Η αγάπη κάνει θαύματα! ( Κοινωνία Ώρα Αγάπης )


Εκείνος, νεαρός γεμάτος όνειρα και ελπίδες πήρε το δρόμο της μετανάστευσης. Πώς να θρέψει ένα φτωχό χωριό όνειρα που ασφυκτιούσαν σε μια νεανική καρδιά που διψούσε να τολμήσει ψάχνοντας μια ευκαιρία;
Γέμισε με ελπίδα και με τα ποτισμένα απ' τα δάκρυα της μάνας ασπρόρουχά του μια βαλίτσα και μαζί με λίγο χώμα ελληνικό, έφυγε μακριά να βρει το δρόμο που του αναλογούσε, ορθάνοιχτο.
Ξέρεις, πηγαίνοντας σε άλλους κόσμους, είσαι διατεθειμένος να δουλέψεις σκληρά για να ονομαστείς ''επιτυχημένος'' στον τόπο σου. Κάνεις όποια δουλειά βρεις   που ποτέ δεν θα έκανες στη χώρα σου. 
Και ο νέος μας  πρόκοψε. Και μέσα στην προκοπή του προσμέτρησε και  την αγάπη της ζωής του εκεί στην ξενιτιά. 
Εκείνη, κοπελούδα έφυγε, με πρόσκληση από τον αδελφό της, για να βρει την τύχη της μακριά από το χωριό της.
Και τη βρήκε στο πρόσωπο εκείνου. Στήσανε μαζί το σπιτικό τους που μεγάλωνε σε τετραγωνικά-σημάδι βιοτικού επιπέδου -αλλά μεγάλωνε και αριθμητικά. Τρία παιδιά ήταν η απόδειξη της αγάπης τους. Τρία παιδιά που μύρωναν την καθημερινότητά τους.
Και ο χρόνος συνέχιζε να τους χαρίζει όμορφες μέρες και χρόνια εκεί στα ξένα.
Μα ήλθαν και άσχημες μέρες.
Η ζωή δεν είναι πάντα καλή και βολική. Έχει τις αναποδιές της  και σου χαρίζει αστραπόβροντα που ταράζουν συθέμελα τη ζωή σου.
Έτσι και σ' εκείνον. Το αστροπελέκι της υγείας του τους συγκλόνισε. '' Ανεπάρκεια νεφρών'' ήταν η ετυμηγορία. Και την είδαν ως καταδίκη. Αλλά πάλεψαν να υπερασπιστούν τη ζωή που έφτιαξαν. Αγωνίστηκαν και ακολούθησαν θεραπείες που τουλάχιστον θα καθυστερούσε το αναπόφευκτο: την πλήρη καταστροφή των νεφρών.
Το χαμόγελο της ευτυχίας κλείστηκε στο υποσυνείδητο να θυμίζει άλλες εποχές. Και έμεινε ένα χαμόγελο της αξιοπρέπειας, όπως το ονόμασαν, να το βλέπουν τα παιδιά και να μην κατανοούν το μέγεθος του προβλήματος. Να μην αλλάξει η ζωή τους. 
Γιατί η πραγματικότητα άλλαξε. Και οι ώρες εργασίας μειώθηκαν και τα έσοδα ακολούθησαν την ίδια πορεία ως μεγέθη ανάλογα. Αλλά προς Θεού, τα παιδιά να μην δουν τη διαφορά.
Ο καιρός περνούσε με ένα βαλιτσάκι χάπια ως προσκεφάλι και ιδιαίτερη διατροφή για το νέο μας, που είχε γίνει ένας ώριμος άντρας.
Οι εξετάσεις συνεχώς έφερναν ανησυχητικά μαντάτα. Μέχρι που κραύγαζαν το τέλος της φυσιολογικής ζωής. Τα νεφρά καταστράφηκαν τελείως. 
Και άρχισε μια νέα περίοδος της ζωής τους. Μαρτυρική την χαρακτήρισαν.Πρώτα να  ενημερωθούν τι σημαίνει αυτή η καταστροφή. Να χωνέψουν τον κίνδυνο ζωής που αντιμετώπιζε εκείνος.  Το βάρος έπεσε στους ώμους της. Και δεν υπήρξε ποτέ ηρωίδα. Να μάθει, πάσχιζε, πόσος φόβος εγκαταστάθηκε μέσα του. Να προσπαθήσει να διώξει το δικό της τρόμο.Πώς θα ζούσε χωρίς να τον έχει πλάι της;   Και τα παιδιά;  Είχαν μεγαλώσει βέβαια, αλλά ήταν τα νιάτα γεμάτα ζωή και ανεμελιά. Τώρα θα έπρεπε να κάνουν στροφή ζωής 360 μοιρών! Αλλά δεν διανοήθηκαν να πάψουν να παλεύουν μαζί. Εκείνος με την αρρώστια του και εκείνη με την πεσμένη ψυχολογία του. 
Μίλησαν πολύ...ζήτησαν βοήθεια. Ισορρόπησαν σε τεντωμένο σκοινί για χάρη του εκείνη, για χάρη της εκείνος και για τα παιδιά τους και οι δυο.

Πρώτη αλλαγή το μηχάνημα αιμοκάθαρσης. Του το παραχώρησαν στο σπίτι.Και εκείνη εκπαιδεύτηκε να το χρησιμοποιεί κάθε δυο μέρες για να καθαρίζει το αίμα του αγαπημένου της συζύγου. Εκπαιδεύτηκε να αντιμετωπίζει και ελαφριά περιστατικά εξαιτίας της αιμοκάθαρσης. Και πώς δεν τα μπορούσε όλα αυτά! Πόσο απεχθανόταν τα μηχανήματα και τα προβλήματα υγείας!! 
Απαισιοδοξία, αδιαθεσία εξαιτίας της ασθένειας, ψυχολογικό αδιέξοδο και αρνητικά φορτισμένη διάθεση κάθε μα κάθε φορά που ήταν η ώρα του μηχανήματος.
Πώς να δώσει κουράγιο; Τι αισιόδοξο μήνυμα να στείλει στον αγαπημένο της, όταν δεν είχε  κανένα σημάδι ελπιδοφόρο; Πώς να στηρίξει ηθικά αυτόν που υποφέρει και πώς να σταθεί στα παιδιά που ζουν αυτόν τον εφιάλτη; Κι εκείνη;
Να τον βλέπει χλωμό και εξασθενημένο και να αφουγκράζεται την ανάσα του, να χάνει το χαμόγελό της αλλά να παλεύει να του φέρει το δικό του χαμόγελο στα χείλη. Έστω και αν η προσπάθεια  έφερνε  το χαμόγελο-γκριμάτσα  που της χάριζε.
Δεύτερη αλλαγή η λίστα αναμονής για μεταμόσχευση. Να ρωτάει το γιατρό σε ποια σειρά βρίσκεται ο  άντρας της  και να ξαναρωτάει με αγωνία αν βρέθηκε δότης που να ταιριάζει μόνο στον δικό της άνθρωπο. Και να παίρνει αρνητική απάντηση. 
Να προσπαθεί να τονώσει το πεσμένο ηθικό του χωρίς να ξέρει πώς να ανυψώσει το δικό της.Να κλαίει κρυφά του και να προσεύχεται, όσο ποτέ, για ένα θαύμα. Να συγκρατείται να μην πιστέψει  σε γιατροσόφια και ματζούνια που της υπόσχονταν γνωστοί και φίλοι.  Αυτή ήταν η κατάστασή της. Αυτά τα συναισθήματά της που έμαθε να τα χειρίζεται για το καλό εκείνου. Για την ψυχική ηρεμία του.
Πόσο ανέμελη να δείξει χωρίς να χαρακτηριστεί αδιάφορη; Πόση ελπίδα να του ''πουλήσει'' χωρίς να φανεί κάλπικη;
Έως τη μέρα που εκείνη το πήρε απόφαση και είπε στο γιατρό στο ιατρείο ''δεν με εξεταζετε και εμένα αν είμαι συμβατή;'' Εκείνος αρνήθηκε και τη σκέψη ακόμη πολύ έντονα. Όχι δεν θα σακατευόταν εκείνη για χάρη του. Όχι δεν θα δεχόταν αυτήν τη θυσία. Άλλο ένας δότης που έχασε τη ζωή του για οποιονδήποτε λόγο και άλλο η υγιής γυναίκα του. Εδώ που τα λέμε, ο οποιοσδήποτε υγιής δεν θα ήθελε να είναι ο δότης του. Είχε περάσει τόσα πολλά όλα αυτά τα χρόνια δίπλα σ' αυτόν και στο μηχάνημα.Τα έβλεπε, τα ζούσε. Ήξερε  το φόβο της, τον διάβαζε στα μάτια της όταν τον έβλεπε χωρίς δυνάμεις. Ήθελε να της ζητήσει συγνώμη γι αυτό τον φόβο που άφησε να φωλιάσει μέσα της. Αλλά δεν είχε  πάντα κουράγιο
Ο επιμένων νικά. Και ο γιατρός, αν και οι πιθανότητες ήταν ελάχιστες, έδωσε την άδεια για εξετάσεις για να ηρεμήσει εκείνη.
Όμως η ζωή τους χρωστούσε. Και το θαύμα, όπως το χαρακτήρισε ο γιατρός, έκανε το πρώτο βήμα. Ναι, ήταν συμβατή. Ούτε αδέλφια δεν ήταν τόσο συμβατά. 
Ναι, το αποφάσισε να δώσει το νεφρό της, εν μέσω αληθινής μάχης είναι η αλήθεια, με τον αγαπημένο της. Ο καλός της, όπως εξήγησε αργότερα, δεν μπορούσε να δεχθεί να πάρει ένα όργανο από την αγαπημένη του που μπορούσε να το απορρίψει ο οργανισμός του.Ακόμη και αν όλα πήγαιναν καλά, δεν μπορούσε ούτε να σκεφθεί τα πιθανά προβλήματα που μπορεί να αντιμετώπιζε η γυναίκα του στο μέλλον με ένα νεφρό.  Τόσες αντιρρήσεις  που έφερναν τα χείλη, ενώ το βλέμμα πρόδιδε τη  μεγάλη του  αγωνία για αυτή της την απόφαση.Μέχρι να πεισθεί να δεχθεί την μεταμόσχευση πέρασαν οι μέρες εν μέσω αληθινής πάλης της αγάπης του ενός προς τον άλλον. Αλλά όσες αντιρρήσεις και να έφερε εκείνος, η επέμβαση μεταμόσχευσης ορίσθηκε. Τα παιδιά και οι δικοί τους άνθρωποι έξω από το χειρουργείο, συνόδευσαν πρώτα εκείνη να δώσει το νεφρό και μετά εκείνον. Και άρχισαν να προσεύχονται! 
Οι επεμβάσεις πήγαν καλά........Έμενε να δείξει ο χρόνος αν θα άφηνε το θαύμα να κάνει το επόμενο βήμα του.
Οι μέρες της ανάρρωσης περνούσαν για εκείνον με αγωνία και ελπίδα. Θα αφήσει ο οργανισμός το νέο του νεφρό να ζήσει; Θα το δεχθεί σαν δικό του; Όλα πήγαιναν καλά αλλά τι θα γινόταν στην πορεία;  Η αγαπημένη του γυναίκα ήταν δίπλα του. Σηκώθηκε από το κρεβάτι γρηγορότερα από εκείνον και δεν τον άφηνε στιγμή. 
Τα φάρμακα έπεισαν τον οργανισμό του ότι το νέο νεφρό που υιοθέτησε ήταν δικό του. 
Η ζωή επέστρεψε σχεδόν στο φυσιολογικό της.
Η αγάπη τους θριάμβευσε.
Η προσφορά της συζύγου έγινε παράδειγμα αγάπης σε κάθε συζήτηση γνωστών και αγνώστων. Γιατί οι εφημερίδες του τόπου τους έγραψαν γι αυτό.
Βλέπεις, δεν δίνει εύκολα ακόμη και ο σύντροφος ζωής, ένα κομμάτι του ενώ είναι υγιής. 
Υπάρχουν αγάπες που έχουν ζητήσει πολύ λιγότερα κατά καιρούς και κανείς δεν ήταν πρόθυμος να παραχωρήσει, έστω λίγο από τον εγωισμό του. Σκέψου να δώσουν όργανό τους!
Η αγάπη η αληθινή όμως,κάνει θαύματα.
Το πιστεύεις;

Είναι μια  ιστορία που σας διηγήθηκα για χάρη του δρώμενου της Αριστέας μας ''Κοινωνία Ώρα Αγάπης''! Και είναι αληθινή πέρα ως πέρα και την γνωρίζω προσωπικά.

Ό,τι μπορούμε κάνουμε! (Παζάρι Αλληλεγγύης!)

πηγή

Καταιγισμός κακών ειδήσεων και η ανησυχία μου δεν μπορεί να κρυφτεί. Βλέπεις, δεν είναι μόνο τα οικονομικά μας χάλια και η αφαίμαξη, που είναι πανάκριβη τελικά, όλων των πολιτών. Είναι και ένα σωρό άλλα που συμβαίνουν παντού.
Κυρίως όμως  με απασχολεί πάντα, αυτό που δε λέγεται, αλλά όταν  τα κομμάτια του παζλ  μπουν στη θέση τους δείχνουν μια εικόνα ζοφερή για το μέλλον.
Να μια είδηση που με ανησύχησε. Η εξαγορά της MONSTANTO -αυτής της εταιρείας με τους σπόρους τους μεταλλαγμένους; αυτή! - από τη BAYER!
 Διατροφικός κολοσσός θα γίνει η γερμανική εταιρεία μετά από αυτήν την εξαγορά. Και υπόσχεται ότι θα ταΐσει όλον τον πλανήτη. 
Σκέφτηκες κάτι; Με ζώσανε τα φίδια που λέει και η μητέρα μου.
Τρόφιμα και φάρμακα στα ''χέρια '' λίγων, σημαίνει ένα πράγμα μόνο: έλεγχο των ανθρώπων. Και μην βιαστείς να πεις ότι και τώρα ελέγχονται οι άνθρωποι. Αυτός ο έλεγχος της διατροφής και της υγείας είναι από τα έργα επιστημονικής φαντασίας που φοβάμαι ότι γίνεται πραγματικότητα.
Τι μπορούμε να κάνουμε;
πηγή

Να παλεύουμε για να φτιάξουμε όμορφο τον κόσμο που μας περιβάλλει. Αυτόν που είναι στο χέρι μας να γεμίσει αγάπη και αλληλεγγύη. Και για τα άλλα, να είμαστε σε εγρήγορση και να γνωρίζουμε όσα μπορούμε περισσότερα.
Για τον κόσμο που είναι γύρω μας και έχει την ανάγκη μας το blogaki κάνει ένα παζάρι Αλληλεγγύης. Και δίνουμε το παρόν. Αυτό το μπορούμε. Αυτό θα κάνουμε.
Η Αλεξάνδρα μας μας κάλεσε ''στα όπλα''. Και ανταποκριθήκαμε όλοι πιστεύω.
Αυτά είναι ό,τι έφτιαξα εγώ για το παζάρι.


Οι καθρέφτες μου-κλασική πια κατασκευή μου- από παπιέ μασέ, ντεκουπάζ, πηλός κλπ κλπ. Τα γλαστράκια μου που είναι νέα απασχόληση. Φτιαγμένα από γύψο και τα κακτάκια από βότσαλα. Οι κρεμαστρούλες μου και τα μπουκάλια μου που εύχομαι να αρέσουν για να μαζέψουμε χρήματα βρε παιδιά. Για την κοινωνική κουζίνα ο'' Άλλος Άνθρωπος'' , που μαγειρεύει για απόρους. Και επειδή υπάρχουν και οι καχεντρεχείς που απόρους θεωρούν μόνο Έλληνες πολίτες, να πω σ'αυτούς αν με διαβάζουν δυστυχώς, ότι όλοι είναι άνθρωποι και η πείνα είναι ό,τι χειρότερο. Πάνω από όλα όμως είναι χείριστο για όσους μπορούν να βοηθήσουν να χορταστεί η πείνα και δεν το κάνουν. Είναι  αίσχος   για την υπόσταση του ανθρώπου, που είναι το τελειότερο δημιούργημα (;). Επίσης να τονίσω ότι κανείς δεν θα ήθελε στο δρόμο του να συναντήσει πεινασμένους ανθρώπους, να είναι σίγουροι όλοι. 
 Δες όμως, τι σημαίνει η Κοινωνική Κουζίνα  και μάθε όσα και εγώ. Δεν τα ήξερα όλα, εσύ;
11 και 12 Ιούνη το παζάρι μας
Η Αφίσα στα εξηγεί όλα και για περισσότερα ρώτα την Αλεξάνδρα μας Αυτό είναι το μαίιλ της : womaninblog@gmail.com.

Καλή επιτυχία στο παζάρι.

Η πόλη των ονείρων μας! (Κοινωνία Ώρα Αγάπης !)

πηγή

Μια φορά  ήταν μια πόλη , πολύ μακριά από εδώ. Ήταν πυκνοκατοικημένη αλλά οι κάτοικοί της ζούσαν αρμονικά και ποτέ μόνοι.
Ό,τι και αν αντιμετώπιζε ο καθένας ήξερε, ότι ο γείτονας ή ο παραγείτονας θα έτρεχε να βοηθήσει. 
Δεν είχαν ξεκινήσει έτσι, δεν είχαν μάθει στην αλληλοβοήθεια. Ο καθένας τότε, ζούσε με την οικογένειά του και ενδιαφερόταν μόνο για τα του οίκου του.

Ήλθε όμως και σ'αυτήν την πόλη η κακιά στιγμή και  ένα σπίτι έπιασε φωτιά. Ο νοικοκύρης του σπιτιού προσπάθησε να σώσει τα παιδιά του και να βοηθήσει τη γυναίκα του.  Δεν φώναξε βοήθεια. Γιατί πίστευε, όπως όλοι εκείνο τον καιρό, ότι πρέπει να στηρίζεσαι μόνο στις δικές σου δυνάμεις.
Οι γείτονες κοιτούσαν όλο τρόμο τη φωτιά να φουντώνει. Έβλεπαν τον ιδιοκτήτη να ρίχνει κουβά κουβά το νερό στη φωτιά. Αλλά η φωτιά δυνάμωνε. Πωπω τι θα γινόταν αν έπιαναν φωτιά και τα διπλανά σπίτια;  Τότε ένας συμπολίτης  έτρεξε να γεμίσει άλλον ένα  κουβά νερό. Και βοήθησε στο σβήσιμο της φωτιάς. Τον μιμήθηκε και άλλος και μετά και άλλος. Όλη η γειτονιά ρίχτηκε στην προσπάθεια να σώσουν την περιουσία του ανθρώπου, αλλά και πολλοί έτρεξαν να δώσουν τις πρώτες βοήθειες στη σύζυγο που τραυματίστηκε και να παρηγορήσουν τα παιδιά που ήταν τρομοκρατημένα. 
Στο τέλος η φωτιά έσβησε,  αλλά το σπίτι ήθελε γερή επιδιόρθωση. ''Πω πω'' είπε τότε η γυναίκα,  ''πού θα κοιμηθούμε απόψε; ΤΙ θα γίνει αύριο; Τι θα κάνουμε;''
Αμέσως προθυμοποιήθηκαν οι γείτονες   να βοηθήσουν. Λύσεις ακούγονταν πολλές. Και αποφασίστηκε τελικά να φιλοξενηθεί η ταλαιπωρημένη οικογένεια σε ένα σπίτι που είχε περίσιο χώρο και να βάλουν μπρος όλοι να βοηθήσουν να φτιάξουν το σπίτι.

Και κοίτα να δεις, σκέφτηκαν. Πόσο όμορφα ένιωθαν!  Μέσα σε όλη αυτή τη συμφορά που βρήκε τον γείτονά τους, άνθισαν χαμόγελα και οι συζητήσεις έφεραν κοντά τον έναν με τον άλλον.

Που λες, έτσι και έγινε. Δούλευαν στις  δουλειές τους  τα πρωινά, αλλά τα απογεύματα ρίχτηκαν με όρεξη στο χτίσιμο. Τα παιδιά συνέχισαν τη ζωή τους, σχολείο και βοήθεια όπου μπορούσαν- είχαν και αυτά μερτικό-αλλά και παιχνίδι μεταξύ τους. 
Η σύζυγος βοηθούσε και εκείνη, κανένας δεν έμενε χωρίς να βοηθάει δουλεύοντας και κανένας δεν παραπονέθηκε ποτέ ότι προσφέρει περισσότερα από άλλον. Μέσα σε λίγο χρόνο το σπίτι ήταν έτοιμο. 

Η οικογένεια γύρισε στο σπιτικό της. Δεν ήξερε πώς να ξεπληρώσει την υποχρέωση σε όλους τους κατοίκους που βοήθησαν. Σκεφτόταν, τι θα γινόταν αν στηρίζονταν μόνο στις δυνάμεις τους. Θα κοιμόντουσαν έξω στο δάσος, θα έφτιαχναν σίγουρα κάποια καλύβα με ξύλα, αλλά η ζωή τους δεν θα ήταν ανθρώπινη.Και σίγουρα δεν θα ένιωθαν τόση ζεστασιά και αγάπη στην καρδιά τους. Ούτε φυσικά θα είχαν χτίσει το σπίτι ξανά. Τι θαύματα γίνονται όταν οι δυνάμεις ενώνονται! 



Συμφώνησαν όμως να μην υπάρχει  καμιά υποχρέωση από κανέναν για κανένα. Και  η συμφωνία δόθηκε με σφίξιμο των χεριών.  Με έναν όρο: όλοι θα έτρεχαν αμέσως να βοηθήσουν αυτόν που   χρειαζόταν βοήθεια!
Έτσι αυτή η πόλη έγινε πρότυπο αλληλοβοήθειας. Όλοι ζούσαν αρμονικά, με όσα έσοδα αποκτούσαν από τη δουλειά τους,  άλλοι περισσότερα, άλλοι λιγότερα, αλλά κανένας δεν πεινούσε, κανένας δε διψούσε, ούτε έμενε μονάχος στα δύσκολα. Πάντα υπήρχε ένα ζεστό πιάτο φαγητό για αυτόν που δεν είχε. Πάντα υπήρχε κάποιος να τρέξει σε έναν μοναχικό άρρωστο. Αλλά και στα κτήματα όταν ο αγρότης ήθελε εργατικά χέρια, να τη όλη η πόλη παρούσα, τόσο που  τα χέρια περίσσευαν. 

Κανέναν από τους κατοίκους δεν θα βρεις να σου πει έστω ένα παράπονο. Γιατί ήξεραν ότι και αυτοί που ποτέ δεν χρειάστηκαν βοήθεια,   ίσως κάποια στιγμή να χρειαστούν. Και δεν αισθάνονταν ανασφάλεια και φόβο. Γιατί είχαν τόσους γύρω τους! Πώς να μην βοηθήσουν τους συμπατριώτες τους;
Όλοι αγαπημένοι, όλοι εγκάρδιοι  και ανεκτικοί με τις ιδιαιτερότητές τους και τις διαφωνίες τους, αλλά όλοι με σεβασμό ο ένας για τον άλλον!

Μια πόλη που τη ζήλευαν οι άλλες πόλεις και αντί να τη μιμηθούν ήθελαν να την καταστρέψουν. Και τι δε σκαρφίστηκαν! Και κατηγόριες άρχισαν να διαδίδουν και προσπάθησαν τη διχόνοια να σπείρουν ανάμεσά τους και χρήματα ξόδεψαν για να εξαγοράσουν μερικούς...
Βρήκαν όμως αντίσταση μεγάλη από τους κατοίκους της και μετά από πολλές πονηριές και αγώνες την παράτησαν ήσυχη.

Βλέπεις, το καλό οι περισσότεροι το ζηλεύουν, πολύ λίγοι όμως το μιμούνται.

Αυτή  η πόλη ζει και βασιλεύει στου ονείρου μας τα παλάτια. 

Στην δική μου πόλη, στη δική σου ή σε εκείνη εκεί τη μακρινή, υπάρχουν πολλοί που δυστυχούν. Αλλά ευτυχώς υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που αγαπάνε τους άλλους και προσπαθούν με όποιο τρόπο να βοηθήσουν.

Έτσι δημιουργούνται μικρές ομάδες όσων προσπαθούν κάτι διαφορετικό να δημιουργήσουν. Να φτιάξουν  μια πόλη των ονείρων και ας είναι σε μικρογραφία.  Αν απλώνοντας το χέρι να προσφέρεις βοήθεια, ξέρεις ότι κάποιος, έστω ένας ή δυο ωφελούνται και χαμογελούν, δεν αισθάνεσαι καλά;
Αν ξέρεις ότι με μια πράξη αγάπης κάποιος πόνος ανακουφίζεται, κάποιος άρρωστος θα μπορεί να πάρει το φάρμακό του, κάποιος θα πάψει να είναι μόνος, άλλος δεν θα πεινάει πια, δεν θα αισθάνεσαι και εσύ καλά;

Αν σιγά σιγά αρχίσουμε να βοηθάμε τους δίπλα μας, να νοιαζόμαστε για  τον πόνο του γείτονα, αν είμαστε πρόθυμοι να τρέξουμε και να προσφέρουμε, σιγά σιγά δεν θα δημιουργηθεί μια μεγαλύτερη ομάδα αγάπης και αλληλοβοήθειας που και αυτή θα μεγαλώσει και θα γίνει κοινωνία αγάπης και αλληλεγγύης; 

Κοίτα πόσο εύκολα μπαίνουν οι βάσεις για να χτιστεί η πόλη των ονείρων μας!!
Αρκεί να σκεφθούμε ότι ενωμένες οι δυνάμεις της αγάπης  κάνουν θαύματα!


Αυτή είναι η δική μου συμμετοχή στο κάλεσμα της Αριστέας μας να μιλήσουμε για την ''Κοιωνία Ώρα Αγάπης!''
Ουτοπικό το όνειρο μιας πόλης γεμάτη αγάπη του ενός για τον άλλον. Αλλά πολλές φορές το αδύνατο να συμβεί, γεννά διάθεση και δίνει το έναυσμα για να δημιουργήσουμε κάτι καλύτερο. Μια κοινωνία μικρή ή μεγάλη γεμάτη νοιάξιμο και αγάπη για τους ανθρώπους.
Και πολλά τα παραδείγματα της δικής μας γειτονιάς.
Τώρα τρέχει η ιδέα της Αλεξάνδρας μας  για το μπαζάρ που θα γίνει 11 και 12 Ιούνη.
Πάτα το λινκ να ενημερωθείς. Μερικά δευτερόλεπτα θα πάρει και πού ξέρεις; Μπορεί να σε ενδιαφέρει να προστεθείς στην ομάδα που ονειρεύεται μια πόλη γεμάτη αγάπη.

Η εβδομάδα του blogging πήρε παράταση





Πριν μερικά χρόνια, περιφερόμουν στο διαδίκτυο για να διαβάσω ειδήσεις, να αλιεύσω κάποιο καλό διήγημα, να διαβάσω  σκέψεις ειδικών για τα θέματα που μας απασχολούν. Καθημερινά γινόταν μια ιεροτελεστία ενημέρωσης. Αλλά μόνον αυτό.
Γνώρισα και κάποια blogs στα οποία δεν σχολίαζα αλλά τα παρακολουθούσα.
Χάος το διαδίκτυο και σαν το τηλέφωνο, σε φέρνει τόσο κοντά με κάθε απομακρυσμένη γωνιά του πλανήτη μας, που έχει φυσικά ίντερνετ.
Μέσα σ' αυτό το χάος σκέφτηκα ότι χρειάζομαι μια γωνιά να ξαποσταίνω. Ένα κονάκι δικό μου, μια εξοχική κατοικία που θα ξεκουράζομαι όποτε θέλω.
'Ετσι έγινε το μπλογκ μου. Με πολλές αλλαγές έκτοτε. 
Έγραφα ό,τι με απασχολούσε, όποια είδηση σημαντική ήθελα να σχολιάσω. Με λίγα λόγια έγραφα ό,τι θα συζητούσα ή συζητούσα πράγματι με φίλες.
Δεν έχω κάνει ποτέ γενέθλια  στο e-σπίτι μου. Ποτέ δεν ασχολήθηκα μαζί του πέραν των ελεύθερων ωρών που είχα  και που δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο, ούτε αγχώθηκα για συχνές αναρτήσεις. Και φυσικά δεν με πείραζε αν δεν σχολίαζε κανείς. 
Πέρασε ο καιρός και ξαφνικά διαπίστωσα ότι ο χώρος μου βρισκόταν σε μια μικρή κοινωνία, μια γειτονιά όπως την ονειρευόμαστε οι περισσότεροι.
Μια γειτονιά πολύ δραστήρια, έτοιμη να βοηθήσει, να ενδιαφερθεί, να προβληματιστεί, να συζητήσει σοβαρά θέματα αλλά και να σε κάνει να γελάσεις ειδικά σε δύσκολους καιρούς όπως αυτοί που ζούμε.
Γνώρισα γείτονες υπέροχους. Που μια βόλτα στο σπιτικό τους σε κάνει  να νοιώσεις όμορφα, που ενδιαφέρονται  για όλα. Πού παρουσιάζει  δρώμενα και δραστηριότητες ποικίλες. Που κάνει το ''άγνωστος στο διαδίκτυο'' φιλαράκι της διπλανής πόρτας.
Είναι υπέροχο αν το σκεφθείς. Άνθρωποι που δεν γνωριζόμαστε μεταξύ μας και όμως ξέρουμε τόσα πολλά ο ένας για τον άλλον. Και είναι μαγεία!
Αυτή η γειτονιά σε κάνει να αγαπήσεις το blogging. Σε κάνει να επιστρέφεις γρήγορα σ' αυτό το εξοχικό σου, να το περιποιείσαι και να ενδιαφέρεσαι για τον καθένα ξεχωριστά.
Είναι θαυμάσιο το αίσθημα που σου γεννά το μπόγκινγ, το πόσο νοιάζεσαι για τον καθένα, και πώς πασχίζεις να μάθεις αν  είναι καλά κάποιος που έχει καιρό το σπιτάκι του στο διαδίκτυο κλειστό.

πηγή

Το blogging για μένα είναι μια εκτόνωση, είναι μια απασχόληση ευχάριστη. Έγινε ένα απαραίτητο εργαλείο καθημερινό έστω και για λίγο. 
Υπάρχουν κανόνες στο blogging; Ναι θα σου πω,όπως υπάρχουν για κάθε μας δραστηριότητα, σε κάθε μας επαφή με άλλους ανθρώπους.
Σεβασμός στην ατομικότητα του άλλου. Και τα καλύπτεις όλα!
Και ξέρεις κάτι; 
'Αννα δεν είναι μόνο μία  στο διαδίκτυο, αλλά   ''Ατενίζοντας'' μόνο ένα!! Ο καθένας μας είναι μοναδικός και ας  το έχουμε υπόψιν!
Ακόμη δεν έχω κουραστεί μπλογκάροντας
Ακόμη δεν έχω βαρεθεί.
Αλλά και να συμβεί θα είναι για λίγο είμαι σίγουρη.
Λατρεύω το e-σπίτι μου. Μ' αρέσει πολύ που ατενίζω αυτήν την γειτονιά. Μ' αρέσει πολύ να σχολιάζω ειδικά αν το θέμα είναι τέτοιο που θα προκαλέσει συζήτηση. 
Είμαστε πολλοί bloggers, το ξέρω. Σ' ένα ολόκληρο διαδίκτυο ο καθένας γράφει ό,τι θέλει. Ποσώς με ενδιαφέρει αν το κάθε μπλογκ έχει κάτι να πει. Το να νοιώθει καλά με αυτό που κάνει ο ιδιοκτήτης του έχει σημασία.
Και εγώ νοιώθω καλά.
Μπορεί η παγκόσμια ημέρα blogging να πέρασε. Μπορεί η Πέτρα μας στο ''Ο πιο πιστός φίλος του σκύλου'' να μας προσκάλεσε για ''να βαφτίσουμε όλη αυτήν εδώ την εβδο-μάδα ως "εβδομάδα blogging" και να του κάνουμε -του blogging- τις ανά-λογες τιμές και δόξες που αρμόζουν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο!''  και να εννοεί την εβδομάδα της ανάρτησής της δηλ 4 Μαϊου, εγώ όμως πήρα παράταση.
Ευχαριστώ Πέτρα μου !

Καλώς σας βρήκα!


Αποκλεισμένη σε ένα νησί ...και ας είναι το δικό μου νησί, δεν  είχα ξαναβρεθεί.
Βλέπεις, την ημέρα που έφευγα, Παρασκευή, ξεκίνησε η απεργία.
4 ημέρες απεργούν τα πλοία. Τώρα που σου γράφω δεν ξέρω ακόμη αν θα λήξει η απεργία ή θα κλιμακωθεί. Ναι ξέρω, για σένα το λέω που είσαι στο τσακ να πεις για αγώνες και κινητοποίηση των εργαζομένων και για το  μέλλον των παιδιών. Ξέρω... και όλα αυτά είναι ιερά  και  τα αποδέχομαι φυσικά. Μην νομίζεις ότι γκρίνιαξα.  4 ημέρες διακοπές μέσα στον ήλιο, για γκρίνια είναι;

Βλέπεις, οι πασχαλινές μου ολιγοήμερες διακοπές πέρασαν μέσα στα αστραπόβροντα και στη βροχή. Βροχή ασταμάτητη. Μουλιάσαμε! Κι ένα κρύο, ούτε χειμώνας. Ευτυχώς που ψιλιασμένη είμαι και ξέρω τι σημαίνει βουνό, είχα εφοδιαστεί με παλτό και πουλόβερ. Αλλά να είσαι μέσα στο σπίτι κλεισμένη, δεν το λες διακοπές. Ακόμη και η ξεκούραση, κούραση εννοείται. Αφού δεν κάνεις αυτό που σου φτιάχνει το κέφι.
Βέβαια ο καιρός μέχρι το μεσημέρι του Πάσχα ήταν ανοιξιάτικος. Μετά φαίνεται έμαθε, ότι απολαμβάνω την άνοιξη στην εξοχή και σου λέει να της δείξω εγώ τι σημαίνουν καιρικές συνθήκες αλλοπρόσαλλες!

Που λες, η άνοιξη επέστρεψε. Απεργεί και η βροχή ως φαίνεται. Δεμένα εδώ τα πλοία, διαμαρτυρίες των αποκλεισμένων δεν άκουσα, μόνο μια δυο που μίλησαν για δασκάλους και καθηγητές και μαθητές που δεν μπορούν να φύγουν.

 Τίποτε δεν κινείται εκτός από γιοτ μικρά ή μεγάλα...Έτσι για να μας μπαίνουν στο μάτι τι σημαίνει να μην σε αγγίζει το όποιο μνημόνιο ή η όποια κρίση όπου και αν βρίσκεσαι.
Κάτσε να σου πω για το Μ Σάββατο. Που λες το μεσημέρι πήγαμε Αργοστόλι που έγινε αναπαράσταση ενός πολύ παλιού εθίμου, το σπάσιμο της στάμνας μετά το Χριστός Ανέστη. 

Βέβαια δεν είχε σχέση με εκκλησία και αναστάσιμο γεγονός, απλά ο σύλλογος εκεί με τους καταστηματάρχες αντάμα, σκέφτηκαν να μας δείξουν αυτό που οι φωτογραφίες σου λένε.
Και κόσμος πολύς!
Και ήλιος καλοκαιρινός!
Και μπάντες που παιάνιζαν!
Και επίσημοι που έσπαζαν και από μια στάμνα!
Και φωτορεπόρτερ που αποθανάτιζαν τις στιγμές!
Και παιδιά που ανεβασμένα στο βάθρο απολάμβαναν δημοσιότητα!
Και στρακαστρούκες αλλά μη φανταστείς τίποτε τρομακτικό!!!
Και ομιλίες!
Όλα τα είχε ο μπαξές.

Το σπάσιμο της στάμνας είναι ο πόλεμος του καλού ενάντια στο κακό, στο 'πα; Η μάχη του θανάτου που νικήθηκε με την ανάσταση! Τώρα το έμαθες.

 Το βράδυ λοιπόν, ετοιμαστήκαμε από νωρίς για την Ανάσταση. Δεν θέλαμε να πάρουμε και το σκυλάκο μας μαζί, λένε ότι τα σκυλιά  μπορεί να πάθουν και καρδιά από τα πυροτεχνήματα. Έτσι  ψάχναμε εκκλησία κοντά μας,  που θα ψάλλει την Ανάσταση στις 12. Ε...να κρατάμε και τα έθιμα που μάθαμε. Αλλά οι εκκλησίες πολλές και ο παπάς ένας. Ξεκίνησε η Ανάσταση από τις 9 το βράδυ στην πρώτη εκκλησιά. Δεν μας έκανε. Και κάθε μισάωρο έκανε  Ανάσταση σε άλλη εκκλησία. Αλλά περιμέναμε τη δική μας στις 12. Εννοώ την εκκλησία  του δικού μας χωριού, γιατί κάθε χωριό και εκκλησία,  κάθε δυο τετράγωνα και ένα χωριό, λογάριασε!!!
Κατά τις 11  να οι στρακαστρούκες και η καμπάνα να υμνεί την Ανάσταση.  Φτου, δεν προλάβαμε ούτε τη δική μας!

Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και άρχισε αγώνας με το χρόνο  να βρούμε εκκλησία. Στην πρώτη που βρήκαμε μόλις είχε γίνει και εκεί Ανάσταση. Πάμε για την επόμενη .Και κάθε φορά φτάναμε μετά το Χριστός Ανέστη. Φαντάσου το, να τρέχουμε με το αμάξι να ''πετύχουμε'' Ανάσταση σε όποια εκκλησιά συναντούσαμε! 
 Να μη στα πολυλογώ, φτάσαμε στη Σάμη  που την είχαμε αποκλείσει εξαρχής για να μην μείνει πολύ ώρα ο σκύλος μας μόνος χαχαχαα Εντάξει προλάβαμε μια χαρά.
 Ωραία ήταν και πολύς ο κόσμος. Και κρύο!! Να τρέμουμε!!
Κατά τα άλλα ήρεμα και λαμπρά!!

Η βροχή μας έκλεισε μέσα και η απεργία μας έφερε τον ήλιο ξανά.
Άντε και του χρόνου να είμαστε καλά, αλλά φέτος  να δω πότε θα επιστρέψω. Αλλιώς αν κλιμακωθεί η απεργία με βλέπω να με βρει το Πάσχα του '17 εδώ!
Και όλα πάνε πίσω, να δω τι θα γίνει με την απουσία μου στην Αθήνα!
Ουπς...γκρίνιαξα;;
Τούτη την ανάρτηση θα τη διαβάσεις όταν τη δημοσιεύσω μετά την άφιξή μου στην Αθήνα μια και εδώ με καρτοίντερνετ δεν προσφέρεται. Πώς να βάλω φώτο να δεις; 
Και αφού τη διαβάζεις τώρα, σημαίνει ότι επέστεψα!  Και δεν άλλαξα ούτε μια λέξη. Καλώς σε βρήκα λοιπόν! 

Ευχήθηκα όμως σε όλους σας τα χρόνια μου πολλά, έτσι;
Αν ξέχασα και κάποιον φίλο ζητώ συγνώμη, αποσυντονισμένη καθώς είμαι εύχομαι  από εδώ  και τώρα, Χριστός Ανέστη με υγεία για όλους και καλούς αγώνες!
Μην νομίζεις όμως ότι δεν σας παρακολουθώ...Σας διαβάζω όλους σας, έχω αφήσει και σχόλια σε μερικούς φίλους, αλλά κάποια άλλα δεν τα ''σήκωνε'', καρτοϊντερνετ είπαμε.
Και πολλά δρώμενα βλέπω. Δραστηριότητα στο φουλ.
Και η ''Σοφίτα'' μας τελείωσε.
Και εγώ λιαζόμουν! 

Και  τα χωράφια γεμάτα αγριολούλουδα! Να θες να γίνεις πεταλούδα να χαθείς στην αγκαλιά τους!
Η δε θάλασσα! Μεγάλη αγάπη! Να πίνεις τον καφέ σου και να βλέπεις το τρέμουλό της στα χάδια του αέρα! 
Και πάνω ψηλά να πετούν τα χελιδόνια πηγαίνοντας στις φωλιές τους! 
Απλές μα τόσο υπέροχες εικόνες. Να γεμίζουν οι αισθήσεις σου ζωή!
Και του χρόνου να αποκλειστώ ξανά!