Να σας τα πω;;

πηγή
 Μέρες που είναι, εορταστικές, μας απορροφούν μέσα στη μαγεία τους, λουσμένοι χρυσόσκονη και με βλέμμα στ'αστέρια σκορπάμε χαμόγελα, ανάμεσα στις ετοιμασίες και τις υποχρεώσεις των Χριστουγέννων που έρχονται.

Είπα να σας τα πω... και να σας ευχηθώ από τώρα.

Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα γι αυτό σκαρφίστηκα κάλαντα για να χαμογελάσουμε λίγο.

Παίρνω το τρίγωνό μου ... άκου...


πηγή

Καλήν  ημέρα  φίλοι μου
Χριστούγεννα σημαίνουν
στ' αγαπημένα πρόσωπα 
χαμόγελα ας φέρνουν.

Αγάπη κι ειρήνη στη ζωή
να μείνουν, να στεριώσουν
κι οι άνθρωποι οι άπονοι
θαύμα να γένει για να νοιώσουν!

Να πάψει ο φόβος  στη ζωή
που οι έχοντες σκορπίζουν
Να μάθουν  όλοι οι άνθρωποι
πόσο πολύ αξίζουν!

 Σε όσους βασανίζονται
στον μάταιο τούτο κόσμο
με αγάπη και με προσφορά
μειώνουμε τον πόνο.

Καλά να τα περάσετε
με όσους αγαπάτε, 
με κέφι  να γιορτάσετε
να πιείτε και να φάτε!

Κι όσες ευχές μου δώσετε
θα γίνουν φυλαχτό μου
για να ξορκίσω όποιο  κακό 
θα μπει στο  σπιτικό μου!


Χρόνια πολλά και καλά!
Να περάσεις υπέροχα μακριά από άγχη και έγνοιες.
Να γεμίσεις ''μπαταρίες''- απαραίτητο για να προχωρήσουμε- και η αγάπη να είναι δίπλα σου, χέρι χέρι με σένα και τους αγαπημένους σου.
Είθε τα Χριστούγεννα να σε στολίσουν με τη χρυσόσκονη τη μαγική και να φέρουν όνειρα πραγματικά, υγεία και ελπίδα αληθινή για το αύριο.
Καλά Χριστούγεννα!!!

Ιχνηλατώντας τα ''χαμόγελα'' του 2015!!

πηγή

Μας τελειώνει  ο χρόνος. Βήματα μετρημένα έμειναν για να τον αποχαιρετήσουμε. Όχι πως θα μας στενοχωρήσει που φεύγει....μόνο ίσως σκέψεις και πίκρες ότι άλλος ένας χρόνος διέψευσε ελπίδες και σχέδια, όνειρα και στόχους.
Δεν θα σου θυμίσω σήμερα τα άσχημα που έφερε στις αποσκευές του το 2015. Τα ξέρεις, τα έχεις νοιώσει στο ''πετσί '' σου.
 Έψαξα μανιωδώς για να βρω και να  σου θυμίσω τα καλά νέα που ίσως να πέρασαν και απαρατήρητα.Βλέπεις, τα κακά κερδίζουν και ακροαματικότητα.Κερδίζουν οπαδούς,θεατές, ακροατές.
Δεν θα σου πω για τις δεκάδες, εκατοντάδες διοργανώσεις, κινήματα, πρωτοβουλίες με σκοπό τον άνθρωπο της κρίσης και την ανακούφισή του.
Αυτά τα ξέρεις. Συμμετέχεις και εσύ -ίσως- με το δικό σου τρόπο που σίγουρα είναι αξιοθαύμαστος.
Υπάρχουν καλά νέα στο 2015;
Για να δούμε αν συμφωνούμε τι είναι καλό νέο για τη χώρα μας...
Το 2015 λοιπόν συνέβησαν:
  • Η ΜΕΤΑδραση δημιούργησε Δίκτυο Επιτροπείας  Ασυνόδευτων Ανηλίκων που στηρίζει,ψυχαγωγεί και κυρίως βοηθά τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα που έρχονται φοβισμένα και καταπονημένα στον τόπο μας. Κυρίως τα βοηθά ώστε να μην πέσουν στα ''χέρια προστατών''  που θα τα εκμεταλλευτούν.
  • Την πρώτη θέση στην κατηγορία Ability Award και την τρίτη θέση στην κατηγορία World CitizenshipCompetition στον παγκόσμιο Διαγωνισμό «Microsoft Imagine Cup 2015» κατέκτησε η ομάδα του Καθηγητή του Τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών (ΤΗΜΜΥ) της Πολυτεχνικής Σχολής του ΑΠΘ, Λεόντιου Χατζηλεοντιάδη που εκπροσώπησε την Ελλάδα.
  • Ένα ασημένιο και δύο χάλκινα μετάλλια κατέκτησε η εθνική μαθηματική ομάδα στην 56η διεθνή μαθηματική ολυμπιάδα νέων IMO 2015 (International Mathematical Olympiad), που πραγματοποιήθηκε στην πόλη Τσιάγκ Μάι της Ταϋλάνδης.
  • Η Τήλος θα γίνει το πρώτο “πράσινο” νησί της Μεσόγειου αλλάζοντας τα δεδομένα στην ενεργειακή πολιτική των νησιών μας, καθώς στα εδάφη της θα εφαρμοστεί και θα λειτουργήσει ένα πρωτοπόρο υβριδικό σύστημα παραγωγής και αποθήκευσης ενέργειας προερχόμενης αποκλειστικά από Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας.
  • Ράμπες προσβασιμότητας ατόμων με αναπηρία σε παραλίες της Αττικής
  • Στο 13ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου Αστέγων, η Εθνική Ελλάδος πέτυχε μια τεράστια διάκριση για την χώρα. Στέφθηκε πρωταθλήτρια κόσμου!
  • Παγκόσμια πρωτιά το Λεωφορείο Χωρίς Οδηγό με κανονικές πινακίδες στους δρόμους των Τρικάλων, ένα παγκόσμιο επίτευγμα στο πλαίσιο του πανευρωπαϊκού προγράμματος CityMobil 2, υπό την αιγίδα της Περιφέρειας Θεσσαλίας.( Γι αυτήν την πρωτιά που χάνονται θέσεις εργασίας έχω τους ενδοιασμούς μου)
  • Ο μηχανισμός seatrac δίνει πρόσβαση στην παραλία της Καλαμίτσας στα ΑμεΑ
  • Η Αλόννησος, αυτό το πανέμορφο νησί που φιλοξενεί τον πιο σημαντικό εναπομείναντα πληθυσμό της μεσογειακής φώκιας, Monachus monachus, στη Μεσόγειο, είναι η πρώτη περιοχή της Ελλάδας, που μέσα από το πρόγραμμα «Αλόννησος χωρίς πλαστικές σακούλες», καταργεί τη χρήση της πλαστικής σακούλας, παρέχοντας ταυτόχρονα στους κατοίκους του τη δυνατότητα εναλλακτικών, φιλικών προς το περιβάλλον, επιλογών για τη μεταφορά αγαθών.
  • Bloode: Η πρώτη ηλεκτρονική κοινότητα εθελοντών αιμοδοτών
  • Δεύτεροι στην Ολυμπιάδα ρομποτικής οι μαθητές από την Ξάνθη
  • Ξεκίνησε ως μία ωραία ιδέα, εξελίχθηκε σε έναν πετυχημένο θεσμό. Ο λόγος για το Κοινωνικό Φροντιστήριο του δήμου Αθηναίων, το οποίο λειτουργεί για 4η συνεχή χρονιά. Στο ρόλο των διδασκόντων, εθελοντές που από κάθε γωνιά της Αθήνας αναλαμβάνουν την εξωσχολική προετοιμασία μαθητών Λυκείου, των οποίων οι οικογένειες αδυνατούν, για τις εξετάσεις εισαγωγής σε κάποιο Πανεπιστημιακό ή Τεχνολογικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα.
  • Ένα νέο εγχείρημα για την υποστήριξη εξαρτημένων από ναρκωτικά και αλκοόλ, καθώς και των συγγενών τους, ξεκινά στη Λάρισα, υπό τον τίτλο «Πρόγραμμα Προαγωγής Αυτοβοήθειας» 

Οι ατομικές πρωτοβουλίες, αυτές που εγώ θεωρώ σπουδαιότερες όλων, αφορούν ανθρώπους που βοηθούν καθημερινα όσους χρειάζονται βοήθεια, που προσφέρουν προσωπική εργασία εθελοντικά, που βρίσκονται δίπλα σε όσους τους έχουν ανάγκη.
και...
 επειδή τα καλά νέα είναι λίγα, αν έχεις εσύ και άλλα νέα πες μας, γιατί όπως βλέπεις η απουσία του κράτους είναι λαλίστατη. Είναι σαν να προσπαθεί η κρατική εξουσία, μέσα από την δικαιολογία των Μνημονίων και του ''παραλίγο πτώχευση'' να δημιουργήσει όλο και περισσότερους πολίτες σε ανάγκη με κίνδυνο την υγεία τους  και τη επιβίωσή τους. Για να δούμε στο τέλος αν θα μείνουν πολίτες που θα μπορούν να βοηθήσουν ...αν και όποτε υπάρξει τέλος!


Τα ''καλά νέα '' από εδώ

"Μικρή Χριστουγεννιάτικη Ιστορία"- Πρώτη φορά Χριστούγεννα στο χωριό!

πηγή

Χιόνιζε! Καθόλου παράξενο  βέβαια για το  χωριό. Σε τόσο υψόμετρο χιονίζει συχνά τα Χριστούγεννα. Μα φέτος είχε τα εγγόνια της μαζί. Ήθελε να περάσουν όμορφα και όχι κλεισμένα σε ένα μικρό σπίτι βλέποντας τηλεόραση, αν βέβαια ο καιρός το επέτρεπε να μείνουν στη  θέση τους τα καλώδια της ΔΕΗ!
Τα σκυθρωπά προσωπάκια που υποδέχθηκε πριν δυο μέρες δεν φεύγουν από το νου της. Πρώτη φορά στα 9 και 7 τους χρόνια ο Αλέξανδρος και η Δανάη, θα γιόρταζαν χωρίς τους γονείς τους, που έφυγαν για ταξίδι στην Ευρώπη. Πρώτη φορά θα έκαναν Χριστούγεννα σε χωριό και όχι στο σπίτι τους που ήταν λαμπροστολισμένο, με όλα τα παιχνίδια τους εκεί και τους φίλους τους τριγύρω.
Γι αυτό θα  έκαναν τα αδύνατα δυνατά να περάσουν τα εγγόνια τους αξέχαστα!
Εχθές στόλισαν και το δέντρο όλοι μαζί. Ο παππούς και η γιαγιά τραγουδούσαν προσπαθώντας να παρασύρουν τα μικρά  που ακόμη δεν είχαν προσαρμοστεί.
Για ντυθείτε καλά, είπε ένα πρωινό η γιαγιά. Μπορούμε να φτιάξουμε το χιονάνθρωπό μας στη βεράντα. 
πηγή

Με τα γάντια τους μουσκεμένα και τον παππού και τη γιαγιά μαζί, μάζεψαν ένα σωρό χιόνι και έφτιαξαν δυο όμορφες μπάλες.Έτοιμο το σώμα! Το καπέλο του παππού ήταν ό,τι έπρεπε για τον Μηνά,  έτσι τον βάπτισε ο Αλέξανδρος που του θύμιζε,  τον επιστάτη του σχολείου τους!Μάτια, μάτια, τι να βάλουμε για μάτια; χοροπηδούσε η γιαγιά ψάχνοντας -τάχα μου- γύρω της και παρασύροντας τα παιδιά να χοροπηδάνε γελώντας. Δυο καρύδια τελικά έγιναν τα μάτια και ένα καρότο η μύτη. Τα χείλη να τα φτιάξουμε χαμογελαστά είπε η Δανάη. Η εσάρπα, παλιά πλεκτή της γιαγιάς, στόλισε το λαιμό του Μηνά και κουμπιά μπήκαν στο άσπρο του κουστούμι. Να του δώσουμε κάτι να κρατάει είπε ο παππούς. Ας του δώσουμε τη μικρή σκούπα της αυλής να σκουπίζει το χιόνι, τι λέτε; Γέλασαν όλοι μαζί και καμάρωσαν το Μηνά να στέκεται στητός στη βεράντα  και να τους χαμογελά. 
Ο παππούς γέμισε με φωτάκια τη βεράντα,  ώστε το βράδυ να έχει φως  ο Μηνάς και να μη φοβάται μόνος έξω!
Τα απογεύματα κοντά στο τζάκι η γιαγιά και ο παππούς έσπαζαν καρύδια και τα έτρωγαν όλοι μαζί με μέλι λέγοντας ιστορίες του χωριού που δεν είχαν ακούσει ποτέ τα παιδιά.
Φα ντά σμα τα; Στοι χειω μέ να σπίτια; Υπήρχαν και στο χωριό; Μόνο στα κινούμενα σχέδια τα είχαν δει. Ο παππούς τους υποσχέθηκε ότι θα επισκεφθούν ένα σπίτι- φάντασμα μαζί, ''δεν πιστεύω να φοβάστε ε''; 
Ο Αλέξανδρος και η Δανάη περίμεναν ανυπόμονα τον καιρό να φτιάξει για να δουν αυτό το  φάντασμα. Θα το έλεγαν στους φίλους τους στη Αθήνα και δεν θα τους πίστευαν!
 Εν τω μεταξύ, έκοψε τις σκέψεις τους ο παππούς, ''αύριο  θα πάμε να επισκεφθούμε τα σπίτια που ζουν μόνοι τους κάποιοι ηλικιωμένοι να δούμε αν χρειάζονται κάτι, εντάξει; ''
Την άλλη μέρα το πρωί και ενώ  ο ήλιος πάγωνε το χιόνι που είχε καλύψει τα πάντα, ο παππούς πήρε τα εγγόνια του πάνω στο μουλάρι του γείτονα και πήραν τον ανοιγμένο δρόμο από τα μηχανήματα, για τα σπίτια των μοναχικών γερόντων. 
Φοβερό το θέαμα πάνω από το ζώο για τη Δανάη και τον Αλέξανδρο!  Ο καλπασμός αλησμόνητος και το χιόνι που κάλυπτε τα πάντα ήταν πρωτόγνωρες ομορφιές γι αυτά. 
πηγή
Κατέβαιναν σε καθένα από τα γειτονικά σπίτια, ρωτούσαν τι χρειάζονταν, ψωμί που μπορεί να είχε τελειώσει- η γιαγιά   είχε ψήσει αρκετά καρβέλια στο φούρνο  με τα ξύλα-, αβγά από τις κότες της γιαγιάς,  ξύλα   για τη σόμπα που τα κουβαλούσαν μέσα στο σπίτι για να μη βγει ο γέροντας στο κρύο, κάποιος ήθελε πετρέλαιο για τη λάμπα του μπας και κοπεί το ρεύμα, ό,τι μπορούσαν να φέρουν από το δικό τους σπίτι και έλειπε από  τους συγχωριανούς τους. 
Έκαναν πολλά πήγαινε -έλα με πράγματα στο καλάθι και τα έδιναν με χαρά και ευχές στους μοναχικούς παππούδες ή γιαγιάδες. Τι άσχημο που είναι να είσαι μόνος, είπε ο Αλέξανδρος. Ήξερε ότι οι δικοί του παππούδες έρχονταν κάθε χρόνο στην Αθήνα για τις γιορτές, αλλά φέτος προτίμησαν να πάνε τα παιδιά εκεί. Ήξερε επίσης ότι η γιαγιά και ο παππούς τους ήταν νέοι ακόμη, τι θα γινόταν αν γερνούσαν  και άλλο; Πόσο στενοχωριόταν να σκέφτεται γεράκο τον παππούλη του και γιαγιούλα τη γιαγιά που χοροπηδούσε!
Ο ατμός που έβγαινε από το στόμα των παιδιών δήλωνε το κρύο που επικρατούσε αν και ήταν ντυμένα σαν δυο μικρά ντολμαδάκια όπως τα έλεγε η γιαγιά. Τα μάτια τους όμως έλαμπαν από την πρωτόγνωρη   εμπειρία . Το χιόνι που κάτασπρο σκέπαζε τα πάντα, το μουλάρι που για πρώτη φορά ίππευσαν, αλλά και η βοήθεια στους άλλους ανθρώπους, τα ενθουσίασαν και έδειχναν  ότι απολάμβαναν αυτήν την ''πρώτη φορά Χριστούγεννα στο χωριό''. ''Πω πω αν το μάθαινε η μαμά σας πού πήγατε σήμερα'', τους είπε η γιαγιά ενώ τα βοηθούσε να φορέσουν καθαρά και στεγνά ρούχα! 
Τα Χριστούγεννα πήγαν στην Εκκλησία. Ποτέ δεν πήγαιναν στην Αθήνα. Ξυπνούσαν και άνοιγαν τα δώρα τους. Εδώ στο χωριό όμως ήταν διαφορετικά. Φόρεσαν τα καλά τους ρούχα και ζεστά ντυμένα με τις μπότες τους πήγαν με τα πόδια στην Εκκλησία. Το φαγητό ψηνόταν στο φούρνο με τα ξύλα, είχαν βοηθήσει τη γιαγιά να βάλει ξύλα να καίει το φούρνο με τα πυρότουβλα. ''Γιατί δεν ψήνεις γιαγιά στην ηλεκτρική κουζίνα''; ρώτησε η Δανάη.'' Όταν φας το φαγητό θα καταλάβεις'' και πράγματι τόσο νόστιμο δεν είχε ξαναφάει!! Λες να είναι από τα ξύλα η νοστιμιά;
 Άναψαν τα κεριά τους στην Εκκλησία και ''μην τα σβήσετε'' είπε η γιαγιά.'' Θα  κάνουμε σταυρό στην πόρτα μας, μην έλθουν οι καλικάντζαροι και μας ανακατέψουν το σπίτι ''.Καλικάντζαροι; Άλλο και τούτο ...
΄πηγή
Μετά το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, άνοιξαν τα δώρα τους. Παιχνίδια και ρούχα τους είχαν αγοράσει η γιαγιά και ο παππούς. Μα παιχνίδια διαφορετικά, με φάρμες και ζώα που τώρα ήξεραν πολλά γι αυτά.
Το βράδυ κοντά στο τζάκι είχε σειρά η ιστορία των καλικάντζαρων. Εντάξει δεν φοβόντουσαν, κατάλαβαν ότι δεν ήταν αλήθεια, το είπε ο παππούς, απλά έθιμο ήταν δηλ τι πάει να  πει έθιμο; Για καλό και για κακό ας έχουν το νου τους μπας και ακούσουν θόρυβο στα κεραμίδια. Ο παππούς θα ξέρει πώς να τους διώξει!
Σε 4 μέρες  μια αχνή πασπάλα έμεινε από το χιόνι στα πουρνάρια και τα δέντρα τριγύρω.  Τα Χριστούγεννα είχαν περάσει αλλά οι χριστουγεννιάτικες διακοπές των μικρών πρωτευουσιάνων συνεχίζονταν. 
Και τι  δεν είδαν τα παιδιά! Και στάνη με   ζώα επισκέφθηκαν, και είδαν τα πρόβατα, που κλεισμένα μέσα, μασούλαγαν την τροφή τους   κοντά το ένα με το άλλο για να διώχνουν  το κρύο. Αβγά από τις κότες μάζευαν και τροφή τους έριχναν και το σκύλο τάιζαν που κοιμόταν στη φωλιά του, και πρωί ξυπνούσαν κάθε μέρα χωρίς να ξέρουν γιατί, ενώ την τηλεόραση δεν την είχαν ανοίξει καθόλου.
Και στο έρημο σπίτι πήγαν με φακούς και με προσοχή να ακολουθούν τον παππού '' για να αποφύγουμε κανένα ατύχημα με τόση εγκατάλειψη που κυριαρχεί''. Αλλά τα παιδιά κρατούσαν ακόμη και την ανάσα τους κοιτάζοντας τριγύρω με τα μάτια ορθάνοιχτα μήπως και δουν το φάντασμα του σπιτιού. Και αν το θέλεις πολύ και αν η φαντασία καλπάζει και μάλιστα η παιδική, θα το δεις το φάντασμα να περνά, σκορπώντας κρύο αέρα! 
Πόσα θα είχαν χάσει αν έμεναν στην Αθήνα!  Τα ίδια που έκαναν κάθε χρόνο, αυτά έχασαν, μα τις στιγμές που έζησαν δίπλα στη γιαγιά και στον παππού δεν θα τις ξεχνούσαν ποτέ.
12 μέρες πέρασαν τόσο γρήγορα.....
Όταν ήλθαν οι γονείς , άκουγαν και τα δυο παιδιά να μιλούν συγχρόνως, να διηγούνται γρήγορα και με έξαψη, να ακούγεται ένα κομφούζιο από λέξεις και φράσεις που  δεν καταλάβαιναν και πολλά, αλλά το ουσιώδες το κατάλαβαν: πέρασαν υπέροχα! 

             
Με αυτήν την ιστορία συμμετέχω στο δρώμενο   "Μικρή Χριστουγεννιάτικη Ιστορία" της Αριστέας

2015: Ουστ!!!

πηγή

Καλό μήνα!!!
Τελευταίος μήνας του χρόνου, πάει, φεύγει παίρνοντας μαζί του, τις νεκρές ελπίδες μας που η αρχή του χρόνου έφερε. Γενάρης ήταν, θυμάσαι;  Εκλογές και πόσα πια ελπίζαμε ότι μπορεί να αλλάξουν! Δεκέμβρης είναι, βλέπεις; Έχουμε ξανά την ίδια κυβέρνηση που είχαμε όλα αυτά τα χρόνια των Μνημονίων! Τι και αν αλλάζουν τα πρόσωπα; Οι πολιτικές μετράνε που είναι η εξής μία: Λιτότητα, αφαίμαξη, ανεργία, ύφεση,όλα σε πακέτο προσφοράς!
Μη νομίζεις ότι δεν λαμβάνω υπόψη   το μπαρούτι που επίσης έχει καλύψει με τη μπόχα του όλη την περιοχή μας... 
Μη νομίσεις ότι δε γελάω κιόλας με όλους τους πολιτικούς που αντιπολιτεύονται την κυβέρνηση, που ενώ πάσχιζαν όλο το χρόνο κολυμπώντας στα νερά της κινδυνολογίας  του Grexit,που, τάχα μου, ετοίμαζε η κατ΄όνομα αριστερή κυβέρνηση, τώρα κραυγάζουν ''απεταξάμην'' των μέτρων που η παραμονή στο ευρώ φέρνει!!!
Ε...και να μην πω πόσο ''θαύμασα''τη γείτονα χώρα με τις εκβιαστικές προωθήσεις προσφύγων στην Ευρώπη από τα εδάφη της; Κοίτα τι πήρε ως αντάλλαγμα για να τους κρατήσει μακριά!!!
Και εμείς; 
Εμείς θύματα ως συνήθως των πολιτικών-θυτών που πασχίζουμε να σταθούμε ορθοί βοηθώντας όσους δεν το καταφέρνουν. Τόσοι μας χρειάζονται και μέρες που έρχονται η βοήθειά μας απαραίτητη. Και νιώθεις τόσο λίγος, μπροστά στην τόσο μεγάλη ανάγκη που βλέπεις γύρω σου, θύμα και συ, θύματα μεγαλύτερα τόσοι άνεργοι, αναξιοπαθούντες, παιδιά χωρίς τους γονείς τους που αδυνατούν να τα θρέψουν, ηλικιωμένοι που υποσιτίζονται και πάει λέγοντας!!
Και μη διαμαρτύρεσαι ότι δεν είσαι θύμα. Μπορεί να είσαι θύμα-κορόιδο, μπορεί θύμα-αδαής, μπορεί θύμα-αφελής, ίσως θύμα-ιδεολόγος, αλλά πάντως θύμα. 
Αλλά τη χάρη δεν θα τους την κάνουμε, ναι;
Στολίζουμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο μας, ετοιμάζουμε τα δωράκια μας όποια και αν είναι, απλώνουμε το χέρι σε όσους το χρειάζονται και δε σταματάμε να φωνάζουμε στο 2015 και σε όσους μας το ''μαύρισαν'':''Αντε ουστ''!!!

Οι κάτοικοι ενός λεξικού






Όλες οι λέξεις ήταν απογοητευμένες. Καμιά κίνηση στο σπιτικό τους εδώ και καιρό. Πού και πού έβλεπες ανάμεσα στα ερμητικά κλειστά φύλλα μερικούς κόκκους σκόνης να ανοίγουν μια χαραμάδα, να τόση δα, για να περνάει λίγο φως.
-Κανείς δεν θυμήθηκε το λεξικό τους τελευταίους μήνες! Τι λυπηρό....όλες τις λέξεις πια τις έμαθαν οι άνθρωποι αυτού του σπιτιού; είπε δυνατά το Κάπα!
Τα άλλα γράμματα είχαν αφήσει τις θέσεις τους και περπατούσαν πέρα -δώθε.
-Φταίει ο υπολογιστής, είπε το Δέλτα. Τώρα είναι πιο εύκολο να μαθαίνεις χωρίς να ανοίγεις βιβλίο!!!
-Τι απογοήτευση για τις λέξεις των βιβλίων, είπε το Έψιλον!!!!
Μερικές λέξεις κάθονταν στα περιθώρια της σελίδας λυπημένες!
- Γιατί να μένουμε έτσι άπραγα και στενοχωρημένα; είπε το Ταυ. Ας παίξουμε ένα παιχνίδι. Ελάτε εδώ κοντά μου....ελάτε ντε, τι περιμένετε; Κάντε ομάδες και σχηματίστε όποια λέξη θέλετε. Οι ομάδες που πρώτες θα σχηματίσουν λέξεις, κερδίζουν!
Αμέσως ακούστηκαν τρεχαλητά. Τα γράμματα φώναζαν, φτιάχνανε ομάδες, ζωντάνεψαν όλα. Εξάλλου αυτός ήταν και ο προορισμός τους: να φτιάχνουν λέξεις.
Πρώτη η ομάδα του Άλφα που έφτιαξε τη λέξη ''δάσος'' και αμέσως φώναξε η ομάδα του Ρο τη δική της λέξη,''βάρκα''.
Και ξαφνικά όλα τα γράμματα άρχισαν να κουνιούνται και να πέφτουν το ένα πάνω στο άλλο.
-Σεισμόόόόςςς, φώναξε το Ωμέγα!
-Όχι, είπαν όλα μαζί τα γράμματα της λέξης ''Ελπίδα''. Το λεξικό κινείται… κάποιος το παίρνει από το ράφι.
Ένας ήχος ακούστηκε. Σαν πυροβολισμός. Μερικές λέξεις τρόμαξαν…αλλά ήταν η Σοφούλα που χτυπούσε το χοντρό εξώφυλλο για να φύγει η σκόνη.
Και τότε το βιβλίο άνοιξε και πλημμύρισε φως! Τα γράμματα τυφλώθηκαν. Ήταν τόσο καιρό μέσα στο σκοτάδι. Είδαν τη Σοφούλα που γυρνούσε τις σελίδες και ένιωθαν σε κάθε τελίτσα τους κορμιού τους τον αέρα να τους γαργαλάει.
Ωχ, σταμάτησε…κάτι ψάχνει. Τα γράμματα έτρεχαν στις θέσεις τους. Πω πω θα τα έβλεπε η Σοφούλα και αυτό απαγορευόταν από τους κανόνες των λέξεων!
Και ξαφνικά η φωνή της μαμάς έκανε τη Σοφούλα να γυρίσει το κεφάλι και να απαντήσει. Να ο αντιπερισπασμός που χρειάζονταν .
Σε δευτερόλεπτα όλα ήταν ακίνητα και τα ολοστρόγγυλα γράμματα περίμεναν να εξηγήσουν στη Σοφούλα ό,τι ήθελε.
Εκείνη έψαχνε τη λέξη διήγηση….και ναι –φώναξε- το παραμύθι είναι διήγηση! Τι καλά!
Η μαμά ήλθε κοντά της.
-Είδες που δεν θέλεις να ανοίγεις το λεξικό σου; Εδώ οι λέξεις είναι μόνο για σένα και μπορείς να βρεις τα πάντα.
-Μα είναι τόσο πιο εύκολο στον υπολογιστή!
-Μη ξεχνάς όμως ότι δεν ξέρεις τι να επιλέξεις ως σωστό πολλές φορές. Ενώ το βιβλίο έχει άλλη αξία. Μύρισέ το, νοιώσε την επαφή, τη γνώση…οι λέξεις είναι εδώ, σε περιμένουν.
Η Σοφούλα κοιτούσε τις λέξεις. Της φάνηκε πως κάποια γράμματα κουνούσαν το κεφαλάκι τους…μπα…αδύνατον, κάτι πάθανε τα μάτια της.
Ο υπολογιστής θα φταίει!!!







Αυτή είναι η μία από τις δυο συμμετοχές μου στο ''Παιχνίδι των λέξεων'' που τόσο πετυχημένα διοργανώνει η Μαρία στο ''mytripsonblog''
Ένα δρώμενο, που μας προσφέρει το έναυσμα για δημιουργία με αξιόλογες συμμετοχές, κάθε φορά και καλύτερες.
Και σ'αυτόν το ''Παιχνίδι των λέξεων'' πρώτευσε η Μαρία Κανελλάκη από το " Απάγκιο''. Συγχαρητήρια και από εδώ Μαρία

Ευχαριστώ πολύ την οικοδέσποινα του mytripsonblog για την άρτια διοργάνωση και ζεστή φιλοξενία της. Ευχαριστώ και όλους εσάς που διαβάσατε, ψηφίσατε τη δική μου συμμετοχή.

''Ιστορίες της Νύχτας: Κυνηγώντας το όνειρο



πηγή
Ο ήλιος είχε αποτραβηχτεί πλέον αγκαλιά με την μέρα και είχε δώσει τη σκυτάλη στη νύχτα με τα αστέρια της και το βασιλιά- φεγγάρι της.
Καλοκαιρινή βραδιά πλάι στη θάλασσα που ερήμωνε σιγά σιγά. Καθισμένος πάνω στην άμμο, ''άκουγε'' την ησυχία  να απλώνεται, ενώ το μουρμουρητό του νερού του χάιδευε τις αισθήσεις.
Μπροστά σε μια θάλασσα ήρεμη που λικνιζόταν στολισμένη με το ασημί του φεγγαριού, αγνάντευε το μεγαλείο της.
'Ώρα να γυρίσει σπίτι του, αλλά πόσο απεχθανόταν αυτή τη στιγμή!!
Ήξερε ακριβώς την οσμή της μοναξιάς που τον περίμενε. Ήξερε το χρώμα το γκρίζο που κυριαρχούσε σε ένα σπίτι έρημο, γεμάτο από χαρτιά γραμμένα στον υπολογιστή, τόμοι ολόκληροι που περίμεναν να αναγνωριστούν, αλλά που είχαν γνωρίσει μόνο την απαξίωση.
Ήταν η δουλειά του, το όνειρό του, τα δικά του έργα γραμμένα με μεράκι και ''αλάνθαστο κριτήριο'' όπως του είχε πει-τότε- ο καθηγητής του.
Πάντα έγραφε, από μικρό παιδί γέμιζε τετράδια με δικές του ιστορίες. Συμμετείχε σε διαγωνισμούς, διέπρεψε σε πολλούς, πήρε γνώμες από ειδικούς για τα γραπτά του και πάντα, μα πάντα, οι γνώμες ήταν ομόφωνα θετικές στη ικανότητά του να γράφει, να ''συνεπαίρνει'' τον  αναγνώστη. Εξήραν τη δομή και το ύφος των μυθιστορημάτων του, την πρωτοτυπία τους, τη γλώσσα που χειριζόταν τέλεια... θα διαπρέψεις  του έλεγαν.
Αλλά τόσα χρόνια μετά, κανένας εκδοτικός οίκος δεν δεχόταν να εκδώσει έστω ένα βιβλίο του.
Και τι δεν θυσίασε για να κάνει πραγματικότητα το όνειρό του!
Θυσίασε εκείνη!
πηγή

Μια τέτοια βραδιά, γαλήνια και ζεστή, ήταν που της μίλησε για τη ζωή τους. Για τη δουλειά που είχε και που δεν τον γέμιζε. Για το όνειρο του που είχε αφήσει να αραχνιάζει στα ράφια του ''ΘΑ''. Της ζήτησε να δεχθεί να μείνει μαζί του, να ζει όπως εκείνη ήθελε, αλλά εκείνος θα ζούσε με το μικρό του εισόδημα που του επέτρεπε να ασχοληθεί με το γράψιμο. Είχε τόσες εμπνεύσεις!  Χρόνο ήθελε και δικές του στιγμές για να γράφει.
Και οι φίλοι; Οι κοινωνικές τους υποχρεώσεις; Η άνετη ζωή που τους πρόσφερε η δουλειά του καθένα τους; Η ψυχαγωγία; Οι διασκεδάσεις;  Καταιγισμός ερωτήσεων ήταν ο αντίλογος.
πηγή

Θα προσπαθούσαν... θα έβρισκαν τη χρυσή τομή. Αλλά δεν τη βρήκαν... και έμεινε μόνος! Δεν άντεξε φαίνεται τις συνεχείς αποτυχίες του. ''Δοκίμασες'' του είπε, '' σταμάτα τώρα και ας γυρίσουμε στις πρότερες ζωές μας''... α, ο καβγάς τους ήταν μεγαλειώδης και το αποτέλεσμα; Να μείνει μόνος με την κατάθλιψη που τον φλέρταρε.
Ο καιρός περνούσε και το μόνο που  κατάφερε ήταν  να βγει από το λήθαργο του μαύρου πέπλου. Να ξαναπάρει τη ζωή στα χέρια του. Δεν ήταν λίγο, αλλά το σήμερα τον βρήκε να έχει τόσα βιβλία υπό έκδοση και κανέναν εκδότη να τα βρίσκει ''αρκετά καλά για να φέρουν κέρδη''!!
Οι μέρες περνούσαν με τρέξιμο. Να χτυπά πόρτες. Να αφήνει το βιβλίο του για να διαβαστεί. Να περιμένει την απάντηση. Να μένει ξάγρυπνος, να κάνει όνειρα  ότι επιτέλους αυτήν τη φορά θα είναι η αρχή. Και στο τέλος, ξανά να μένει ξάγρυπνος επειδή ούτε αυτήν τη φορά είχε γίνει η αρχή. Και μετά πάλι γράψιμο, νέα έμπνευση, νέες ελπίδες!
Πώς να γυρίσει σπίτι; Σε ποιον να μιλήσει; Οι φίλοι απλά του χαμογελούσαν συγκαταβατικά με τις αποτυχίες του. Τον θεωρούσαν...τι;  Ψωνισμένο που πιστεύει ότι έχει ταλέντο ; Ονειροπαρμένο που κυνηγά αυτό που αγαπά; Ας λένε...
 Έκλεισε την  πόρτα  του χθες!
 Κι όμως τα ζευγάρια που περπατούσαν χέρι χέρι, οι οικογένειες που γελούσαν συζητώντας, οι φίλοι που τα έπιναν φλερτάροντας, ήταν εικόνες που του τσίμπαγαν την καρδιά.
Τώρα τελευταία αυτή η μοναξιά του τον πλήγωνε.
 Μιλούσε με τους ανθρώπους του χωριού του, εκεί που το πατρικό του  του πρόσφερε τη γαλήνη που χρειαζόταν για να γράψει κάθε φορά το ''αριστούργημα που θα γινόταν μπεστ σέλερ''.  Μα δεν ήταν αρκετό. Ασχολιόταν με τον κήπο του, μα δεν ήταν ούτε αυτό αρκετό. Ακόμη και οι βόλτες στη θάλασσα που τόσο λάτρευε, του άφηναν στο τέλος μια αλμύρα στις σκέψεις του που τον βασάνιζαν.
Συνέχιζε να είναι μόνος, με τόσα όνειρα ανεκπλήρωτα.
 Τι ειρωνεία!!! Αυτό που τόσο αγαπούσε παρέμενε όνειρο. Ναι, έγραφε ασταμάτητα, αλλά μόνος έγραφε, μόνος τα διάβαζε. Ίσως αν έγραφε σε ένα έντυπο... ίσως, αν διαβάζονταν τα διηγήματά του. Μια ευκαιρία ήθελε. Μόνο μία.  Και δεν του έδινε κανείς καμιά.
πηγή

Κι αυτή η βραδιά θα περνούσε με ξενύχτι, αφού είχε δώσει ένα νέο έργο του να  το εκτιμήσουν. Να του πουν αν θα εκδοθεί. Περίμενε από μέρα σε μέρα, από ώρα σε ώρα να χτυπήσει το τηλέφωνο, να μάθει. Και ως ότου έλθει εκείνη η ώρα, ο ύπνος είχε μεταναστεύσει από το σπιτικό του. Ούτε να γράψει μπορούσε. Αυτές τις στιγμές μόνο να ονειρευτεί μπορούσε αλλά και πάλι κρατούσε το χαλινάρι της φαντασίας του κοντό. Κοντά όνειρα είναι καλύτερα από πεθαμένα όνειρα, έλεγε.
Περπάτησε κατά μήκος της θάλασσας. Τα αστέρια τρεμόπαιζαν ψηλά στο στερέωμα φωτίζοντας το δρόμο του.
Τα πόδια του βούλιαζαν μέσα στην άμμο. Το μυαλό σε εγρήγορση,   φώναζε  ότι κουραζόταν άδικα.
Η καρδιά χτυπούσε δυνατά. Μην το ακούς , προχώρα!
Να τα παρατήσει; Μήπως δεν το σκέφτηκε; Σκέφτηκε και   το ''σου το ‘λεγα εγώ, δεν άκουγες'' των παλιών ''αγαπημένων φίλων''! 
Πείσμωνε με τις τόσες απογοητεύσεις.Είχε εμπιστοσύνη στην πένα του, στο μυαλό του, στις ικανότητές του.
Θύμωνε όμως που δεν έδειχναν να τις αναγνωρίζουν οι άλλοι. Μήπως είχαν εκείνοι δίκιο; Μήπως δεν ήταν αρκετά καλός;
Έχανε το θάρρος του.
πηγή

Μα ξαναπάλευε! Κάθε φορά, μα κάθε φορά.
Αυτή η φορά θα  ήταν η τελευταία, το είπε δυνατά να το ακούσει, να πεισθεί. Θα περίμενε. Αν αποτύγχανε και τώρα, θα ξαναέκλεινε και αυτήν την πόρτα. Το όνειρό του θα το έθαβε. Δεν άξιζε τόσον αγώνα, τόσες απογοητεύσεις, τόσο πόνο, τόση αγωνία. Τι είπε, δεν άξιζε;
πηγή
Τα δάκρυα απειλούσαν να ξεχυθούν.
Αγωνιούσε...
Και όταν αυλάκωσαν το πρόσωπό του, αναστέναξε βαθιά.
Μια νέα μέρα θα ξημερώσει
Ποιος ξέρει;
Αν ...θα το γιορτάσει.
Αλλιώς, θα διαγράψει και αυτήν την πορεία.
Στην γωνία το ξωκλήσι ήταν σκοτεινό και έρημο. Έκανε το σταυρό του, αυτός ο άπιστος,  ο άθεος.
Μια νέα μέρα ξημερώνει. Ας είναι γεμάτη ήλιο στη ζωή του, ευχήθηκε.



Αυτή είναι η συμμετοχή μου στις Ιστορίες της Νύχτας, το δρώμενο της Αριστέας, που σκοπό έχει να μας δραστηριοποιήσει  για να δημιουργήσουμε.  
''Για να διαβάσουμε και πάλι μικρούς και μεγάλους θησαυρούς!
Για να περάσουμε όμορφα και παρεΐστικα!
Όπως σε όλα τα δρώμενα'', όπως λέει η ίδια εδώ

Μια μικρή απόδραση!


Τρεις μέρες μακριά από την καθημερινότητα ήταν ό,τι έπρεπε για να γεμίσουν οι μπαταρίες που δυστυχώς τις αδειάζουν στο πι και φι τα ''πεφταστέρια'' που μας κυβερνούν.
Αποχαιρέτησα τον Οκτώβρη παρακολουθώντας τη Λίμνη των Κύκνων στο υπέροχο Δημοτικό Θέατρο Πειραιώς. Μπαλέτο αντάξιο του μύθου που το τυλίγει, με τη μουσική Τσαϊκόφσκι να συνεπαίρνει, σε ένα χώρο ιστορικής αρχιτεκτονικής.

Ένα παραμύθι αγάπης με τον κακό μάγο του που μεταμόρφωσε την πριγκίπισσα σε κύκνο, η οποία  ζει στη λίμνη που τα δάκρυα της μητέρας της δημιούργησαν. Σ' ένα παραμύθι υπάρχει πάντα ο έρωτας που μπορεί να λύσει τα μάγια, να ξανακάνει την πριγκίπισσα από κύκνο άνθρωπο που τώρα μόνο η νύχτα το επιτρέπει. Σε ένα παραμύθι αλλά και στη ζωή,υπάρχει πάντα ένας μαύρος κύκνος που προσπαθεί να παρασύρει τον πρίγκιπα, να τον μαγέψει με την ομορφιά του και να τον  κάνει να ξεχάσει τον έρωτά του στην μαγεμένη Οντέτ. Στη ζωή κυρίως ο πρίγκιπας πέφτει θύμα του μαύρου κύκνου, αθετεί όρκους αιώνιου έρωτα στην πριγκίπισσα αλλά εδώ επεμβαίνει το παραμύθι για να νικήσει στο τέλος η αγάπη που θα ολοκληρωθεί μόνο με το θάνατο. 
Και οι χορευτικές κινήσεις θεσπέσιες, οι χορευτές σε μάγευαν. Απολαύσαμε και μικρούς χορευτές αλλά και λίγο μεγαλύτερους από δικές μας ελληνικές σχολές που συμμετείχαν για λίγο, δίπλα στους σπουδαίους χορευτές των Ρωσικών Μπαλέτων της Μόσχας.
Την άλλη μέρα ξεκινήσαμε πρωί πρωί για ένα τριήμερο δίπλα στη φύση, εκεί που οι δείκτες του ρολογιού κυλούν τόσο αργά, εκεί που τα πάντα είναι χαλαρά και ήρεμα. Φυσικά για δουλειά πήγαμε αλλά το τερπνόν μετά του ωφελίμου...
Κρατώντας τη μουσική του Τσαϊκόφσκι μέσα μου, ''βλέποντας'' το χορό με τα μάτια της φαντασίας μου, έχοντας διάθεση και κέφι, απόλαυσα ακόμη και τον χειμωνιάτικο καιρό.

Τα σύννεφα μας συνόδευαν σε όλο το ταξίδι αλλά και τις μέρες που μείναμε στο χωριό.Δεν έλειψε και η βροχή............δεν έλειψε και το κρύο. Η σόμπα έκαιγε στο φουλ και ο αέρας έκανε τα δέντρα να στενάζουν από τις υποκύψεις.
Όμως τα δέντρα ακόμη καταπράσινα, κρατάνε γερά και το γιασεμί σκορπά το άρωμά του και ας το αγριοκοίταζε ο χειμώνας..

Κάναμε τις δουλειές μας, χαλαρώσαμε, μείναμε μακριά από διαδίκτυο και την τηλεόραση, μείναμε μακριά από τηλέφωνα...καλά, ένα δυο τηλέφωνα στα παιδιά έγιναν, μην είμαστε υπερβολικοί. 
Στο γυρισμό, μας περίμενε φαγητό με τα παιδιά που είχαν ετοιμάσει και τούρτα- έκπληξη για τα γενέθλια του μπαμπά τους που ήταν εκείνη την ημέρα.
Την έφτιαξε μόνη της η κόρη μου. Ξετρελαθήκαμε είναι η αλήθεια!!!

Καλό χειμώνα να έχουμε λοιπόν. 
Καλό χειμώνα όχι μόνο από άποψη καιρού, αν και αυτός πρωτίστως θα ήθελα  να είναι ήπιος γιατί πολλοί δεινοπαθούν με το κρύο.

''Βαρυχειμωνιά''!!


           
            Βαρυχειμωνιά        

Φυλλομετράς ημερολόγιο,
οι σκέψεις σέρνονται σε σκοτεινά σοκάκια!  
Σεπτέμβρης μήνας …
πότε ήρθε, πότ’ έφυγε, απορείς.
Πότε ήταν καλοκαίρι;  
Δεν το ‘νοιωσες,  δεν  το μπορείς 
γιατί η διάθεση σου είναι παγερή!
Ο ήλιος του καλοκαιριού, 
δεν έφτασε μέσα στην καρδιά για να ζεστάνει τη ψυχή, 
να διώξει πτώματα ονείρων που έθαψες εκεί.
Η βαρυχειμωνιά  είναι γύρω σου.
Τη  βλέπεις στα πρόσωπα  που κείτονται 
με θόλο  τους τα αστέρια, 
με σκέπασμα  τα δάκρυα που ο Θεός τους στέλνει.
Τη  βλέπεις σε παραιτημένα   βλέμματα, 
στα σφραγισμένα στόματα 
που το χαμόγελο έχει εγκαταλείψει.
Τη βλέπεις  στην πείνα, στην ανημπόρια, την ανέχεια.
Κοιτάζεις μέσα σου… 
κι εκεί η παγωνιά κρυστάλλους   έχει χτίσει! 
Στη δίνη που η πατρίδα μας με δόλο έχει περιπέσει,
αδυνατείς ν’ αντισταθείς,
σε καταπίνει, σε ρουφά …το νοιώθεις, σε τρομάζει!
Σκοτάδι, πίσσα, παγωνιά, ανέλπιδοι προορισμοί,
πώς θα βρεις δρόμο να διαβείς;
Ποια λύση σου ταιριάζει;
Ένας αγώνας είναι η ζωή
σκληρός, αδυσώπητος  αγώνας
μα χωρίς όπλα πώς στη μάχη θα ριχτείς;
Πρέπει στο είναι σου να γίνει η αρχή.
Εκείνους τους κρυστάλλους να γκρεμίσεις
με  την αγάπη για όπλο σου
κι όλες τις αναμνήσεις που χαμόγελα γεννούν  μέσ'την ψυχή σου
πάρε για συμπολεμιστές.
Σμίλεψε νέα όνειρα για μια καινούργια μέρα...
ανέβα τις  ανηφοριές κι ας κόβεται η ανάσα,
μα μη ξεχνάς...Βάδιζε ορθός!!!
Πού ξέρεις; Εσύ μπορεί να είσαι ο νικητής!
Τους  μαχητές χρειάζεται η πατρίδα!
 Μην αμελείς τους γύρω σου
χαμόγελα και ήλιους αν τους χαρίσεις,
εσύ θα ΄σαι  ο πρώτος που θα τα γευτείς,
το δικό σου οπλοστάσιο θα γεμίσεις.
Στάσου ορθός! 
 Αγωνίσου.. Πολέμα..Μάτωσε...
 Μα ποτέ!  Ποτέ μη Γονατίσεις
Αυτή είναι η συμμετοχή μου στο 9ο Συμπόσιο της άοκνης Αριστέας. Ένα δρώμενο που έχει καθιερωθεί για τη δική μας απόλαυση, για το ταξίδι στην ποίηση, για την αγάπη να γράφουμε ότι η λαλίστατη ψυχή υπαγορεύει. 
Ευχαριστώ την οικοδέσποινα για τη φιλοξενία, για τη δραστηριοποίηση όλης της μπλογκογειτονιάς, για τα συναισθήματα που μας γεννά η συμμετοχή και μόνο, αλλά και για τις ιδέες που γεννά το μυαλουδάκι της που δεν φαίνεται να ξεκουράζεται καθόλου.
Ευχαριστώ όσους διάβασαν, ψήφισαν, έγραψαν θετικά σχόλια για τη δική μου προσπάθεια, μα πάνω από όλα ευχαριστώ τους συμμετέχοντες στο Συμπόσιο, που ανάμεσά τους βρέθηκε το ποίημά μου και που τόσα σπουδαία διαμάντια μας χάρισαν!
Η Ελένη μας πρώτευσε με ένα σπουδαίο ποίημα.Όχι βέβαια ότι χρειάζεται συστάσεις. Είναι η ψυχή της ποίησης στην μπλοκογειτονιά μας και η πένα της μας συγκλονίζει.
Και μην επαναπαύεστε....η Αριστέα είπαμε δεν ξεκουράζεται.......
............
* Η λέξη πατρίδα που είναι στο ποίημα με κόκκινο είναι η υποχρεωτική  λέξη που η διοργανώτρια μας έδωσε και μας ενέπνευσε.
  

''Το ταξίδι ενός φλιτζανιού'' !!

                     


Ήμουν μικρή όταν άρχισε το νταλαβέρι με ένα φλιτζάνι του καφέ.  Άσημο, απλό, φτιαγμένο από πηλό, πολύχρωμο,  ήταν το φλιτζάνι που κερνούσα καφέ-αυτόν τον αόρατο,άοσμο μα τόσο εύγευστο  καφέ της φαντασίας- τις συνομήλικές μου, όταν δανειζόμουν τα τακούνια της μαμάς και την ασορτί της τσάντα   και έπαιζα τις κουμπάρες.
Θυμάμαι ακόμη την  ημέρα που  το έφτιαξα  με τα χεράκια μου. Ναι αμέ, τι νόμιζες; Ακαμάτα ήμουν στα μικράτα μου;
πηγή

 Στη γειτονιά   των παιδικών μου χρόνων,  υπήρχε κάπου εκεί κοντά ειδικό χώμα που με νερό γινόταν  πηλός και μπορούσε να πλαστεί δίνοντας τα μοναδικά  τσουκαλάκια  που μου έφτιαχνε η μαμά, αλλά και ποτηράκια και  πιατάκια και μπρίκια, όλη την προίκα μιας μικρής νοικοκυράς.
Φαίνεται πως  ήμουν και λίγο παράξενη. Μου άρεσαν πιο πολύ αυτά τα πήλινα από τα παιχνίδια που είχα και  ας ήταν ωραιότερα και  μιμούνταν  επακριβώς τον κόσμο των μεγάλων. 
Αυτό το φλιτζάνι, το μοναδικό μιας και βαρέθηκα να φτιάξω το σετ που η μαμά επέμενε να έχω, ήταν το αγαπημένο μου.( Μέχρι σήμερα επιμένει να έχει σετ για όλα τα είδη των γυαλικών που βρίσκονται  σπίτι της!!!)

Θυμάμαι που λες, να πλάθω την άμορφη μάζα του πηλού και με λασπωμένα δάχτυλα -παρέα με τα λασπωμένα δάχτυλα της μαμάς να μπλέκονται με τα δικά μου,να τα κατευθύνουν-, προσπαθούσα να δώσω σχήμα, να λεπταίνω, να ισιώνω με νερό, να πλαταίνω,  να χαλάω  το σχήμα ξανά και ξανά, αλλά και να ξαναφτιάχνω το φλιτζάνι μου,  που για μένα ήταν διάσημο και περίτεχνο, μεγάλης συναισθηματικής αξίας. 

Μετά είχε σειρά το πιατάκι. Πάντα ένα φλιτζάνι συνοδεύεται από το πιατάκι. Το 'χω ακόμη αυτό, θέλω το πιατάκι κάτω από το φλιτζάνι μου όταν πίνω τον καφέ μου ή το τσάι μου.  Το πιατάκι ήταν εύκολο,  αλλά το χερούλι του με δυσκόλεψε πολύ, θυμάμαι. Δεν μπορούσα να φτιάξω αυτό το σίγμα τελικό που έφτιαξε η μαμά..........
πηγή

Αφού φτιάχτηκε, έπρεπε σύμφωνα με τις οδηγίες  της μαμάς, να μείνει στον ήλιο να στεγνώσει και να ξεραθεί για να γίνει ανθεκτικό. Μετά μου είπε να πάρω τα πινέλα μου και τις νερομπογιές και να το ζωγραφίσω. Τι; Άσπρο με λουλουδάκια; Μπα σε καλό της, τι λέει η  μαμά; Όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου θα έχει το φλιτζάνι μου. Δεν ξέρω για Πικάσο αλλά αν ζούσε το φλιτζάνι σήμερα, θα σου έδειχνα πόσο  ταλέντο πήγε χαμένο! 
Και μου πήρε ώρα πολύ να το τελειώσω....και κάτι του έκανε η μαμά όταν στέγνωσε και γυάλιζε. Έμαθα μετά ότι είχε βάλει λούστρο αλλά δεν μου το 'πε τότε, γιατί θα ήθελα να ανακατευτώ με λούστρα οπωσδήποτε!
πηγή

 Κάθε φορά που έπαιζα τις κουμπάρες, τσακώνονταν οι φίλες ποια θα πιει τον καφέ της στο πήλινο χοντροκομμένο φλιτζάνι μου. Βλέπεις, είχαν καταλάβει πόσο περηφανευόμουν που το είχα φτιάξει μόνη μου, που μόνο μαλλιοτράβηγμα  για χάρη του  δεν απόλαυσε  το φλιτζανάκι μου!
Το πρόσεχα πολύ για να είμαι ειλικρινής.Το κρατούσα σε κουτί φυλαγμένο και όχι στοιβαγμένο  μαζί με τα άλλα παιχνίδια μου. Ήξερα ότι σπάει και δεν ήθελα να πάθει κακό. Το σκούπιζα μετά από το- τάχα μου- πλύσιμο και το πρόσεχα σαν τα μάτια μου. Στην αρχή, κερνούσα τις φίλες και  το κρατούσα εγώ για να κάνουν πως πίνουν μπας και τους πέσει. Πέρασε ο καιρός και πέρασε και η λάμψη του πηλού.  Ίσως να με κούρασε ο φόβος μήπως σπάσει...  και έμεινε   να στολίζει το ράφι της κουζίνας της μαμάς, μέχρι τη μετακόμιση οπότε και έγινε θρύψαλα!

 
πηγή
Μη νομίζεις ότι τα κομμάτια του δεν τα συνόδευσαν τα δάκρυά μου!! Είχα μεγαλώσει λίγο και ντρεπόμουν  να  πω ότι κλαίω για το φλιτζάνι μου, αλλά η μετακόμιση που με απομάκρυνε   από τις φίλες μου ήταν καλή δικαιολογία αλλά και ένας ακόμη λόγος να τρέχουν τα δάκρυα ποτάμι!!
Έζησε όμως  καλή ζωή το φλιτζανάκι μου. Έζησε παιδικές χαρές και παιχνίδια. Είδε  φίλες να μένουν   μαζί,  αλλά και νέες φίλες να προστίθενται στην παρέα. Είδε τσακωμούς  και κούρνιαζε στην αγκαλιά μου για να γλυτώσει από τα αδελφομαλώματα.  Άκουσε τραγούδια από παιδικά  χειλάκια αλλά  έμεινε και  μόνο του αρκετό καιρό όταν το σχολείο ήταν η πρώτη προτεραιότητα, όταν οι φίλες αργούσαν να φανούν . Γεύτηκε παιδική ξεγνοιασιά και άκουσε γέλια και φωνές,  μα πάνω από όλα ένοιωσε πώς  είναι να είσαι στο πρώτο βάθρο του ενδιαφέροντος για πολύ καιρό. 

''Σίγουρα θα απογοητεύτηκε που το βαρέθηκες''  παρατήρησε η κόρη μου όταν της διηγόμουν τα δικά μου παιχνίδια και παιδικά χρόνια. Δεν το χα σκεφθεί. Όμως, το  δικό μου μικρό φλιτζάνι  έγινε μέρος των δικών μου παιδικών αναμνήσεων. Και εξακολουθεί να είναι!
Μεγαλώνοντας έχω νταλαβέρι κάθε φορά με ένα συγκεκριμένο φλιτζάνι. Βλέπεις, ο καφές μου αποκτά καλύτερη γεύση αν τον πίνω στο ίδιο φλιτζάνι που  έχω διαλέξει μετά από σκέψη και προσοχή. Να είναι ωραίο, να είναι λεπτό, πορσελάνη φυσικά.  Και αν σπάσει; Αχ μέχρι να συνηθίσω το νέο φλιτζάνι μου ,ο καφές μου- ο ίδιος και απαράλλαχτος- χάνει τη γεύση του.
Πρέπει πάντως να σου ομολογήσω ότι πολύ συχνά ο καφές μου χάνει τη γεύση του....
Με είπες ζημιάρα; Έτσι με λένε!! Χαίρω πολύ!!

*Αυτή είναι η συμμετοχή μου στην υπέροχη ιδέα της Πέτρας μας, που   μας ενέπνευσε για να ταξιδέψουμε παρέα  με ένα φλιτζάνι.!

Και η γιαγιά μου έθετε προαπαιτούμενα...

Προαπαιτούμενα λοιπόν.........και σε τρομάζουν;; Μα όλος ο κόσμος και η γιαγιά μου, τότε τον καλό εκείνο τον καιρό, ήξερε ότι όποιος έχει δύναμη θέτει προαπαιτούμενα.
Εκείνη ως προϋπόθεση για να δεχθεί νύφη στο σπίτι της έθετε  την προίκα. 
Έπρεπε η κάθε νύφη  να φέρνει και την προικούλα της. Μην βιάζεσαι να την κατηγορήσεις. Τι ζητούσε δηλ; Ένα σπιτάκι, έπιπλα, το ρουχισμό της, που κάθε σωστή κοπέλα από σπίτι πρέπει να έχει και ίσως και μερικές λίρες για τις δύσκολες μέρες. Και επειδή ήξερε ότι η ισχύς της δεν ήταν σαν της  τρόικας -συγνώμη της τετρόικας- γι αυτό έλεγε του γιου της πόσο πολύ αξίζει την καλύτερη, για το καλό του το λέει, για να βρει κοπέλα από σπίτι, για να μη μετανοιώσει και όλα αυτά που οι μαμάδες έλεγαν στους γιους για να γίνει το δικό τους!
Γι αυτό το ακίνητο δεν πληρώνεις ΕΝΦΙΑ....τι;; Πληρώνεις;;;

Αλλά και στις κόρες της έθετε προαπαιτούμενα. Ο γαμπρός που θα δεχόταν η γιαγιά -κέρβερος, έπρεπε να είναι λεβέντης, εργατικός, τίμιος αλλά όχι προικοθήρας!!! Αλλιώς έδειχνε με το δάχτυλο την πόρτα εξόδου!!!!!!!!!!!
Προαπαιτούμενα παντού. Και πάντα!
Μήπως δεν χρειάζονται προϋποθέσεις στη ζωή για κάθε στόχο που βάζεις;
Δουλειά; Προαπαιτούμενα: γνώσεις, προϋπηρεσία, μπάρμπα από την Κορώνη....ξέρεις.
Δάνεια; Προαπαιτούμενα: Να έχεις και άλλα περιουσιακά για υποθήκες!
Γάμος; Προαπαιτούμενα: Ξέρεις να μαγειρεύεις ε; Ξέρεις να κανακεύεις το αρσενικό ε; 
Σχέση; Προαπαιτούμενα: κουκλάρα -κορμάρα, ή έστω να έχεις τύπο και τσαχπινιά.
Πολιτική; Προαπαιτούμενα: τζάκι-μπαρμπάδες-λεφτά-ικανότητα να λες ψέμματα, ξέρεις...
Και σε τρομάζουν μερικά προαπαιτούμενα που θέτουν οι τετροϊκανοί;;
Να σου εξηγήσω.....τα προαπαιτούμενα της κυβέρνησης πρέπει να ψηφιστούν για να έχει θετική αξιολόγηση. Γιατί και η αξιολόγηση είναι προαπαιτούμενο για την χρηματοδότηση. Επειδή η ομπρέλα που καλύπτει  τους αδύναμους  συμπολίτες μας είναι πολυδάπανη. Χρειάζονται λοιπόν χρήματα. Και θα τα πάρει η κυβέρνηση από τη χρηματοδότηση που θα δοθεί αφού πάρει χρήματα από τους έχοντες. 'Ελα, μη γκρινιάζεις. Με 1000 ευρώ και πάνω είσαι ''έχων''! Και όχι 1000 ευρώ καθαρές αποδοχές. Μικτές καλέ. Και όχι τις μικτές  που παίρνεις τώρα μετά από τις τόσες κρατήσεις και περικοπές του παρελθόντος, αλλά τις μικτές που θα έπαιρνες προ κρίσης!!!Έτσι έκαναν οι παλιοί έτσι κάνουν και οι νέοι!!!!!!!

Είδες; Και διαμαρτύρεσαι; Μα πώς θα μειωθούν οι διαφορές ανάμεσα στους εργαζόμενους; Με το να μπουν περισσότεροι κάτω από την ομπρέλα της προστασίας!! Αυτό θα πει νοιάξιμο κυβερνητικό. Προαπαιτούμενο  να μπεις στην ομάδα των αδυνάτων είναι να έχεις αμοιβές έως 12000 -αν δεν το αλλάξουν στο δρόμο προς την αξιολόγηση!!! Άρα καλά κάνουν και ως προαπαιτούμενο αυξάνουν φόρους και μειώνουν μισθούς, ναι; Κατάλαβες;
Βέβαια θα μου πεις ότι 500 ευρώ μειώθηκε η παχυλή έτσι και αλλιώς αμοιβή των Εθνοπατέρων μας. Μόνο; θα σε ρωτήσω.   Δεν θα πρεπε να είναι δικαιότερη η κατανομή των θυσιών που απαιτεί η σωτηρία της χώρας; 
Και να δεις που εγώ για να ψηφίσω έθετα ως προαπαιτούμενο το κόμμα που θα με εκπροσωπεί να είναι δίκαιο και να νοιάζεται για τους πολίτες. Αλλά τι τα ήθελα τα προαπαιτούμενα; Έχω εγώ ισχύ;; Τι είμαι η γιαγιά μου ή η τετρόικα;;;;;

Μονάδα είμαι....Μην ακούς ότι ο λαός έχει ισχύ!! Φσσσσ σιγά μην μας πείσατε. Για να έχουμε δύναμη πρέπει να πιαστούμε χέρι χέρι και να διεκδικήσουμε όλοι μαζί τα αυτονόητα. Αλλά ξέρουν τι κάνουν. Σαν Λερναία Ύδρα ξεφυτρώνουν τα κόμματα που μας διχάζουν και ενώ εκείνοι τρώνε καλάααααααααα, εμείς τρωγόμαστε μεταξύ μας για τις τάχα μου ιδεολογίες που οι ίδιοι οι πολιτικοί μας εμφύσησαν, αλλά που δεν τις πιστεύουν!!
Να το μάθουμε το μάθημά μας : προαπαιτούμενο για να είναι ενωμένος ο λαός, είναι να ξεγυμνώσουμε το βασιλιά και να τον δείχνουμε και να γελάμε, ναι;