Ευχές....


Εύχομαι σε όλους σας καλές γιορτές να περάσετε. 
Με υγεία πάνω από όλα και όλα τα αγαπημένα σας πρόσωπα, δίπλα  σας.
Χαμόγελα και ελπίδα ας φέρει ο νέος χρόνος. 
Εύχομαι  το 2017 να είναι μια όμορφη χρονιά και για τη χώρα μας.


Καλό του ταξίδι.......




Δύσκολη εποχή αυτό το τρίμηνο. 
Πολλά δάκρυα πόνου μου χάρισε.
Τώρα έφυγε και το σκυλάκι μας. Κάνει παρέα στη μαμά μου, ελπίζω. Και η απουσία του ηχηρή. 
Ξέρεις, πάντα πίστευα ότι ήμουν τυχερό άτομο μια και γεύτηκα όλα τα είδη  της Αγάπης από τα δικά μου πρόσωπα. Αλλά αγάπη σκύλου δεν είχα νοιώσει, ούτε είχα γνωρίσει. Και ακόμη και σήμερα εντυπωσιάζομαι από τη δύναμή της.
Αγαπάς τα ζώα αλλά είναι άλλο θέμα να τα ζεις, να είναι μέλος της οικογένειας. Και αυτό πρώτη φορά το γεύτηκα.
16 μήνες μαζί μας. 16 μήνες μαζί του. Το σπίτι βουβό από την απουσία του. Τα λόγια φτωχά, μόνο τα δάκρυα πλούσια δεν μπορούν να συγκρατηθούν.
Ναι το έχω συνειδητοποιήσει. Δεν γίνεται αλλιώς. Τα πάντα άλλαξαν με το χαμό του. Μουντές οι μέρες, η σιωπή   σε πληγώνει, η κάθε στιγμή σου θυμίζει το μικρό πανέξυπνο σκυλάκι που μας είχε αγαπήσει τόσο, μα και που πήρε τόση μα τόση αγάπη.
Κρίμα....
Ο κόμπος στο λαιμό δεν λέει να φύγει ακόμη.
Και εμείς προσπαθούμε να βηματίσουμε ξανά, ψάχνοντας διάθεση να  ακολουθήσουμε τους ρυθμούς μας. 
 Σας ευχαριστώ όλους  εσάς που δεν με ξεχνάτε. Χάθηκα το ξέρω, αργά βήματα  κάνουμε να βρούμε ξανά την καθημερινότητά μας που άλλαξε τόσο.  
Μπόρα είναι θα περάσει, σκέφτομαι. Αλλά  πόσο πόνο προκάλεσε...

 

Black November ...για μένα


Black Friday  σήμερα μια και είμαστε μιμητικά όντα και αμερικανίζουμε....και καθόλου δεν μ' ενδιαφέρει  να στηθώ στις ουρές των πολυκαταστημάτων, αν και λυπούμαι αφάνταστα βλέποντας τόσο κόσμο να περιμένει έξω από τα καταστήματα, στις φωτογραφίες των ειδήσεων!
Για μένα  υπάρχει ο black November  και κάθε μέρα βιώνω και ένα χαστούκι της ζωής γιατί....έτσι είναι η ζωή.
Γι αυτό και χάθηκα...και αγωνίζομαι να βρω τους ρυθμούς μου.
Βλέπεις, μετά το τριήμερο που ήταν ανέλπιστο δώρο και υπέροχο διάλειμμα και στο περιέγραψα στην προηγούμενη ανάρτησή μου, ήλθαν τα πάνω κάτω. Σαν να πήρε η ζωή την τρίαινα και να ανακάτεψε τη θάλασσα της καθημερινότητάς μου δημιουργώντας κύματα που μόνο παλεύοντας τα νικάς.
Τι να σου πρωτοπώ; 
Για το πρόβλημα με αρρυθμίες του πατέρα μου που μας οδήγησε στο νοσοκομείο για βηματοδότη; 
Ως εκεί καλά πήγαν τα πράγματα. Αν και σοκαρισμένος ο υπερήλικας μπαμπάς που ποτέ δεν είχε προβλήματα υγείας, γύρισε στο σπίτι του να αναρρώσει. Έφερε όμως και ίωση  από το νοσοκομείο. Όλοι την πήραμε, ο ένας μετά τον άλλον. Πυρετός, λαιμός, βήχας...γιατροί, φάρμακα. Και ο μπαμπάς συνερχόταν.
Όμως.....κόλλησε ίωση και η μαμά με προβλήματα υγείας όπως αναπνευστικό. Ξανά γιατροί, φάρμακα και βήχας πολύς. Πέρασαν οι μέρες με τρεχάματα και αγωνία. Πέρασε και η ίωση αλλά ο οργανισμός της  εξασθενημένος δεν....
Υπερήλικη και εκείνη, δεν τα κατάφερε.
Έφυγε!!! 
Ήμουν συνειδητοποιημένη ότι το τέλος που είναι το μόνο σίγουρο στη ζωή, θα έλθει και για τους γονείς μου, ευχόμενη  να είναι ανώδυνο.
Έφυγε ήσυχα. Ήμουν κοντά της και ένιωσα ότι όσο και να το συνειδητοποιείς  το επερχόμενο τέλος των γονιών σου, όταν χάνεις τη μάνα σου, όσο ετών και αν είναι, χάνεις ένα κομμάτι από τον κόσμο σου.
Φοβερή η απώλεια...
Μεγάλος ο πόνος...
Γιατί η μάνα είναι πάντα η μαμά όσα χρόνια και αν περάσουν, όσο ετών και να είναι το παιδί της!!
Και τώρα;
Έχουμε έναν μπαμπά που δεν μπορεί να συνέλθει.
Που δεν μπορεί να μείνει στιγμή μόνος. Τον έχουμε μαζί μας συνεχώς και τώρα παλεύουμε να τα καταφέρει. Θα δείξει.
Οι μέρες περνούν έτσι, με θλίψη, με προσπάθεια να χαμογελάσεις γιατί οι ζωντανοί τώρα μετρούν και ....τα χαστούκια συνεχίζονται.
Μέσα σ' όλα αυτά και το σκυλάκι μας που παρουσίασε εδώ και λίγο καιρό νεφρική ανεπάρκεια λόγω δηλητηρίασης κατά το κτηνίατρο, παλεύει να ζήσει. Και δεν νομίζω ότι θα τα καταφέρει.
Μην πεις ότι σκύλος είναι, δεν είναι άνθρωπος, γιατί τα αισθήματά μας είναι τόσο δυνατά που δεν τον ξεχωρίζουμε από μέλος της οικογένειας.
Και ο αγώνας συνεχίζεται.
Να συνέλθουμε για να μπορούμε να βοηθήσουμε...και να στεγνώσουμε λίγο από τα δάκρυα...................................



Επίσκεψη στο Ρούπελ

Μια ξαφνική απόδραση, ήταν η αιτία να επισκεφθώ αρχές του μήνα και το οχυρό Ρούπελ και ήταν η πρώτη φορά που πατούσα εκεί που ο ηρωισμός ξεπερνούσε την απελπισία της πολιορκίας και την ανισότητα δυνάμεων.
Ένας ηρωισμός που άφησε βέβαια   νεκρούς από τους άντρες  του οχυρού, αλλά προκάλεσε πολλούς περισσότερους στους αντιπάλους.
Και όπως μας είπε ο στρατιώτης που μας ξενάγησε θαυμάσια στις εγκαταστάσεις, ακόμη και σήμερα οι Γερμανοί επισκέπτες του οχυρού δεν πιστεύουν τον αριθμό νεκρών των στρατιωτών τους, τότε το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο! Ούτε τα νεκροταφεία των στρατιωτών  των Ναζί δεν τους πείθουν...
Είναι οι μέρες τέτοιες που ίσως θέλεις να φωνάξεις μαζί μου ''Όχι στον πόλεμο'' που αφανίζει  τη ζωή και εξαφανίζει την αξιοπρέπεια.
Αλλά πρέπει να φωνάξουμε και στην ανάγκη να πολεμάς όταν πρέπει, για ιδανικά πάνω από τον άνθρωπο, για ιδέες που εξανθρωπίζουν και να θυμηθούμε μαζί όλους αυτούς που χάθηκαν δίνοντας μαθήματα ηρωισμού σε μας τους απογόνους τους. 
Μάταια θα πεις μια και ακολούθησε η κατοχή, αλλά  η ιστορία γράφεται με λαμπερά γράμματα από όσους είχαν τη δύναμη να ξεπεράσουν ανθρώπινους φόβους  με αυτοθυσία και να αμυνθούν για όσα ο εχθρός ήθελε να καταλύσει!


Ο Στρυμόνας στα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα



Μνημείο στο λόφο του Οχυρού

Η είσοδος του οχυρού γεμάτη αναμνήσεις από όσα δε ζήσαμε

Μέσα στο οχυρό το γραφείο

Σημείο ρίψης με το στρατιώτη να μας δίνει εικόνα του χθες

Πόσες προσευχές θα έγιναν εδώ!!

Στοά ασβεστωμένη με τη μυρωδιά που έχει ο χώρος κάτω από τη γη
Το ιατρείο του οχυρού


εικόνες της εποχής-μαρτυρίες ενός παράλογου πολέμου

Το παρατηρητήριο




Το ολμοβολείο




Ο κόσμος πολύς περίμενε υπομονετικά να έλθει η σειρά του για την ξενάγηση. Χωρισμένοι σε ομάδες, ήπιαμε τον καφέ μας στο αναψυκτήριο του στρατοπέδου μέσα σε ένα καταπράσινο χώρο γεμάτο μνήμες με τους στρατιώτες να εξυπηρετούν ευγενέστατοι.
Μετά την επίσκεψη νοιώθεις έντονα το δέος και το σεβασμό που γεννά ο χώρος και οι γνώσεις που μόλις έλαβες στο στρατόπεδο
Οι φωτογραφίες από τις στοές του οχυρού είναι μόνο όσες επισκεφθήκαμε, όσες δηλ είναι προσβάσιμες στο κοινό. 
Δεν μπορούσα να μη σκεφθώ κατά την επίσκεψή μου στο οχυρό,  εκείνους που ζήτησαν ακόμη και μετά την εντολή παράδοσης του οχυρού στους Γερμανούς, τη συνέχιση της αντίστασης.
Μέρες που έρχονται, μέρες μνήμης για όσα έζησαν οι γονείς μας στην κατοχή από τους τρελοναζί, δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ αν σήμερα θα δείχναμε την ίδια γενναιότητα με τους   άντρες του Ρούπελ, που οι Γερμανοί παραταγμένοι τιμητικά χαιρέτησαν με σεβασμό,  όταν παραδίνονταν σε ένα σκληρό και ισχυρό στρατό!   
                        

Έφυγες...Συμπόσιο ποίησης!



  
 Έφυγες...

Σε σκέφτομαι πάλι απόψε.
Μου λείπεις τόσο,
αγαπημένη,
αδελφή ψυχή,
φίλη καρδιακή,
σύντροφε των παιδικών μου χρόνων,
αγκαλιάς θαλπωρή στης εφηβείας τις αναζητήσεις,
χέρι να κρατώ στα δύσκολα που με αγωνία σε συνθλίβουν!
Πόσο μου λείπεις!


Ξεφυλλίζοντας τις στιγμές του Χθες,
φυλακισμένες σε άσπρο-μαύρο φόντο
στο άλμπουμ των αναμνήσεων,
χαμογελώ με τα άδολα βλέμματα της παιδικής ψυχής,
με τη τόλμη των νεανικών μας χρόνων.
Τα δάκρυα ποτίζουν κάθε τι που ζήσαμε μαζί
όσο η μνήμη ζωντανεύει
στιγμές ξεγνοιασιάς,
κεφιού,
ατέλειωτου παιχνιδιού...
πάντα εμείς,
τότε, την εποχή των χρωματιστών ονείρων,
της φιλόστοργης ζωής που απλόχερα μας χάριζε ξεγνοιασιά.
Μα και ότι άσχημο ζήσαμε,
στης μνήμης το σεντούκι το κλειδώσαμε
Ποιος θέλει τον πόνο στο χαρτί να φυλακίσει;


Ο πανδαμάτωρ χρόνος περνά ανεπιστρεπτί
Όνειρα σε ξένους τόπους σε πήραν μακριά
Εγώ εδώ, εσύ εκεί
χιλιόχρονα νερά των θαλασσών ανάμεσά μας,
χιλιόμετρα χρωματιστής Γης να μας χωρίζουν,
Οι φωτογραφίες σου μίκραιναν αποστάσεις
έτρεφαν τη νοσταλγία με εικόνες της νέας σου ζωής
Ο χρόνος δεν κατάφερε τις μνήμες να ξασπρίσει,
αισθήματα και νοιάξιμο να σβήσει.


Τώρα ταξίδεψες γι αλλού..
τέρμα του δρόμου όρισε η ζωή για σένα!
Το βιβλίο της δικής μας της ζωής,
απέμεινε χωρίς το ''Εσύ'' να με συντροφεύει
Δεν ήμουν πλάι σου να σου κρατώ το χέρι...
Η απουσία σου,
δίκοπο μαχαίρι που πληγώνει
Έφυγες και πήρες κομμάτι της καρδιάς μου αντάμα σου
Μου λείπεις τόσο!


Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο  13ο Συμπόσιο Ποίησης που καθιέρωσε και οργανώνει η Αριστέα,  η πάνα άοκνη και φιλόξενη οικοδέσποινα, που είναι η ψυχή αυτής της διοργάνωσης, αφού μας παρακινεί να εκφραστούμε και να μεθύσουμε με ποίηση.
Νικήτρια του Συμποσίου αναδείχθηκε η άξια ποιήτρια της παρέας και όχι μόνο, η Ελένη μας με το ποίημά της 

                                              ''μπερδεύτηκαν τα χρώματα στα μάτια σου'' !!!!
Σας ευχαριστώ όλους γιατί συμπορευτήκαμε και σ' αυτό το ''ταξίδι'' με την ίδια ποιότητα ψυχής.
Ευχαριστώ όσους επέλεξαν και σχολίασαν τη δική μου προσπάθεια.

Περιμένοντας το μωρό - Family stories!

πηγή

Βράδιασε! Και φοβάμαι τη νύχτα. 
Ο μπαμπάς λέει ότι οι άντρες δε φοβούνται αλλά 3  χρονών άντρας είμαι, μπορώ να φοβάμαι λίγο, δε μπορώ;
Όχι καλέ δεν είμαι μόνος στο σπίτι. Η γιαγιά είναι μαζί μου και την πήρε ο ύπνος στον καναπέ. Κι αυτή η γιαγιά να κουράζεται με μερικά παζλ που παίζουμε!!!
Είμαι όμως λίγο θυμωμένος.Η μαμά είναι στην κλινική  για να της βγάλουν το μωρό από την κοιλιά της. Τι το θέλαμε το μωρό τώρα; Και πώς μπήκε στην κοιλιά της; 
Η γιαγιά μου λέει οτι ο Θεούλης το έβαλε στης μαμάς την κοιλιά. Αν δηλαδή πω του Θεούλη να μου βάλει ένα μωρό στη δική μου κοιλιά θα μου το βάλει; Ας μου βάλει καλύτερα το γάλα λέω εγώ, που δεν μ'αρέσει να το πίνω, να ησυχάσουμε.  
Που λες, η μαμά  είναι στην κλινική και ο μπαμπάς μαζί της. Τι κάνουν τόση ώρα δεν καταλαβαίνω. Ακόμη να της το βγάλουν αυτό το μωρό;
Αλλά θύμωσα γιατί δεν θα γυρίσει απόψε σπίτι. Θα μείνει στην κλινικη με το μωρό. Γιατί δεν σκέφτεται και μένα; Μ'αφησαν μόνο μου στο σπίτι χωρίς μαμά και μπαμπά. Έτσι κάνουν στα παιδάκια τους; 
Θα γυρίσουν λέει σε λίγες μέρες. Πουφφφ θα έχουμε ένα μωρό που θα κλαίει και δεν θα μπορεί να παίξει μαζί μου. Μόλις ήλθε το μωρό πάει η οικογένειά μας. Φασαρίες μας έφερε. Μια χαρά ήμασταν. Η μαμά μου διάβαζε τέτοια ώρα παραμύθι και ήταν πλάι μου στο κρεβάτι να με ζεσταίνει στην αγκαλιά της. Ο μπαμπάς ερχόταν να μου πει καληνύχτα και όταν έπαιρνε ο ύπνος τη μαμά συνέχιζε εκείνος το παραμύθι. Τι ωραία που ήμασταν όλοι μαζί στο κρεβάτι μου!
Το είπα όμως της μαμάς ότι το μωρό θα μας φέρει φασαρίες. Εκείνη δεν άκουγε. Ο Θεούλης της έκανε τη χάρη και της έβαλε το μωρό . Το έβλεπα να μεγαλώνει και να φουσκώνει την κοιλιά της μαμάς. Ούτε αγκαλιά δεν μπορούσε να με πάρει. 
Η μαμά είπε ότι με το μωρό μεγαλώνει η οικογένειά μας. Γιατί έπρεπε να μεγαλώσει δεν κατάλαβα ποτέ. Καλά δεν ήμασταν οι τρεις μας;
Εσύ λες ότι είναι καλό να μεγαλώνουν οι  οικογένειες; Θα έχω αδελφάκι μου λένε. Και τι μ'αυτό;
Την κούνια του την έβαλαν στο δωμάτιό μου. Κοίτα να δεις τι έκαναν. Μου έβγαλαν τα παιχνίδια και ήθελαν να βοηθήσω και εγώ. Να διαλέξω ποια θα κρύψουμε γιατί δεν χωράγανε όλα.  Και θα κάνω ησυχία λέει η γιαγιά για να μη ξυπνάει το μωρό. Δηλαδή εγώ δεν θα παίζω ποτέ; Αφού μου είπε η μαμά οτι τα μωρά κοιμούνται συνέχεια.
Πω πω πω τι τραβάω που είμαι μεγάλος αδελφός! 
Αλλά είπε ο μπαμπάς οτι θα έχω παρέα τη νύχτα και δεν θα φοβάμαι. Τι σαχλαμάρες μου λέει κοτζάμ μπαμπάς; Μπορεί να μου κάνει παρέα ενα μωρό; Δεν του το είπα όμως γιατί όλο μου λέει ότι οι οικογένειες έτσι είναι, πρέπει να είναι ενωμένες και αγαπημένες. 
Η μαμά είπε ότι θα τη βοηθάω με το μωρό. Μόνο μη με βάλει να πιάνω τα κακά του γιατί θα τσακωθούμε, να το ξέρει.
Ξέρεις τι σκέφτομαι; Θα είμαι μεγάλος εγώ και το μωρό θα με ακούει ε; Εγώ θα ξέρω πιο πολλά και θα του μαθαίνω πράγματα που εκείνο δεν θα ξέρει. Κοίτα να δεις που θα το μάθω να μιλάει κιόλας. Ουφ πολύ δουλειά έχει ένα μωρό.
Μα ακόμη να βγει από την κοιλιά; Δεν πήρε τηλέφωνο ο μπαμπάς. Το έχει υποσχεθεί. Να δούμε, θα είναι κοριτσάκι; Το είδαν στο μηχάνημα είπε η μαμά. Για να δω αν το μηχάνημα λέει αλήθεια.
Εγώ ήθελα αγοράκι να είναι. Να παίζουμε μπάλα μαζί. Με το κορίτσι τι να κάνω; Πουφ με τα κορίτσια, το κεφάλι μου παίρνουν. Άντε τώρα μην πω τίποτε που θα μου γεμίσει τα ράφια μου με τις κούκλες της. Τι θα γίνουν τα ρομπότ μου; Τα αυτοκινητάκια μου; Τα τρακτέρ μου;  
Αλλά η οικογένεια μοιράζεται είπε η μαμά. Και εγώ μοιράζομαι το δωμάτιο. Η αδελφούλα μου τι θα μοιραστεί με μένα άραγε;
Ωχ ...θα μοιραστούμε τη μαμά και το μπαμπα;
Και την αγάπη τους;
Αχ αυτό ξέχασα να το ρωτήσω. Δηλαδή θα με αγαπάνε λιγότερο τώρα; 
Συμφορά μου!


Συμμετέχει στις Οικογενειακές ιστορίες της Αριστέας, που πήρε παράταση μέχρι το τέλος του μήνα και πολύ  το χάρηκα.
                                                   
                                  
 Family stories

Αγγέλα Καραμήτρου


Είμαι η Αγγέλα  Καραμήτρου με τ' όνομα. Ό,τι θες να μάθεις για τη μικρή μας γειτονιά, ρώτα εμένα. Έλα να σε τρατάρω συκαλάκι γλυκό και να σου πω τα μικρά μας μυστικά.
Με τους περισσότερους έχω καλές σχέσεις. Αλλά είναι ορισμένοι σαν τον Μπάμπη τον μαραγκό, που φωνάζει ότι μου χρειάζεται σκοινί και σαπούνι. Άκου να δεις ποιος με απειλεί ...ο πιο βίαιος της γειτονιάς . Που δέρνει γυναίκα και παιδί κάθε μέρα. Αλλά του 'χω ράμματα για τη γούνα του, μην ανησυχείς.

Που λες, το δίπατο το βλέπεις;  Υπάλληλος του Δήμου είναι. Και όμως έχει σπιταρόνα με ακριβά έπιπλα και χαλιά. Λεφτά να δουν τα μάτια σου. Ποιος ξέρει πόσα τρώει από το Δήμο! Σκέφτηκα να τηλεφωνήσω στην εφορία να τον ξεψαχνίσει, αλλά αυτό ξεπερνάει τα όρια της ευπρέπειας,ε;
Καλέ μη νομίσεις ότι είμαι κουτσομπόλα. Α όλα κι όλα. Θέλω να ξέρω ποιος είναι ποιος, γιατί πώς αλλιώς   θα ξέρω ποιον βάζω  σπίτι μου;

Αριστερά βλέπεις εκεί στο βάθος; Είναι το σχολείο μας. Το καμάρι μας. Και πέρσι ήλθε ένας δάσκαλος που μας το παίζει δίκαιος  και πατριώτης. Αμ  θα μου γλύτωνε νομίζεις; Έμαθα ότι ο πατέρας του είχε κάνει εξορία. Κομμουνιστής παιδάκι μου και κάνει τον δημοκράτη. Κρίμα στα παιδιά μας!

Απέναντι που λες, μένει η Ευτέρπη με τα 4 παιδιά της. Χήρα μας είπε ότι είναι, αλλά σιγά μην την πίστεψα. Στο σπίτι της δεν υπάρχει ούτε μια φωτογραφία του άντρα της. Τελικά μη στα πολυλογώ, έμαθα ότι ο άντρας της ζει , ότι  τον παράτησε γιατί ήταν ναρκομανής  και έκανε   φυλακή. Και το 'κρυβε γιατί  υπάρχει, λέει, προκατάληψη και θα βάζανε τα παιδιά της στο περιθώριο. Σιγά, για τι ανθρώπους μας περνάει;

Συγνώμη που κοιτάζω έξω από το παραθύρι μου. Βλέπεις τα σκατόπαιδα, διαλέγουν να παίζουν έξω από την αυλή μου και κλωτσάνε τη μπάλα τόσο ψηλά. που η τροχιά της τη στέλνει κατευθείαν στα λουλούδια μου. Να μου το θυμηθείς, βαλτά από τους γονείς τους είναι. Δεν τους ξέρω τι κουμάσια είναι νομίζεις;

Κοίτα,  αυτός που έρχεται από μακριά είναι ο παπάς. Δεν τον ξεχωρίζεις; Το σύθαμπο σε εμποδίζει, αλλά σε λίγο θα τον δεις. Μένει δεξιά μου κοντά στην εκκλησία. Τι να σου πω με δαύτον;
Έχει μια γυναίκα νέα και φιλοξενεί εδώ και καιρό το ξαδέλφο της. Σιγά μην είναι ξάδελφός της.  Είναι έγκυος η παπαδιά. Ας περιμένουμε να γεννήσει και θα δούμε τίνος  μοιάζει το παιδί.

Καλέ που πας; Φεύγεις;  
Δεν τελείωσα. Καινούργια είσαι, στης Σόνιας την αυλή νοίκιασες και θέλω να είσαι προστατευμένη. Δεν θες να ακούσεις για τη Σόνια την παλαβιάρα; Καλά φύγε, αλλά αν σου κάνει τίποτε τρελά πράγματα σε μένα θα έλθεις.
Να σωπάσω;  
Καλέ στόμα έχω και μιλιά δεν έχω!



Είναι η συμμετοχή μου στο ''Παίζοντας με τις λέξεις #9'' της Μαρίας μας που διοργανώνει άψογα και μας προσφέρει μια ζεστή και φιλόξενη γωνιά να ακονίσουμε τις πένες μας.
Ευχαριστώ όλους όσους διάβασαν, βαθμολόγησαν και αξιολόγησαν τη συμμετοχή μου. Τιμή μου  που συμμετείχα ανάμεσα σε τόσες υπέροχες δημιουργίες.
Νικήτρια η Ελένη μας με το ποίημά της ''Το αίνιγμα του φεγγαριού ''

Για τους πρίγκιπες και τις πριγκίπισσες ...της καρδιάς μας!.

Μια και το Φθινόπωρο μοιάζει με τη διάθεσή μας, τη μια ζέστη την άλλη ψύχρα, τη μια κέφι την άλλη κατήφεια,  είπα να μην μείνει ελεύθερος χρόνος ούτε για δείγμα.  Έτσι  άρχισα τις κατασκευές μου για τους πρίγκιπες και τις πριγκίπισσες της καρδιάς μας, για ένα μπαζάρ που τα έσοδα θα διατεθούν για   τα παιδάκια του Αντωνοπούλειου Ιδρύματος!
Έχουμε καιρό βέβαια για το μπαζάρ,   αλλά ....''ας μαγειρέψουμε πριν πεινάσουμε''.
Έτσι έφτιαξα πέντε κρεμαστρούλες προς το παρόν.





Τις ζωγράφισα, τους έκανα ντεκουπάζ, σε άλλες έβαλα πηλό και να 'τες έτοιμες.Δεν είμαι βέβαια ζωγράφος ή καλλιτέχνης, αλλά ο καθένας ό,τι μπορεί κάνει για  να προσφέρει , έτσι δεν είναι;
Για τους Πρίγκιπες της Καρδιάς μας

Πατήστε το λινκ της αφίσας για να μάθετε για το μπαζάρ και ΕΔΩ θα δείτε ό,τι έχει φτιαχτεί μέχρι τώρα .
 Σήμερα, οι ανάγκες όλων μας είναι μεγάλες αλλά υπάρχουν και κάποιοι που χρειάζονται οπωσδήποτε βοήθεια, γιατί η θέση τους είναι δυσχερέστερη από τη δική μας.
Ας είμαστε σε εγρήγορση και ας ελπίσουμε να μειωθούν κάποτε οι ανισότητες και η κοινωνική πρόνοια  να αγκαλιάσει όλους όσους έχουν ανάγκη.
Ελπίζω... τι άλλο μένει;

Η μικροαστική μου οικογένεια /Family stories




Ήμουν πάντα πρώτη στο σχολείο. 
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ονειρευόμουν να φύγω από το  χωριό, να πετύχω στη ζωή μου, να διαπρέψω.Και ήξερα τι χρειάζεται για να το πετύχω: πολλή  δουλειά. Γι αυτό κατάφερα να μπω από τις πρώτες στην Ιατρική, να τελειώσω στα 5 χρόνια ακριβώς με άριστα, να πάρω υποτροφίες για μεταπτυχιακά, να  διαπρέψω στον τομέα μου-γυναικολογία-  και να ασχοληθώ και με την έρευνα της εξωσωματικής γονιμοποίησης. Έγινα όνομα στον τομέα μου, απέκτησα δόξα και χρήματα. Και όλα αυτά, με πολλή δουλειά από τα μικρά μου χρόνια έως σήμερα, στα 40 μου.
Φυσικά είμαι ελεύθερη και ωραία χωρίς υποχρεώσεις οικογενειακές. 
Νόμιζες ότι καριέρα και οικογένεια πάνε μαζί; Φυσικά και όχι.
Το να μην κάνω τη δική μου οικογένεια ήταν επιλογή μου. Ήταν ο ''όρος'' για να κατακτήσω την κορυφή. Πάντα πίστευα ότι η οικογένεια είναι το φρένο στη ζωή σου.
Όχι, όχι μην νομίσεις ότι είχα απωθημένα από τη γονική μου οικογένεια. Δεν με πιστεύεις; Γιατρός είμαι, ξέρω. Και για να σε πείσω θα σου εξηγήσω.
Ο μπαμπάς δάσκαλος. Αγάπη...  Λατρεία  για τη δουλειά του. Και μεταθέσεις πολλές μέχρι να κατορθώσει να διδάξει, όπως ονειρευόταν, στο χωριό του στο σχολείο που φοίτησε και να γίνει ο δάσκαλος που δεν είχε εκείνος ποτέ.



Η μαμά φοιτήτρια της Σχολής Καλών Τεχνών, άφησε τις σπουδές της για τον έρωτα της ζωής της και τον ακολούθησε όπου πήγαινε. Επιλογή της θα πεις. Ή αναγκάστηκε, λέω εγώ, επειδή ένα παιδί απρόσκλητο ήλθε. Ο αδελφός μου. Που και αυτός έγινε δάσκαλος. Και ζει στην πόλη κοντά στο χωριό των γονιών μου.
Μετά ήλθε ο άλλος μου αδελφός που έγινε και αυτός γιατρός αλλά -άκουσον άκουσον- ζήτησε να πάει στο χωριό στο Κέντρο Υγείας και δέχεται ασθενείς του ΕΟΠΥΥ!! Κοίτα φιλοδοξίες!
Το τρίτο παιδί ήταν η αδελφή μου. Παντρεμένη, με δυο παιδιά και ....οικιακά.
Μετά εγώ! 
Ναι, είναι μια μικροαστική οικογένεια η δική μου, αλλά μεγαλώσαμε με αγάπη και φροντίδα. Όχι πολλά πολλά. Πού να φτάσει ο μισθός του δασκάλου; Αλλά πάντα οι γονείς μου μας δίδασκαν ότι τα πολλά υλικά αγαθά είναι περιττά. Αν είναι δυνατόν!
Μη νομίσεις ότι δεν έχω καλές σχέσεις με την οικογένειά μου...
Τηλεφωνώ συχνά και  τους επισκέπτομαι...όποτε έχω χρόνο βέβαια. Ναι, παραπονιέται η μαμά αλλά... είπαμε, δεν άφησα ποτέ την οικογένεια να γίνει το φρένο μου.
Τον μόνον άνθρωπο που είχα στη ζωή μου εκτός από φίλους, συγγενείς  και συναδέλφους ήταν ο Φώτης. Σύντροφός μου, αλλά δεν μέναμε μαζί. Όλα κι όλα. Ήθελα στο σπίτι όταν γυρνώ, να είμαι μόνη, να κάνω ό,τι θέλω. Να μελετήσω όποια ώρα θέλω, να κοιμηθώ όσο θέλω...καταλαβαίνεις τώρα. Φυσικά έχει ο Φώτης προσωπικά του αντικείμενα στο σπίτι μου αλλά και εγώ στο δικό του.  Φυσικά μέναμε και μαζί, αλλά ο προσωπικός μου χώρος ήταν δικό μου άβατο.
Όλα πορεύονταν μια χαρά. Όπως τα είχα σχεδιάσει. Και ιατρείο και κλινική και εργαστήριο για την έρευνά μου και σεμινάρια και ταξίδια στο εξωτερικό και  την  ακριβή μου πελατεία.
Έως...την ημέρα που γυρνούσαμε από ένα διήμερο στα χιόνια. 
Το ατύχημα ήταν αστραπιαίο. Πότε τραγουδούσαμε και πότε βρέθηκα μέσα στα συντρίμμια του αυτοκινήτου, ούτε που το κατάλαβα.
Συνήλθα στο νοσοκομείο μετά από μέρες σε κώμα. Οι δικοί μου δίπλα μου, εκτός από το Φώτη.  Η ζωή μου επιτέθηκε!
Σοκ...Ο Φώτης δε ζει πια
Σοκ...  Τα πόδια μου δεν μπορούσα να τα κινήσω
Σοκ... Η ζωή  έκανε συντρίμμια όλους τους κόπους μου!
Σοκ...Τα όνειρά μου καθηλώθηκαν  στο αναπηρικό....
Μετά από αρκετό καιρό στο νοσοκομείο, ακολούθησε το κέντρο αποκατάστασης και μετά, εκπαίδευση πώς να κυκλοφορώ, να ζω πες καλύτερα, με το αναπηρικό καροτσάκι.
Επιστροφή στο σπίτι με  κοπέλα να με εξυπηρετεί, αλλά έδιωξα τους δικούς μου. Ήθελα το άβατό μου, τον χώρο μου να συνέλθω, αν και η παρουσία της κοπελιάς, που ναι με απαραίτητη μου ήταν, ενοχλητική όμως επίσης, ήθελα να μην υπήρχε.
Περνούσαν οι μέρες. Ο χρόνος είναι γιατρός λένε. Τρίχες! 
Το ιατρείο το ανέλαβε συνάδελφος. Ποιος  πελάτης δέχεται γιατρό στο αναπηρικό;
Η θέση στην κλινική κατελήφθη. 
Τι μου έμενε; Ο ερευνητικός κλάδος αλλά... αισθανόμουν μισή.
Και μου έλειπε ο Φώτης.
Δεν ήξερα εκείνη την περίοδο αν με πονούσε περισσότερο ο χαμός του συντρόφου μου ή ο χαμός των ονείρων μου. Έθαψα πολλά  τότε.
Και σιγά σιγά τα γκρίζα σύννεφα που με είχαν τυλίξει, έγιναν κατάμαυρα. Και η αντάρα μαινόταν συνεχώς. Ο ήλιος δεν έλεγε να φανεί ή εγώ είχα κλείσει τα πορτοπαράθυρα να μην βλέπω ούτε μια αχτίδα.
..........
Σήμερα σου γράφω για πρώτη φορά αγαπημένο μου ημερολόγιο, καθισμένη στο αναπηρικό μου, έχοντας για θέα το πράσινο του βουνού και ακούγοντας στο βάθος το μουρμουρητό της θάλασσας. Είμαι στη βεράντα του πατρικού μου.
Θυμάμαι ακόμη εκείνη τη μέρα που ήλθαν οι δικοί μου, η οικογένειά μου, με ορμή στο σπίτι μου.Το κατέλαβαν είναι η σωστή λέξη. Και δεν σήκωναν συζήτηση.
'' Φύγαμε'' είπε η μάνα μου και δεν δεχόταν καμιά αντίρρηση από εμένα. Τι για προσωπικό χώρο μίλησα, τι για επιλογή είπα...εκείνη ανένδοτη.
''Μπορείς να κλαις τη μοίρα σου στο σπίτι μας'',  μου είπε. ''Φύγαμε''!
Και φύγαμε. Γύρισα, θα ήταν σωστότερο να πω, στην πατρική μου εστία. Με εξανάγκασαν είπα, εκμεταλλεύτηκαν την ανημπόρια μου τους κατηγόρησα, αλλά κανένας τους δεν έδωσε σημασία.
Σήμερα είμαι καλά. Είμαι ήρεμη και προσαρμόζομαι στις νέες συνθήκες. Και να σου πω ένα μυστικό; Άρχισα σιγά σιγά να επαναπρογραμματίζω τη ζωή μου. Να κάνω νέα όνειρα βρε αδελφέ. Προσαρμοσμένα βέβαια στο αναπηρικό, αλλά όνειρα.
 ''Αλλίμονο αν δεν παλέψουμε εμείς οι άνθρωποι'', μου είπε η μάνα μου με τη σοφία της. ''Δεν θα λεγόμασταν νοήμονα όντα αν αφηνόμασταν στις κακοτυχίες της ζωής''.
''Δεν ήθελα να σας κουράσω μαμά'' είπα κάποια στιγμή. Εκείνη σταμάτησε να ζυμώνει το φύλλο για την πίτα που μου άρεσε πάντα και με κοίταξε για λίγο αμίλητη.
'' Η οικογένεια παιδί μου είναι για αυτές τις στιγμές κυρίως. Για να κουραστεί ξεκουράζοντας τους αγαπημένους, για να δώσει μια αγκαλιά να γίνουν τα δάκρυα ελαφρύτερα, για να δώσει το χέρι για να σταθεί ορθός ξανά, εκείνος που έπεσε. Αυτό σημαίνει  οικογένεια''!
Αυτή είναι η δική μου μικροαστική οικογένεια. 
Είναι η δική μου σωτηρία!

Είναι μια φανταστική ιστορία, για το δρώμενο της Αριστέας 

        Family stories που μπορεί να είναι και αληθινή.

Διακοπές τέλος...

Προσαρμογή!!  Τι σημαίνει  προσαρμόζομαι;
Είτε είναι η δυνατότητα του οργανισμού να ταιριάξει στο περιβάλλον του, είτε είναι η δυνατότητα να λειτουργήσουμε σε άλλες συνθήκες, εγώ ακόμη προσαρμόζομαι στο παλιό περιβάλλον μου (θα 'πρεπε να το είχα συνηθίσει έτσι; ),μια και οι διακοπές δεν μου προκάλεσαν ανάγκη προσαρμογής!!!
Τι είναι η επιλογή και η διάθεση του ανθρώπου!!

Μια χαρά πέρασα στις διακοπές!!



Ανέπνευσα αέρα βουνού γεμάτο έλατα, κολύμπησα σε διαφανή νερά, μέτρησα προβατάκια- όχι για να κοιμηθώ- αλλά εκείνα τα χαριτωμένα που περνούσαν έξω από την αυλόπορτά μου, είδα δικούς μου ανθρώπους που είχα χρόνια να δω, χόρτασα ύπνο και χαλάρωσα αρκετά .

 Και τελικά; Όχι η επιστροφή δεν με βρήκε έτοιμη και χαλαρή, απλά ακόμη μου κακοφαίνεται που επέστρεψα.
Καλό Φθινόπωρο να έχουμε με ηρεμία και χαμόγελα.




''Του χρόνου φτερουγίσματα'' συμμετοχή στο Συμπόσιο Ποίησης!



 Του χρόνου φτερουγίσματα

Στα χέρια μου κρατώ του χρόνου φτερουγίσματα.
 Όνειρα, νοιάξιμο, αισθήματα, σκέψεις,  χαρά και πόνο,
όλα γραμμένα τ' άφησες γιαγιά αγαπημένη.
Με το μελάνι της ψυχής  ζωντάνεψες την κάθε σου τη λέξη.
Τα πλαγιαστά σου γράμματα, το κόμμα, οι τελείες,
λουλούδια που ζωγράφισες  μουτζούρες να καλύψεις,
μείναν στο χρόνο αγέραστα  στα κίτρινα πια φύλλα.
Το χτυποκάρδι  του έρωτα ηχεί σε  κάθε  σου αράδα,
τα δάκρυα που στάλαξαν σφράγισαν τις σελίδες.
Το πρώτο σου φιλί , τα φλογισμένα μάγουλα,
 η ανάσα του ανέμου που τα δέντρα κάνει να ριγούν
όταν υπόσχεση ζωής   ορκίστηκε ο καλός σου,
τα σώματα   σαν έσμιξαν  στου έρωτα τη ζάλη,
 ο πόνος του  αποχωρισμού   μεσ' του πολέμου την αντάρα,
μα κι η ανείπωτη χαρά απ' την επιστροφή του,
 χάρισμα  έγιναν στου χρόνου το σεντούκι.
Το κάθε βήμα σου, ταξίδι ζωής το  βάπτισες
κι εγώ ταξιδευτής,  μ' αποσκευές   δικές σου αναμνήσεις,
πνοές ζωής αφουγκράζομαι και γεύομαι μαζί σου.
Παιδιά, έγνοιας ανάσα και όνειρα, 
εκεί μπροστά μου ζωντανεύουν, 
οικεία μορφή από το χθες, γιαγιά αγαπημένη.
Στήνουν χορό οι λέξεις σου, στο θρόισμα της κάθε σου σελίδας
φωνάζουν την αγάπη που σημάδεψε την ρότα της ζωής σου.
Εκεί στο θρόνο της καρδιάς , στη θέση που της πρέπει,
η αγάπη διαφέντευε  τη ζήση σου με εκείνον,
τη ζήση σας με τα παιδιά, του έρωτα ποιήματα,
 που είχαν την τύχη να γευτούν το τρυφερό σας  χάδι.
Τον τρόπο που εχάραξες  τη στράτα της ζωής σου, 
έκανες  φάρο κι οδηγό στο δρόμο της αγάπης. 
Αυτόν το φάρο ακολούθησα, καλύτερη να γίνω.

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο δρώμενο της Αριστέας μας '' Η ζωή είναι ωραία'', στο Συμπόσιο ποίησης που έγινε ''θεσμός''!!
Το 12ο Συμπόσιο είχε υποχρεωτική λέξη ταξίδι(ταξιδευτής- ταξιδιάρης-άρα- ικο)
Οι συμμετοχές εξαιρετικές όλες και μπορείτε να τις απολαύσετε εδώ
Νικήτρια είναι η Ελένη μας με ένα θαυμάσιο ποίημα.Μπορείτε να το απολαύσετε στο χώρο της ''Ποιώ''.
Ευχαριστώ όλους τους ''συνταξιδιώτες'' του Συμποσίου γιατί με τις συμμετοχές τους πρόσφεραν ταξίδι αστέρων!Ευχαριστώ όλους όσους διάβασαν, μίλησαν, σχολίασαν και ψήφισαν τη συμμετοχή μου.
Ευχαριστώ την άοκνη οικοδέσποινα, την Αριστέα.
Καλό καλοκαίρι με ταξίδια πραγματικά αλλά και ταξίδια αυτογνωσίας.

Με ένα σακ βουαγιάζ - ''Ιστορίες του καλοκαιριού''


Μια καλοκαιρινή βραδιά, συνήθως,  παιρνόταν η απόφαση. Μια δυο μέρες προετοιμασία και το ταξίδι ξεκινούσε!
Έτσι ξαφνικά. Αλλά χωρίς να προκαλεί εκπλήξεις, γιατί αυτό είχε προαποφασιστεί από τότε που σμίξαμε οι δυο μας.
Η απόφαση να κάνουμε τις περιοδείες μας ένα 10ημερο μέσα στον Ιούλη ήταν στο πρόγραμμα. Το πού και το πώς ήταν απόφαση μια στιγμής.
Απλώνονταν κάποιο βράδυ οι χάρτες, βρίσκαμε τον προορισμό, σχεδιάζαμε χωρίς υποσχέσεις την διαδρομή και σε δυο μέρες ξεκινούσαμε.
Ένα σακ βουαγιάζ με τα απαραίτητα ήταν οι αποσκευές μας. Και η τσάντα θαλάσσης.  Κυρίως αυτή...
Οι δυο μέρες προετοιμασίας ήταν για να τακτοποιήσουμε τα παιδιά, στη γιαγιά φυσικά, να ενημερωθεί, να είμαστε απερίσπαστοι. 
Παίρναμε το καπελάκι μας και φεύγαμε!
Έτσι απλά, χωρίς κρατήσεις δωματίων σε ξενοδοχεία, χωρίς να ενημερωθούμε για  το δρομολόγιο των πλοίων, αν το ταξίδι μας ήταν δια θαλάσσης.
Όλα τα μαθαίναμε στο δρόμο, παντού πηγαίναμε με ένα χάρτη στο χέρι. Για όλα βρίσκαμε λύσεις.
Κάθε μέρα και σε άλλη πόλη, κάθε βράδυ ύπνος στο ξενοδοχείο που συναντούσαμε. Κάθε πρωί πρωινό στο πρώτο μαγαζί που μας άρεσε. Κάθε δειλινό απολαμβάναμε το ηλιοβασίλεμα πλάι στη θάλασσα. Και το ρολόι είχε αφεθεί να ξεχαστεί χωρίς ρόλο.
Ο ήλιος μας αρκούσε. 
Ήταν οι διακοπές που αγαπούσα περισσότερο. 
Μ' άρεσαν πάντα τα ταξίδια. Αλλά το καλοκαίρι ήθελα να το περνώ μέσα στην Ελλάδα.  Να τη γνωρίσω απ' άκρη σ'ακρη. Και δεν την ξέρω ακόμη. Κι ας έχω δει τόσες ομορφιές της!

Τι άλλο να ζητήσεις από τις διακοπές;
Ήλιο- θάλασσα- φύση-ξεγνοιασιά!
Αυτά θέλαμε, αυτά ζητούσαμε να βρούμε, αυτά απολαμβάναμε.
Σαν τσιγγάνοι κάθε μέρα και αλλού. Και ήταν θαυμάσια. Αυτό το ''αλλού'' είναι σημαντικό για μένα. Να κάθομαι σε ένα μέρος όσο θέλω,όσο μου αρέσει και μετά πάμε παρακάτω...
Να ''καταπίνει'' το αυτοκίνητο τα χιλιόμετρα. Να ρουφάς τη θέα και να φωνάζεις σαν μικρό παιδί. Να σταματάς όπου θες, να ενωθείς με τα δέντρα, να δροσιστείς στο θαλασσινό νερό, να πιεις τον καφέ σου απολαμβάνοντας τη θέα και να ερωτεύεσαι ξανά και ξανά τον άνθρωπό σου που μοιράζεσαι όλη αυτήν την ομορφιά.
Να συμβουλεύεσαι το χάρτη για να μαθαίνεις τις ονομασίες τόσων όμορφων προορισμών. Και να αλλάζεις διαδρομή γιατί....''για να δούμε τι έχει εκεί; Πώς είναι εκεί ψηλά;'' 
Να διαβαίνεις κακοτράχαλους δρόμους γιατί ήθελες να πας  από αυτή τη μεριά. Να βρίσκεσαι στο ''πουθενά'' και να σκέφτεσαι τι θα γίνει αν αποκλειστείς σ' αυτήν την έρημη περιοχή. Να ξεχνάς να αναπνεύσεις αντικρίζοντας τη θέα μιας λίμνης, έναν μικρό καταρράκτη, μια συστάδα δέντρων που προλογούσαν την ομορφιά του δάσους.
Να συναντάς καλοσυνάτους ανθρώπους, να σε κατατοπίζουν  πρόθυμα και να μαθαίνεις την ιστορία του τόπου.
Και τα απρόοπτα!! Ω πόσο τα περίμενα!! 
Άλλες φορές να με κάνουν να ανησυχώ και άλλες να γελώ με την ψυχή μου. Αλλά ποτέ δεν έγιναν η αιτία να χάσω τη διάθεσή μου. Γιατί ένα ταξίδι, που γίνεται με τους δικούς σου όρους, ποτέ δεν σε κακοκαρδεί.
Κι όλα αυτά τα απρόοπτα που δεν μπορεί καμιά φωτογραφική μηχανή να αποθανατίσει, έχουν γίνει ο θησαυρός μας μαζί με τόσες άλλες στιγμές, έτσι για να γεμίζουμε ομορφιές  το σακούλι της μνήμης.
Και αλλαγή δρομολογίου έχουμε κάνει εξαιτίας των απροόπτων εμποδίων και πλάι στη θάλασσα έχουμε κοιμηθεί γιατί δεν βρήκαμε δωμάτιο και μπάνιο πλάι στα βράχια κάναμε γιατί η πλαζ δεν μας ικανοποιούσε.
Και ξεκινήσαμε γι αλλού και φτάσαμε αλλού, τόσες και τόσες φορές.
Κάθε καλοκαιρινή μας εξόρμηση ήταν και παραμένει από τις ομορφότερες διακοπές που κάναμε. Και είναι ό,τι περισσότερο επιθυμώ μια και τα τελευταία 4-5 χρόνια, αυτό το είδος των διακοπών έχει αραχνιάσει. 
Μα παραμένει η πρώτη μας επιλογή.



Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο   δρώμενο της Μαρίας στο ''Κείμενο'',   ''Ιστορίες  του Καλοκαιριού''.

Καλό καλοκαίρι, όποια και αν είναι η επιλογή το πώς θα το  περάσετε. Μόνο εύχομαι να είναι δική σας επιλογή!

Οι συμμετοχές μου...


                                

Κάτω απ' τα ανταριασμένα σύννεφα
που έλεος δεν δείχνουν,
ψυχή, καρδιά συνωμοτούν
τη ζήση να κερδίσουν
ρουφώντας λαίμαργα το φως
που η ελπίδα τους δωρίζει.

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στις 25 λέξεις # 8 της Μαρίας μας   στο Κείμενο.
Ευχαριστώ την οικοδέσποινα για το κίνητρο να δημιουργήσουμε και για την φιλοξενία
Πρώτευσε στο ολιγόλεκτο η Ελένη μας.Πατήστε στο σύνδεσμο να το απολαύσετε!




                                                        Οι Ερινύες


Ήταν μια συνηθισμένη βραδιά. Περπατούσα στην πόλη χωρίς σκοπό, παρέα με τις σκέψεις μου που συναγωνίζονταν ποια θα με συντροφέψει.
Ο ουρανός υποκλινόταν στις ορέξεις της νύχτας και το φεγγάρι προσπαθούσε να ρίξει το φως του στη γη.
Φτάνοντας στην άκρη της πλατείας στάθηκα να ανασάνω το άρωμα από τα άνθη των θάμνων της Αγγελικής. Μοσχοβολιά παντού! Ήταν το αγαπημένο της λουλούδι!
Λίγοι μοναχικοί διαβάτες περνούσαν απαθείς από το σεργιάνι της άνοιξης , μα και αδιάφοροι. Ο κόσμος είχε κορέσει ήδη την περιέργειά του και είχε αφήσει έρημη τη εικόνα της νεκρής. Πόσο πεινά η περιέργεια όταν πρόκειται για γεγονότα ανατριχιαστικά!

Κάτω στις πλάκες ξεχώριζε αχνά το περίγραμμα του σώματος που με κιμωλία είχε χαράξει η αστυνομία πριν λίγες μέρες. Ακόμη και η ασπροκόκκινη κορδέλα πεισματικά κρατιόταν στη θέση της. Κοιτούσα το σημείο που έπεσε αφύσικα ένας δικός μου άνθρωπος. Ήταν κάτι που περίμενα να συμβεί αλλά που δεν πίστευα ότι είχε ήδη συμβεί. Προσπαθούσα να φανταστώ εκείνες τις ώρες της. Δεν υπέφερε τις τελευταίες της στιγμές, σκέφτηκα ανακουφισμένος. Μήπως όμως επειδή βασανίστηκε όσο ζούσε;
Δεν ξέρω γιατί ήλθα απόψε εδώ. Τα βήματά μου με οδήγησαν στο σημείο που η αδελφή μου πέθανε ανήμπορη και μονάχη μια νύχτα πριν λίγες μέρες. Στην αρχή μίλησαν για δολοφονία. Ο ιατροδικαστής απεφάνθη ότι τα ναρκωτικά και το αλκοόλ προκάλεσαν καρδιακή ανακοπή.
Πόνεσα; Ναι πόνεσα αν και η ανακούφιση που ήλθε- ακάλεστη άραγε;- έφερε παρέα και τις τύψεις. Γιατί δεν έκανα περισσότερα να την αποσπάσω από τη ζωή που επέλεξε. Αν και προσπάθησα να την πείσω ότι θα είχε άσχημο τέλος δεν κατάφερα τίποτε. Και δεν επέμεινα. Καβγάδες ήλθαν στη θύμηση μου, ξενύχτια που την περίμενα να γυρίσει...και η αποξένωση!
Μια νέα κοπέλα που βάλθηκε να αποκτήσει πλούτη και παλάτια με τον εύκολο τρόπο. Αγαπητικός-νταβατζής που την οδήγησε στην πορνεία και της έμαθε τα ναρκωτικά και η κατηφόρα απέκτησε μεγαλύτερη κλίση!

Θυμάμαι τους ψιθύρους συγγενών και φίλων στην κηδεία. Πόσο οξύνθηκε η ακοή μου την ημέρα εκείνη! Ερωτήσεις και απαντήσεις συγκεχυμένες. Μουρμουρητά αναμεμιγμένα με φόβο για τα δικά τους κορίτσια, αλλά και αποστροφή! Υποθέσεις, ευχολόγια αλλά και κατηγορίες. ''Κρίμα, συλλυπητήρια'' έλεγαν φανερά σε μένα τον ίδιο. Αλλά σε κανέναν δεν κάκιωσα. Και εγώ σκέφτηκα τα ίδια πάνω κάτω με το που έμαθα το θάνατό της.
Τώρα, γυρνώντας στην καθημερινότητά μου ζω με τις τύψεις μου.
Επειδή είχα υποσχεθεί στους γονείς μου ότι θα είμαι φύλακας άγγελος της.
Επειδή προσπάθησα τόσο λίγο.
Επειδή σήκωσα το δείκτη και έδειξα την έξοδο όταν πήρε τον λανθασμένο δρόμο.
Επειδή δεν ήμουν αρκετός αδελφός!


                                     
  
Και αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο ''Παίζοντας με τις λέξεις''#8 που διοργανώνει άψογα η Μαρία στο mytripsonblog
Ευχαριστώ την οικοδέσποινα   για τη φιλοξενία και το έναυσμα για δημιουργία. 
Πρώτευσε στο δρώμενο της Μαρίας μας, η άλλη Μαρία μας. Στο Απάγγιο της μπορείτε να απολαύσετε τη συμμετοχή της
Όλοι ήταν υπέροχοι. Θαυμάσια κείμενα και ποιήματα που μπορείτε να τα απολαύσετε εδώ
Με κόκκινο είναι οι 5 υποχρεωτικές λέξεις του παιχνιδιού μας.
Σας ευχαριστώ όλους και γιατί διαβάσατε τις συμμετοχές μου και για τις ψήφους σας.