την μεταμόσχευση πέρασαν οι μέρες εν μέσω αληθινής πάλης της αγάπης του ενός προς τον άλλον. Αλλά όσες αντιρρήσεις και να έφερε εκείνος, η επέμβαση μεταμόσχευσης ορίσθηκε. Τα παιδιά και οι δικοί τους άνθρωποι έξω από το χειρουργείο, συνόδευσαν πρώτα εκείνη να δώσει το νεφρό και μετά εκείνον. Και άρχισαν να προσεύχονται!
Οι επεμβάσεις πήγαν καλά........Έμενε να δείξει ο χρόνος αν θα άφηνε το θαύμα να κάνει το επόμενο βήμα του.
Οι μέρες της ανάρρωσης περνούσαν για εκείνον με αγωνία και ελπίδα. Θα αφήσει ο οργανισμός το νέο του νεφρό να ζήσει; Θα το δεχθεί σαν δικό του; Όλα πήγαιναν καλά αλλά τι θα γινόταν στην πορεία; Η αγαπημένη του γυναίκα ήταν δίπλα του. Σηκώθηκε από το κρεβάτι γρηγορότερα από εκείνον και δεν τον άφηνε στιγμή.
Τα φάρμακα έπεισαν τον οργανισμό του ότι το νέο νεφρό που υιοθέτησε ήταν δικό του.
Η ζωή επέστρεψε σχεδόν στο φυσιολογικό της.
Η αγάπη τους θριάμβευσε.
Η προσφορά της συζύγου έγινε παράδειγμα αγάπης σε κάθε συζήτηση γνωστών και αγνώστων. Γιατί οι εφημερίδες του τόπου τους έγραψαν γι αυτό.
Βλέπεις, δεν δίνει εύκολα ακόμη και ο σύντροφος ζωής, ένα κομμάτι του ενώ είναι υγιής.
Υπάρχουν αγάπες που έχουν ζητήσει πολύ λιγότερα κατά καιρούς και κανείς δεν ήταν πρόθυμος να παραχωρήσει, έστω λίγο από τον εγωισμό του. Σκέψου να δώσουν όργανό τους!
Η αγάπη η αληθινή όμως,κάνει θαύματα.
Το πιστεύεις;
Είναι μια ιστορία που σας διηγήθηκα για χάρη του δρώμενου της Αριστέας μας ''Κοινωνία Ώρα Αγάπης''! Και είναι αληθινή πέρα ως πέρα και την γνωρίζω προσωπικά.