Το καταφύγιο



Κατηφόρισε με το ποδήλατο  για δέκατη φορά αυτό το μήνα. Ήθελε να βρεθεί μόνος μακριά από τα βλέμματα,  στο δικό του καταφύγιο. Στο παλιό αρχοντικό που ο χρόνος είχε βαλθεί να δείξει τη δύναμή του.
Δεν  μπορούσε να μπει στο εσωτερικό του σπιτιού, αλλά η αυλή του πνιγμένη  στο πράσινο και αφημένη στη φύση, τον έκρυβε από τους αδιάκριτους.
Κάθισε στη συνηθισμένη του θέση, στο μαρμάρινο παγκάκι που ο χρόνος είχε σεβαστεί. Από πάνω του τα κλαδιά των δέντρων γεμάτα φύλλα τον προστάτευαν από τις αχτίνες του ήλιου. Ήταν περασμένο μεσημέρι όταν έφτασε.
Έπρεπε να σκεφθεί, να ηρεμήσει, να βγάλει αυτό το βάρος που του έσφιγγε το στήθος. Είχε χάσει τη δουλειά του, έψαχνε συνεχώς για  νέα  και είχε φτάσει στο σημείο να δεχθεί, "ό,τι δουλειά να ‘ναι αρκεί να πληρώνεται". .    Πόσο θα μπορούσε να  στηρίζεται  στη βοήθεια της μάνας του και στη  μικρή  της σύνταξη;
Να φύγει στο εξωτερικό μήπως; Του είχαν βρει δουλειά σε εργοστάσιο της Γερμανίας. Ή να δεχθεί  να δουλέψει στο ορυχείο της Σμύριδας και ας το  απεχθανόταν  τόσο;; Η μόνη έγνοια του ήταν τα παιδιά του….. η γυναίκα του  είχε ταξιδέψει στον ουρανό πριν δύο χρόνια.
Σήκωσε  τα μάτια ψηλά.  Το μόνο που είδε ανάμεσα από τα κλαδιά, ήταν τα ακροκέραμα, ξεφτισμένα από τα στοιχεία της φύσης να θυμίζουν αλλοτινές εποχές. 
Κοίταξε το γωνιακό ακροκέραμο. Το πιο καλοδιατηρημένο από όσα μπορούσε να δει . Στητό στη θέση του, παλεύει   κόντρα στον άνεμο, στον ήλιο και τη βροχή, με αντίπαλο το χρόνο  και την αφροντισιά. Η σκαλισμένη μορφή με τη γενειάδα τον κοιτούσε επιτιμητικά. Απόστρεψε το βλέμμα…
Ακούμπησε πίσω και έκλεισε τα μάτια. "Είδε" τη ζωή του τι όμορφα που κυλούσε με τη μικρή του εταιρεία να υπόσχεται ότι το κάθε αύριο θα ήταν καλύτερο. Ώσπου………. όλα  γύρισαν  ανάποδα.
Τα δάκρυα  κύλησαν χωρίς ντροπή  παρασέρνοντας στο διάβα τους όλο αυτό το βάρος που ένιωθε στο στήθος….
Ο ήλιος έδυε σιγά σιγά. Η σιωπή της εγκατάλειψης του φώναζε "κουράγιο"!  
Ήξερε  ότι η απομόνωση σ’ αυτό το σπίτι, κατόρθωσε να του αποσπάσει τις   μαύρες σκέψεις που  απειλούσαν  το πονεμένο  του μυαλό.
Το χάραμα τον βρήκε σ’ εκείνο το παγκάκι, τον βρήκε αποφασισμένο..
Ήταν η "στέγη" της δικής του οικογένειας. Ήταν και  το "ακροκέραμο" που προστάτευε αυτήν τη "στέγη" αλλά και την ομόρφαινε.  Γι αυτό θα   έμενε ορθός!
Θα πάλευε…..θα  βρει τον   τρόπο!!
Θα  φτιάξει  ξανά τη ζωή του, τη ζωή τους!
Τα παιδιά του τον χρειάζονται…..
  




Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο ''Παίζοντας με τις λέξεις'' που διοργανώνει θαυμάσια η me (maria) στο mytripsonblog.
 Διαγωνίστηκε ανάμεσα σε θαυμάσιες συμμετοχές και ευχαριστώ όσους την ψήφισαν και διάβασαν την ιστορία μου, προϊόν φαντασίας, αλλά με την κρίση που βιώνουμε, μπορεί να έχει συμβεί και πραγματικά. Γι αυτό και το αισιόδοξο μήνυμα στο τέλος, επειδή πρέπει να παλεύουμε με δύναμη κάνοντας νέα αρχή αν χρειαστεί.
 Ας μη ξεχνάμε ότι  πολλοί συνάνθρωποί μας δεν κατάφεραν να διώξουν τις μαύρες σκέψεις που η οικονομική τους καταστροφή τους ''δώρισε'' και  που κυριάρχησαν τελικά της ζωής τους!
Ευχαριστώ θερμά την Μαρία μας  για την φιλοξενία και τη άψογη διοργάνωση!

Μαμά εργαζόμενη...........''έτσι πρέπει να είναι η ζωή'';;;


Edward Henry Potthast Summer Pleasures

Καλοκαίρι….διακοπές!
Και διακοπές σημαίνει  σχολεία κλειστά, παιδιά που μένουν στο σπίτι και οι εργαζόμενοι γονείς   έχουν προνοήσει  να μπουν σε κατασκηνώσεις, να τα κρατήσουν γιαγιάδες στην εξοχή, στα χωριά τους  ή έχουν αλλάξει –όσοι μπορούν- τα ωράρια εργασίας  με τους/τις  συζύγους  για να μη μένουν τα παιδιά μόνα.
Δύσκολη υπόθεση η εργαζόμενη μάνα. Δυσκολότερη όταν και οι δυο γονείς εργάζονται και έχουν εξαντλητικά ωράρια. Γιατί εκτός από τους ανέργους που θα έδιναν πολλά για να βρουν δουλειά ‘’ με όποιους όρους’’, υπάρχουν και εκείνοι που ψάχνουν να ισορροπήσουν την οικογένεια  με την εργασία- καριέρα.
Αυτό μας ενδιαφέρει σήμερα.
Το ότι τα παιδιά μεγαλώνουν  περισσότερο με ξένους ή ‘’ ξένους’’ ανθρώπους που τα προστατεύουν και όχι με τους γονείς τους που θα ‘ έπρεπε να είναι τα  πρότυπά τους, οι καθοδηγητές τους, οι διαπαιδαγωγοί, η παρέα τους στο παιχνίδι,  η αγκαλιά γεμάτη αγάπη κάθε στιγμή της ημέρας.
Λένε ότι  η αγάπη που θα δώσουμε σαν γονείς είναι η αγάπη που εισπράξαμε όταν ήμασταν μικρά από τους γονείς μας.
Εξυπακούεται ότι η γονεϊκή αγάπη  είναι δεδομένη.Πιστεύω όμως ότι είναι λίγες οι ώρες που το παιδί  βιώνει την αγάπη των γονιών του, σε όλη την νηπιακή ζωή του, όταν οι γονείς εργάζονται!
Έτσι είναι η ζωή θα πεις. Αλλά ας  δούμε πόσο καλό ή κακό κάνει αυτό το ‘’έτσι είναι η ζωή’’!
Δες μια μέρα ενός παιδιού που ο γονιός του εργάζεται. Στην προ νηπιακή ηλικία , τότε που διαμορφώνονται όλα, το παιδί συνήθως είναι τις περισσότερες ώρες  κάτω από την επίβλεψη της γιαγιάς που το λατρεύει αλλά δεν είναι η μαμά! Σωστά;
Η μαμά είναι το πρόσωπο, το τόσο απαραίτητο για να μεγαλώσει σωστά ένα παιδί. Περισσότερο η μάνα είναι εκείνη που θα δημιουργήσει έναν ενήλικα ισορροπημένο.
Σήμερα πολλά παιδιά μας λένε οι ειδικοί, νήπια μάλιστα, παρουσιάζουν αγχώδεις διαταραχές. Πού οφείλονται;
Το παιδί περνάει την ώρα του βλέποντας –και άρα αποκτώντας αυτά τα πρότυπα-ταινίες παιδικές στην τηλεόραση! Φυσικά παίζει προστατευμένο για να μη χτυπήσει, μακριά από το δρόμο για το φόβο των εγκληματικών ενεργειών, μόνο του χωρίς παρέα, χωρίς να βλέπει τους γονείς του τις ώρες της δραστηριότητάς του.
Περιμένει να νοιώσει τη μαμά και τον μπαμπά το βράδυ λίγο πριν κοιμηθεί. 
Και οι γονείς  κουρασμένοι σωματικά και ψυχικά, προσπαθούν να του δώσουν όσα στερήθηκε όλη την ημέρα: την παρουσία τους, την τρυφερότητά τους, την αγάπη τους , να γίνουν πρότυπα γι  αυτό, να το διδάξουν, όπως ακριβώς πρέπει.
Τα  καταφέρνουν;; 
Ποιος αμφισβητεί ότι οι κουρασμένοι γονείς  πέφτουν σε λάθη συμπεριφοράς πιο συχνά από τους ξεκούραστους; 
Ποιος αμφισβητεί ότι οι γονείς γεμάτοι άγχος είναι πιο νευρικοί από τους υπόλοιπους και έχουν μειωμένη υπομονή;;;
Βλέπω, ακούω, διαβάζω  για τόσες μητέρες που είναι  επιτυχημένες στη δουλειά τους και μητέρες ευτυχισμένων παιδιών. Μια ανάλυση από τους ειδικούς του χαρακτήρα του παιδιού και της προσωπικότητάς του θα έδειχνε  πολλές αλήθειες που παραβλέπουμε.
Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι  οι επιτυχημένες στη δουλειά που δίνουν συνεντεύξεις και συμβουλές μητρότητας, είναι ευκατάστατες και μπορούν τις ελεύθερες ώρες τους να ασχοληθούν με τα παιδιά τους. 
Οι άλλες;; 
Οι περισσότερες εργαζόμενες που παλεύουν κάτω από άσχημες, πολλές φορές συνθήκες,  πόσες ελεύθερες ώρες έχουν;

Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια εικόνα: τον ανιψιό μου με λίγα κέρματα στην παλάμη του, μικρό νιάνιαρο που ακόμη ψεύδιζε, να τα φέρνει στη μαμά του και να τη ρωτάει αν φτάνουν αυτά τα χρήματα για να σταματήσει να δουλεύει και να είναι κοντά του!!!!! Δεν θα το ξεχάσω ποτέ!!!!!!!

Και κάθε   καλοκαίρι, που είναι η εποχή των παιδιών, που είναι η ευκαιρία η οικογένεια να βρεθεί μαζί, να γνωριστούν καλά τα μέλη της, να καλύψουν κενά όλου του χρόνου,   οι άδειες  περικόπτονται στο όνομα της εργασίας και της ανάπτυξης!!
Μπορεί να διαμαρτυρηθεί η μητέρα εργαζόμενη;; Φυσικά όχι. 
Και μάλιστα εδώ στη χώρα μας που έχει καταλάβει την  19η θέση ανάμεσα στις χώρες που είναι ιδανικές για να γίνει  μια γυναίκα μητέρα!!.  Και πάλι καλά θα πεις. Που δεν είναι τελευταία σαν τη  Σομαλία . Πάλι καλά, αλλά  είναι εξωφρενικό να βρίσκεται σε μειονεκτική θέση η μάνα στην εργασία της γιατί είναι ‘’αντιπαραγωγική’’ και δεν προτιμάται από τους εργοδότες της.

 Μας λένε οι ειδικοί, ότι πολλοί  ενήλικες με ψυχολογικά προβλήματα, όταν αναζητούν  τη θεραπεία  τους, βρίσκουν ότι η έλλειψη της μάνας  από την παιδική τους καθημερινότητα  ήταν σημαντικός παράγοντας ψυχικής υγείας.

Δεν υπάρχει καμιά επιθυμία να σεβαστεί ο επιχειρηματικός κόσμος τις μητέρες. Να τους δώσει χώρο και χρόνο για να μεγαλώσουν υγιείς πολίτες. Να δείξουν επιείκεια ή σεβασμό στο δικαίωμά της γυναίκας  για εργασία και μητρότητα. Το σπουδαιότερο; Δεν δείχνει κανείς να αντιλαμβάνεται το σημαντικό ρόλο της μητέρας, ίσως το σημαντικότερο σε μια κοινωνία.
Τι κάνουν τα κράτη;;
Τι κάνει το κράτος μας;
Τα κράτη ασχολούνται με την διάσωση και ανάπτυξη του χρηματοοικονομικού τους συστήματος και εκεί η μάνα δεν χωράει
Για την χώρα μας ξέρουμε....Ψάχνει χρήματα για να επιβιώσει. Τη μητρότητα θα διασφαλίσει;

''Όλοι ενωμένοι μια γροθιά''!! Γίνεται;;;

    πηγή
Η Σχεδία της Μέδουσας
Ζαν-Λουί-Τεοντόρ Ζερικώ, 1819
ελαιογραφία σε καμβά
 Μουσείο του Λούβρου, Παρίσι


 Καλή σας μέρα!!!
Καλή εβδομάδα για όλους μας!
 Ας  είναι καλή και για την κυβέρνηση!! Καλόν αγώνα εύχομαι.Όλων τα μάτια είναι στραμμένα επάνω της!!! 
Για να δούμε ''ποιος ποιος ποιος θα φαγωθεί!!!!''
Το θυμήθηκα που λες το τραγουδάκι αυτό σήμερα. Δεν ξέρω γιατί ήλθε στο μυαλό μου. Ίσως γιατί με επηρεάζει περισσότερο αυτός ο διαχωρισμός εντός της χώρας σε πολίτες που είναι στο πλάι της κυβέρνησης και στους απέναντι!
Από τους ξένους περιμένω αυτό ακριβώς, να κοιτάξουν τα συμφέροντά τους. Τα λόγια περί ταλαιπωρημένου Ελληνικού λαού, τα ακούω και γελώ.
Αλλά ο διχασμός εντός της χώρας με θυμώνει, με πονάει, με απελπίζει.
Το αιώνιο πρόβλημά μας!
Μια βόλτα Κυριακάτικη στο πατρικό, μας έφερε στη θάλασσα,που σε πείσμα του καιρού, εμείς την ακούμε να φωνάζει ''καλοκαίρι''! 
Αλλά ο κόσμος λίγος. Ίσως ο καιρός, ίσως η διάθεση, ίσως τα γεγονότα των ημερών τους κράτησαν στα σπίτια τους.
Που λες, σε μια βόλτα μας παραθαλάσσια, είδαμε και την ανακαινισμένη ψαροταβέρνα του κου Σωτήρη   με άλλη διεύθυνση όπως ενημέρωνε η πινακίδα..
Είδαμε στο πάρκινγκ της και μετρήσαμε: λαμποργκίνι μια, τρεις μερσεντές, δύο βόλβο.....ανάμεσα σε άλλα καθημερινά αυτοκίνητα!
Γιατί στα λέω; Γιατί θυμήθηκα ένα άρθρο που διάβασα για τους ''άλλους Έλληνες''. 'Όχι πως με ενοχλούν οι άλλοι Έλληνες που έχουν την οικονομική άνεση να ζουν καλά. Με ενοχλεί η σκέψη -πάει εκεί το ομολογώ- πού τα βρήκαν και ζουν καλά. Και πώς είναι δυνατόν αυτοί οι άλλοι να μου καθορίζουν το μέλλον μου,κυρίως όμως το μέλλον των παιδιών μου!!!
Για να δούμε λοιπόν ''ποιος ποιος θα φαγωθεί''!!
Αυτός ο στίχος είναι από γαλλικό τραγούδι που ο λαός έφτιαξε και το πήραμε και εμείς, το μεταφράσαμε και μάθαμε στα παιδιά μας  πως όταν σώζονται οι τροφές, πέφτει κλήρος ποιος θα φαγωθεί!!!!!!!!!
Αληθινή ιστορία μου είπε το ψάξιμο στο διαδίκτυο!
Ένα ναυάγιο, 400 επιβάτες- πλήρωμα για 15 μέρες σε μια σχεδία περίμεναν τη διάσωση που ήλθε  φυσικά αλλά   βρήκε 17 ζωντανούς- νεκρούς. Όσοι επέζησαν ή για όσο επέζησαν μετά τη διάσωση διηγήθηκαν για κλήρο που έπεφτε για το ποιος θα φαγωθεί...Κανιβαλισμός !!! Αυτό λέει το τραγούδι!
Γιατί η πείνα είναι ένα από τα χειρότερα κακά.... 
Μα το σπουδαίο είναι ότι το ναυάγιο οφειλόταν σε ένανανίκανο καπετάνιο που βρέθηκε στο τιμόνι της φρεγάτας ''Μέδουσας'',αλλά αγαπητό στο σύστημα της εποχής!!!!! Ξέρεις ποια εποχή;;;  1816!!! Τότε που στη Γαλλία είχε επανέλθει η μοναρχία,την εποχή της αριστοκρατικής Παλινόρθωσης!!
Εδώ είναι οι λεπτομέρειες της ιστορίας που προσπάθησαν τότε να κουκουλώσουν αλλά ο λαός την έκανε να επιζήσει στους αιώνες!!
Να λοιπόν οι ανίκανοι ''τιμονιέρηδες'' όσο αρεστοί και αν είναι στο σύστημα διακυβέρνησης, πόσο επικίνδυνοι μπορούν να γίνουν.
Δες τη δική μας ''βάρκα''....σε ποια ξέρα μας έχουν ρίξει και άντε τώρα η κυβέρνηση να μετατρέψει τα ''αδύνατα'' σε δυνατά!!!!!!!
Το εύχομαι...........αλλά να σου πω ότι το αδύνατο γίνεται δυνατό όταν είμαστε όλοι ενωμένοι, μια γροθιά.
Γίνεται;;

Αυτό το πλακάτ ποιος θα το κρατήσει;;;

Είμαι πολύ θυμωμένη με όσα διαδραματίζονται τις τελευταίες ημέρες..
Αλλά το ποτήρι ξεχείλισε με τα πλακάτ που είδα στο Σύνταγμα των οπαδών των κομμάτων του ''δημοκρατικού τόξου''  (#@$#%%$#@@)
Σοκ!!! Αυτή ήταν η πρώτη μου αντίδραση....
Έψαξα με μανία να βρω το πανό που έλειπε.........
Να για ποιο λέω

Ίσως οι διοργανωτές το προσθέσουν στα ήδη ανατριχιαστικά που είδα και που κανείς δεν αναρωτήθηκε τι στο καλό λένε αυτά που κρατάει....(όσο βολεμένοι και αν είναι, όσο και αν έχουν υποχρέωση σ' αυτούς του πολιτικούς που μας οδήγησαν εδώ,όσες υποσχέσεις και αν πήραν, δεν μπορεί να μην αναρωτήθηκαν τι επιπτώσεις θα έχει το μήνυμα που κρατούσαν στο Σύνταγμα...δεν το χωράει ο νους μου)

Ή ίσως και αυτή .......................σε χρυσαφί έκδοση για όσους θέλουν να ταιριάζει με τα κοσμήματά τους!!
Μένουμε Ελλάδα, το θυμάται κανείς από δαύτους; 

Τα σταγονίδια του Θεού



Από μικρή αγαπούσα τα σύννεφα.......Το καλοκαίρι ειδικά, μ' αρεσε να ξαπλώνω πάνω στο παχύ χορτάρι  και να κοιτάζω τον ουρανό ψηλά.



Μη νομίζεις ότι ξέφυγα και εγώ από το να βλέπω σχήματα στα σύννεφα, να τους δίνω ονόματα και να τα αποχαιρετώ στο ταξίδι τους!
Εξάλλου η φαντασία μας πετά ελεύθερη. 
Και μην ξεχνάμε ότι είναι αντιστρόφως ανάλογη με την ηλικία μας.
Μικρή λοιπόν, μπορούσα να καβαλήσω ένα σύννεφο, να πετάξω μαζί του βλέποντας τον κόσμο, να ξαπλώσω επάνω του και να χωθώ στα μαλακά άσπρα μπαμπακένια μαξιλάρια του ουρανού.
Την προσοχή μου την αποσπούσε πάντα μια πεταλούδα που πετούσε γύρω μου, αλλά τα σύννεφα με κέρδιζαν ξανά.



Μεγαλώνοντας άρχισα να τα φωτογραφίζω.
Και δεν είμαι η μόνη.
Πολλά παιχνίδια με τα σύννεφα, ανάλογα την οπτική γωνία, έχουν φτιάξει με τις φωτογραφίες...



Όλοι σχεδόν οι ζωγράφοι τα περιέλαβαν στα έργα τους.
Ποιητές και πεζογράφοι τους έδωσαν λαλιά για να μας  τραγουδήσουν ρομαντικούς στίχους, πονεμένους, αγαπησιάρικους........ανάλογα το σχήμα και το χρώμα τους



 Σύννεφα, τα σταγονίδια του Θεού.
Πουπουλένια, μπαμπακένια, μαρέγκα του Θεού, προβατάκια του ουρανού,είναι μερικές παρομοιώσεις που τους χάρισαν.
 Είναι μοναδική η αίσθηση να τα παρατηρείς στο ταξίδι τους. Όταν μάλιστα είναι φορτωμένα και με τα χρώματα του ήλιου που δύει, τότε είναι πανέμορφα. Και όσο καλός και ταλαντούχος να είναι ο καλλιτέχνης, κανείς δεν μπορεί να τα ζωγραφίσει όπως ακριβώς είναι:  μαγικά!




Συμμετέχει στο Life Images #17 της Μαρίας μας

''Κυνηγήστε τα όνειρά σας!''




πηγή

Τελειώνουν οι Πανελλήνιες………. Μια βαθιά ανάσα θα πάρουν οι  υποψήφιοι  για να την κρατήσουν ως τους βαθμούς  όταν ανακοινωθούν.  Και τότε θα ξεφυσήσουν με ανακούφιση ή με θλίψη.
Και αρχίζουν τα εύκολα-δύσκολα. Ένα ευχάριστο διάλειμμα  στη ζωή είναι η φοιτητική  περίοδος  για  όσους  μπουν σε κάποια σχολή.  Για εκείνα  τα παιδιά που πιάνουν αμέσως δουλειά, ακόμη και φοιτώντας , η ξεγνοιασιά τελείωσε με το απολυτήριο του Λυκείου.
Πάντα εύχομαι στα παιδιά να αμειφθούν οι κόποι τους. Και κυρίως, να κάνουν αυτό που τους αρέσει.
‘’Αυτό που τους  αρέσει’’…………… είναι ένα όνειρο, το ιδανικό που όλοι θα θέλαμε να πραγματοποιηθεί.  Όλοι κάναμε και κάνουμε όνειρα για το μέλλον. Όμως  η ζωή είναι δύσκολη και για πάρα πολλά νέα παιδιά, τα όνειρα είναι πολυτέλεια.
Αλλά και για όσα παιδιά μπορούν να ακολουθήσουν ό,τι σχεδίασαν, ό,τι τους αρέσει και ονειρεύτηκαν, πόσα  θα κατορθώσουν να φτάσουν το όνειρό τους;
Βιοποριστικό επάγγελμα και όνειρο ζωής  πολλές φορές δε συμβαδίζουν. Αλλά πώς να πεις στο παιδί σου μην κυνηγάς τα όνειρά σου,  αλλά  αυτό που θα σου εξασφαλίσει χρήματα;
Κι όμως πολλά παιδιά θα ακολουθήσουν ως επάγγελμα, αυτό που ΔΕΝ  τους αρέσει ………  απλά και μόνο για να ζήσουν καλά.
Το πώς ζει ένας  άνθρωπος που ασχολείται χρόνια ολόκληρα μέχρι τα γεράματά του με αυτό το ΔΕΝ.....είναι ένα μεγάλο  θέμα που επηρεάζει τη ζωή και την ψυχική υγεία του ανθρώπου. Αν και σήμερα  με το μέλλον να διαγράφεται δυσοίωνο, το να εργάζεσαι έστω και εκεί που δεν σ’ αρέσει, είναι  πολυτέλεια!
Πολλοί κατηγορούν  τις οικογένειες  ότι επηρεάζουν το παιδί ή το πιέζουν να μπει στο Πανεπιστήμιο, γιατί  ‘’χωρίς πτυχίο πού θα εργαστεί;  ’Και είναι μια ελληνική πραγματικότητα  αυτό. Ναι πιστεύω ότι τα παιδιά γαλουχούνται να θέλουν να μπουν στο πανεπιστήμιο. Αλλά και η ελληνική κοινωνία  πιέζει με τον τρόπο της προς αυτήν την κατεύθυνση. Βλέπεις λέμε, άλλο άνεργος με πτυχίο γιατί αλλιώς αντιμετωπίζεται και άλλο χωρίς.
Φυσικά δεν είναι λίγα τα παιδιά που σπουδάζουν εκεί που οι δυνατότητές τους το επιτρέπουν και ας μην είναι η πρώτη τους επιλογή. Πτυχίο είναι αυτό και ας είναι ό,τι να ναι. Αλλά και πάρα πολλά παρατούν τις σπουδές που δεν ανταποκρίνονται στις επιθυμίες τους.
Να ακολουθείς αυτό που σου αρέσει και ας μην  είναι ορατό ότι θα μπορείς να το κάνεις επάγγελμα ή να σπουδάζεις αποκτώντας ‘’ όπλα’’ για να βγεις  πανέτοιμος στην αγορά εργασίας;
Τι είναι λάθος;
Τι είναι σωστό;
Πρέπει οι γονείς να επεμβαίνουν επηρεάζοντας τις επιθυμίες των νέων για το ποιο επάγγελμα θα ακολουθήσουν;
 Πώς μπορεί ο νέος να ξέρει στα 17 ή 18 τι θέλει να ακολουθήσει ως επάγγελμα;
Κι όμως, πάρα πολλοί,   παραπονούνται για την εργασία τους ………….  λένε ότι δεν είναι αυτό που ήθελαν να κάνουν. Πώς διορθώνεις τέτοιες καταστάσεις όταν οι οικονομικές σου δυνατότητες δεν το επιτρέπουν;
Λέω πολλές φορές σ’ εκείνους  που παραπονιούνται ότι υπάρχουν  παιδιά   που απλά θα ήθελαν να μπορούσαν  να πάνε σχολείο . Να μπορούσαν να μάθουν γράμματα.  
Απ’ την άλλη όμως, συγκρίνοντας το χειρότερο με αυτό που έχουμε ποτέ δεν θα κατορθώσουμε να βελτιωθούμε.
Είναι τύχη, είναι πραγματική ευλογία να κάνει ο άνθρωπος αυτό που του αρέσει. Να ακολουθήσει τα όνειρά του και να παλέψει γι αυτά. Πού ξέρεις τι μπορεί να γίνει στο μέλλον;; 
Ας αφήσουμε τα παιδιά μας να κυνηγήσουν τους στόχους τους, λέω εγώ. Να παλέψουν για να κερδίσουν τη ζωή.  Να συμπαρασταθούμε μόνο γιατί σίγουρα θα πάρουν και ρίσκα. Και να  προσπαθούμε να μπούμε στη θέση τους όχι να τα πιέζουμε να μπουν στη δική μας.
Ας δηλώσουν –όταν έλθει η ώρα-οι υποψήφιοι τις σχολές που τους ευχαριστούν, ό,τι πιστεύουν ότι τους ταιριάζει και να παλέψουν γι αυτό. Και εκείνα τα παιδιά που δεν θα πετύχουν, ευκαιρία είναι να κάνουν –αν δεν ήταν δική τους επιθυμία το Πανεπιστήμιο-αυτό που θα ήθελαν.
Η ζωή θέλει τολμηρούς αλλά και κυνηγούς των ονείρων τους. Θέλει να την κοιτάς κατάματα χωρίς φόβο και να ρισκάρεις………..

Καλά αποτελέσματα  εύχομαι…………… και κυνηγήστε  τα όνειρά σας!  Πριν να είναι αργά!