Δίδακτρα στα πανεπιστήμια προ των πυλών;;;;;;;;



Δίδακτρα στα πανεπιστήμια; 
Είναι ένα ερώτημα που τίθεται συνεχώς τα τελευταία χρόνια, μια και όσοι υποστηρίζουν την πρόταση αυτή πιστεύουν ότι θα περιέλθουν έσοδα στο κράτος και θα καλύψουν ''τρύπες'' μερικών δισ. ένα διαχρονικό πρόβλημα ειδικά τώρα με την οικονομική κρίση.
Αυτήν την πρόταση -ανάμεσα  σε πολλές άλλες- επανέλαβε ο επικεφαλής του ΟΟΣΑ στην ελληνική κυβέρνηση κατά την επίσκεψή του στη χώρα μας. 
Να μπουν λοιπόν δίδακτρα ή όχι;
Φυσικά τα δίδακτρα θα φέρουν έσοδα αλλά και θα αναγκάσουν τους ''αιώνιους'' φοιτητές να πάψουν να είναι φοιτητές εσαεί.
Σημειώνουμε συν..
Όμως,αν δεν ληφθεί υπόψη το εισοδηματικό κριτήριο των φοιτητών, αν υιοθετηθεί μια τέτοια πρόταση και γενικευθεί σε όλες τις οικονομικές βαθμίδες θα είναι σίγουρα ανασταλτικός παράγοντας σπουδών.
Και το να θέτεις εμπόδια σε νέους να σπουδάσουν, είναι το λιγότερο εγκληματικό.
Σημειώνουμε πλην.. 
Άρα, η μόνη βάση για συζήτηση αυτής της πρότασης πρέπει να είναι η εξασφάλιση των αδύναμων οικονομικά ώστε να σπουδάσουν ανεπηρέαστα.
Απ' την άλλη όμως...υπάρχουν πολλοί φοιτητές που έχουν  την οικονομική ευχέρεια να πληρώσουν και δίδακτρα και συγγράμματα. Είναι θεμιτό να υπάρχει αυτός ο διαχωρισμός ανάμεσα σε προνομιούχους που δεν πληρώνουν και σε μη , σε αυτούς δηλ που θα επιβαρυνθούν; 
Νομίζω ότι υπάρχει αυτός ο διαχωρισμός έτσι και αλλιώς στην κοινωνία μας. Οπότε το να συμπεριφερόμαστε σαν να μην υπάρχει είναι απλώς υποκριτικό. Όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίσα. 
Ας υποθέσουμε ότι επικρατεί η πρόταση επιβολής διδάκτρων με εισοδηματικά κριτήρια. 
Ας υποθέσουμε επίσης ότι θα ξεπεραστεί σχετικά εύκολα ο σκόπελος των αντιδράσεων.
Ποια θα είναι αυτά τα εισοδηματικά κριτήρια; Σήμερα με την οικονομική κρίση να έχει απλώσει γύρω μας την αρίδα της και να μη λέει να ξε-κουνήσει, πολλοί λίγοι θα είναι αυτοί που θα έχουν τη δυνατότητα πληρωμής διδάκτρων συγχρόνως με την ικανότητα επιτυχίας στις εξετάσεις.
Άρα και ο στόχος αύξησης εσόδων φαίνεται ότι δεν θα είναι ικανοποιητικός.
Ας μη ξεχνάμε ότι συνήθως, μαθητές και φοιτητές, επειδή προφανώς δεν πληρώνουν, δεν σέβονται τους χώρους των σχολείων  και πανεπιστημίων αντίστοιχα.Όλοι το γνωρίζουμε και κάθε αντίλογος μόνο ως θέμα συζήτησης μπορεί να σταθεί.  Εκείνοι που θα πληρώνουν, φοιτητές και γονείς, σίγουρα θα έχουν απαίτηση οι χώροι σπουδών των ΑΕΙ ή ΤΕΙ να είναι σύγχρονοι, καθαροί, με όλα τα εποπτικά μέσα και όχι στην κατάσταση που είναι σήμερα. Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο χρειάζεται αφενός μεν χρήματα και αφετέρου, ριζική αλλαγή νοοτροπίας που σίγουρα οι νόμοι που ίσως θεσπιστούν για να προφυλάξουν τον πανεπιστημιακό χώρο να φέρουν πάμπολλες αντιδράσεις.
Δεν είναι όμως απαραίτητο να γίνουν οι χώροι των πανεπιστημίων έτσι όπως αρμόζει σε ανώτατα ιδρύματα; 
Ο Έλληνας γονιός, από την αρχή που αποκτά παιδί  ονειρεύεται, μαζί του ή μόνος του, τη στιγμή που το καμάρι του θα μπει σε πανεπιστήμιο. Πάντα συνέβαινε αυτό και δεν θα πάψει με την επιβολή διδάκτρων. Απλά θα βρει μέσον και τρόπους ώστε να φτιάξει τη φορολογική του δήλωση να είναι έτσι ώστε το παιδί του να μην πληρώνει..... Και αν δεν το καταφέρει, τότε θα γίνει απαιτητικός ως προς την παροχή γνώσεων στο παιδί του αλλά και ως προς τον περιβάλλοντα χώρο που αυτό θα σπουδάζει. Κάτι που, αυτό το τελευταίο, σημειώνεται με θετικό πρόσημο.
Το να πληρώνουν οι φοιτητές του εξωτερικού το δέχομαι ανεπιφύλακτα.
Ανησυχώ όμως για το αν θα υιοθετηθεί η πρόταση επιβολής διδάκτρων...αν και το πιστεύω ότι θα συμβεί κάποια στιγμή, όταν θα έχουμε ''ωριμάσει'' αρκετά.
Πολύ συζητείται τα τελευταία χρόνια ως λύση στο πρόβλημα των εσόδων του κράτους και των πανεπιστημίων. Και επειδή συνήθως όλα γίνονται με μια κάποια προχειρότητα και επειδή τα εισοδηματικά κριτήρια δεν πιστεύω ότι θα είναι δίκαια, πολύ φοβάμαι ότι μπαίνει ένας φραγμός στη ανώτατη μόρφωση των παιδιών. Θα μου πείτε βέβαια ''ε και; '' Τόσοι τελειώνουν πανεπιστήμια και μένουν άνεργοι ή ξενιτεύονται για να βρουν δουλειά ή στη χειρότερη περίπτωση- γιατί είναι η χειρότερη- δεν απασχολούνται καθόλου στο αντικείμενο που σπούδασαν.

Όμως, το να εμποδίσεις όνειρα νέων ανθρώπων λόγω οικονομικών δυσκολιών, είναι ένα μεγάλο πισωγύρισμα σε χρόνους που μόνο από διηγήσεις μάθαμε.
Μπορεί να είμαστε όλοι ή έστω οι περισσότεροι στη δίνη της οικονομικής ασφυξίας αλλά ελπίζουμε ότι θα είναι κάτι περαστικό. Το να μην μπορεί το παιδί σου να σπουδάσει λόγω διδάκτρων, ενώ σήμερα μπορεί, θα γίνει κάτι μόνιμο.
Θα είναι ένα περιβάλλον που θα μάθουν να ζουν οι επόμενες γενιές: άλλη μια δυσκολία που γεννήθηκε με την οικονομική κρίση για να μείνει για πάντα.




Παιδί μου..................παιδί του κόσμου...............


Παιδί μου..............παιδί του κόσμου........
Σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα για τα δικαιώματά σου... ενώ θα έπρεπε να είναι κάθε μέρα η ημέρα των δικαιωμάτων σου..........αν και το μοναδικό σου δικαίωμα θα έπρεπε να είναι η καθημερινή αγάπη, όχι μόνο της μάνας, αλλά του κόσμου όλου.
Γιατί μόνο η αγάπη, η άδολη, η αληθινή αγάπη από καρδιάς, θα σου εξασφάλιζε καθημερινά όλα σου τα δικαιώματα..
Συγνώμη σου ζητώ γιατί επέτρεψα να υπάρχει αυτή η μοναδική ημέρα που θα ξανα-θυμηθούμε πόσα σαν και σένα μικρά αθώα πλασματάκια φεύγουν από αυτόν τον κόσμο γιατί πεινούν..
Συγνώμη που, ενώ ξέρω πόσα παιδιά στερείστε το φαγητό σας, εγώ εξακολουθώ να πετώ τα περισσεύματα φαγητού στα σκουπίδια.
Συγνώμη που ανέχομαι να σε βλέπω στα φανάρια να ζητιανεύεις.........να πίνω τον καφέ μου ενώ εσύ πουλάς χαρτομάντιλα.................να αποστρέφω το βλέμμα ενώ εσύ ζητάς κάτι να φας
Συγνώμη παιδί μου, παιδί του κόσμου τούτου, που αδιαφόρησα για την ποιότητα ζωής της κοινωνίας μας....επειδή εγώ είχα βολευτεί.
Συγνώμη παιδί μου που ψήφιζα όσους μου έδιναν αυξήσεις χωρίς να προσέχω τι προσέφεραν για τη δική σου ζωή
Συγνώμη παιδί μου που έγινα αδικαιολόγητα υπερκαταναλώτρια, χωρίς να ενδιαφέρομαι αν τα προϊόντα που αγοράζω καταστρέφουν τον αέρα που αναπνέεις, το νερό που πίνεις.
Συγνώμη παιδί του κόσμου, παιδί μου, που χρησιμοποιώ ασύστολα τόσα δηλητήρια μόνο και μόνο για να αυξήσω την παραγωγή μου, μόνο και μόνο για να έχω περισσότερα κέρδη.
Συγνώμη παιδί μου ..............παιδιά μας, γιατί αδιαφορώ για το πώς οδηγώ, για το αν παραβαίνω τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας αρκεί να πάω γρήγορα στον προορισμό μου, παριστάνοντας τον τέλειο οδηγό που δεν προκαλεί ατυχήματα και έτσι ΕΣΥ, δεν κινδυνεύεις στο διπλανό αμάξι.........
Συγνώμη παιδί μου που σου έφερα τα γενόσημα.................πολλά εκ των οποίων μπορεί να σε βλάψουν
Συγνώμη παιδί μου που επιτρέπω να μην τιμωρούνται παραδειγματικά όσοι ξεσπούν τον άρρωστο εσωτερικό τους κόσμο επάνω σου...........που σου βιάζουν σώμα και ψυχή..............που σε κακοποιούν...........που σε περιθωριοποιούν
Συγνώμη που ακόμη και το δικό μου παιδί δεν προέβλεψα και δεν πήρα τα μέτρα μου όταν είδα ότι μπορεί να σε κακοποιήσει........
Συγνώμη παιδί μου που εξαιτίας των δικών μου πράξεων σου προσφέρω μια παιδεία πρόχειρη, τραυματισμένη, χωρίς ωφέλεια πολλές φορές.
Συγνώμη παιδί μου που δεν σε θέλω στο ίδιο σχολείο του δικού μου παιδιού γιατί................σε θεωρώ β' κατηγορίας εξαιτίας της φυλής σου και του χρώματός σου.
Συγνώμη παιδί του κόσμου τούτου που δεν κάνω τίποτε για να έχεις και συ την παιδεία που δικαιούσαι.
Συγνώμη παιδί μου που σε αφήνω να ζεις δίπλα σε χωματερές..................που σου δίνω όπλα στα χέρια..............που θυσιάζω τη ζωή σου για τους δικούς μου πολέμους
Συγνώμη παιδί μου που μιλώ παθιασμένα για την ύπαρξη παιδεραστών αλλά το ξεχνώ μόλις αδειάσει το φλιτζάνι του καφέ μου.
Συγνώμη παιδί μου, παιδί του κόσμου που απλά ρουφώ τις ειδήσεις που αφορούν τις αγοραπωλησίες σου........και μετά το ξεχνώ.
Συγνώμη παιδί μου, που επιτρέπω να σε κοροϊδεύουν επειδή δεν είσαι αρτιμελές όπως τα περισσότερα παιδιά
Συγνώμη που ανέχομαι να σε χρησιμοποιούν σαν ενοικιαζόμενο κρέας για να ικανοποιούν ορέξεις άρρωστoi- ανόητοι και επικίνδυνοι άνθρωποι επί πληρωμή
Συγνώμη που σε χρησιμοποιώ για να μου φέρεις να φάω, να πιω, να ζήσω.........
Συγνώμη παιδιά μου αν ξέχασα να αναφέρω τόσα και τόσα που εξαιτίας μας, εμάς των προοδευμένων ζείτε και υφίστασθε.
Συγνώμη παιδί μου που με τις μικρές δυνάμεις μου δεν συμμετείχα, δεν δραστηριοποιήθηκα, δεν προσέφερα εθελοντικά τη βοήθειά μου, στις οργανώσεις που το κάνουν.
Συγνώμη για τις δικαιολογίες που ακούς για τυχόν ατασθαλίες όλων αυτών που δραστηριοποιούνται για να σε βοηθήσουν. Μπορώ να ελέγχω..............μπορώ να προσφέρω..............μπορώ να επιλέγω...............μπορώ να σκέφτομαι ...........
Και όταν τα μπορείς αυτά, έστω μόνον αυτά, τότε μπορείς να ελπίζεις ότι η ζωή των παιδιών σου, των παιδιών του κόσμου μπορεί να βελτιωθεί






Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι.....που μου προκαλούν δέος!!!!!



Μου άρεσε ο Μαραθώνιος που διεξήχθη προχθές. Μου άρεσε που πλήθος κόσμου ήταν παρόντες, με παρέες ή μόνοι. Έβλεπες πατεράδες με τους γιους τους, μαμάδες με τα κοριτσάκια τους να μετέχουν. Δεν έχει σημασία η διάκριση ή η ολοκλήρωση της διαδρομής. Αυτός όλος ο κόσμος βγήκε έξω, μετείχε, αθλήθηκε, έδειξε ότι ζει και ελπίζει, χαμογελάει και συμμετέχει.
Αξίζουν συγχαρητήρια φυσικά στον πρώτο, αλλά όλοι είναι αποδέκτες  συγχαρητηρίων.

Μ' αρέσει γενικά ο μαραθώνιος. Θαυμάζω όλους αυτούς τους αθλητές που έχουν τόση αντοχή να τρέχουν τόσο μεγάλη απόσταση. Φυσικά η σωστή προετοιμασία είναι το κλειδί. 
Αλλά ως εκεί. Δεν μπορώ να κατανοήσω τον υπερμαραθώνιο που αν και δεν είναι επίσημο αγώνισμα, εν τούτοις έχει υπέρμαχους πολλούς σε όλο τον κόσμο.
Μεγάλη καταπόνηση του οργανισμού...  αυτό βλέπω. Πολύ κούραση, πολύ μεγάλη η εξάντληση μέσα σε υψηλές θερμοκρασίες, σε ανώμαλο έδαφος διανύοντας πάνω από 200χλμ.
Και εμείς έχουμε τον υπερμαραθώνιό μας, Αθήνα -Σπάρτη. Όλα τα κράτη έχουν τις δικές τους διαδρομές υπερμαραθωνίου.
Πάντα όμως μου προκαλεί αυτόν τον κόμπο στο στομάχι, ενώ θα 'πρεπε ως λάτρης του αθλητισμού να νοιώθω ενθουσιασμό.
H προετοιμασία του αθλητή για ένα μαραθώνιο βασίζεται στην αντοχή του σώματος γι αυτό και η φυσική κατάσταση του αθλητή είναι το Α και το Ω. Αλλά και η νοητική του αντοχή είναι απαραίτητη .
Αν σκεφθούμε ότι οι μύες καταπονούνται σε ένα μαραθώνιο, τι γίνεται στον υπερμαραθώνιο, που μπορεί να μην παίζει ιδιαίτερο ρόλο η απόδοση του αθλητή, αλλά η καταπόνηση του σώματος είναι μεγαλύτερη;
Σε κάθε μαραθώνιο που τρέχει ο αθλητής υπάρχει καταστροφή μυικών ινών... Σκέψου στον υπερμαραθώνιο... .
Αντοχή του σώματος και του οργανισμού στις καταπονήσεις και άριστη φυσική κατάσταση για να αντέξει ο αθλητής... και μεγάλης διάρκειας προπόνηση.
Γιατί είπαμε ότι γίνεται αυτός ο αγώνας;
Οι ειδικοί λένε ότι η φύση έχει θέσει στον άνθρωπο, όριο και είναι η απόσταση των 32 χιλιομέτρων.
Γιατί τόση κούραση, τόση ταλαιπωρία του οργανισμού για έναν μη επίσημο αγώνα;
Πάντως αυτοί οι άνθρωποι που τρέχουν τόσο μεγάλη απόσταση σε ανηφόρες και κάτω από μεγάλη ζέστη, είναι αξιοθαύμαστοι! Ίσως γι αυτό....για να είναι αξιοθαύμαστοι. Για να κάνουν δυνατό το ''αδύνατο'', για να δείξουν ότι ο άνθρωπος έχει απεριόριστες δυνάμεις....Ίσως για όλα αυτά!
Ίσως και να είναι υπεράνθρωποι για τα δικά μου δεδομένα.

Τι να πεις όμως για τον Chris Moon; Τον υπερμαραθωνοδρόμο, πρώην αξιωματικό του στρατού και ακρωτηριασμένο -δεξί χέρι και πόδι- από νάρκη;
Απλά σιωπάς και κοιτάς με δέος!!!!!!!!!




Βροχή και ..............γκρίνια!


Πολύ βροχή σήμερα... και μ' αρέσει η βροχή τόσο πολύ που είμαι ικανή να πάρω την ομπρέλα μου και να σεργιανίσω τους δρόμους χωρίς σκοπό, έτσι για απόλαυση.
Σήμερα όμως δε βγήκα για σεργιάνι...Υποχρεώσεις γαρ...με οδήγησαν στο ιατρείο για εξέταση προγραμματισμένη της μητέρας μου.
Το ιατρείο ήταν στο κέντρο της Αθήνας....μάλλον παράκεντρο θα έλεγα μια και κέντρο εννοούμε συνήθως τα πέριξ της Ομόνοιας.
Το ταξί μας άφησε έξω από το ιατρείο. Η βροχή καταρρακτώδης. Βγήκα και εγώ, άνοιξα την ομπρέλα και πήγα στην πόρτα να βοηθήσω τη γερόντισσα μαμά να βγει. Και μετά; 
Από πού θα περάσουμε για να ανέβουμε το πεζοδρόμιο και να μπούμε στην πολυκατοικία που ήταν το ιατρείο; Τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα κάνανε αδύνατη την πρόσβαση. Περπατήσαμε μέχρι τη διάβαση πεζών.....Το νερό κυλούσε ορμητικό αλλά ευτυχώς σε μικρά ρυάκια. Με προσοχή να μη βραχεί μεγάλης ηλικίας γυναίκα, με προσοχή να μη γλιστρήσει, να μην της δοθεί αφορμή για γκρίνια που θα με έλουζε σαν τη βροχή!
Φτάσαμε στο φανάρι...κοίταξα το χώρο για να ανέβουμε....Η διάβαση των αναπήρων ήταν κατειλημμένη από ένα αυτοκίνητο που είχε ανέβει στην κυριολεξία στο πεζοδρόμιο. Στο κενό που άφηνε δεν χωρούσαμε να περάσουμε. Ξανά πίσω να πάμε από την πίσω διάβαση! 
Και να η γκρίνια.......άρχισε μαζί με τα αστραπόβροντα. Το τι είπε η μαμά για τους ασυνείδητους οδηγούς, το τι άκουσα για την έλλειψη αστυνόμευσης του Δήμου δε λέγεται. Υπομονή είπα μέσα μου αν και δεν είχε το παραμικρό άδικο.
Φτάσαμε στην άλλη διάβαση των αναπήρων. Και αυτή κατειλημμένη με νερό βροχής αυτήν τη φορά. Μεγάλη δρασκελιά χρειαζόταν για να ανέβουμε το πεζοδρόμιο. Σκουπίδια είχαν κλείσει την δίοδο ομβρίων υδάτων.........Πεταμένα και λασπωμένα χαρτιά, συσκευασίες αναψυκτικών, σακούλες και άλλα που δεν ξεχώριζαν.
Η αλήθεια είναι ότι τελικά κάναμε ένα τεράστιο γύρο για να βρούμε δίοδο από το δρόμο στο πεζοδρόμιο....Η αλήθεια είναι ότι μεγάλη γυναίκα ταλαιπωρήθηκε αρκετά και είχε όλα τα δίκια του κόσμου για να γκρινιάζει.
Όμως, είναι απαράδεκτο να βλέπεις μια μικρή βροχή να κάνει μια πόλη αγνώριστη. Όχι βέβαια ότι οι ακτίνες του ήλιου τη δείχνουν ομορφότερη και καθαρότερη, αλλά ξέρεις πού πατάς. 
Και αυτά τα αυτοκίνητα που παρκάρουν στις γωνίες και διαβάσεις αναπήρων ή αυτά που  διπλοπαρκάρουν, δεν γνωρίζουν ότι είναι παράνομα; 
Νομίζω ότι η παρανομία είναι στο αίμα μας. 
Και αν δεν είναι αυτό, τότε ο ωχαδερφισμός χτυπάει κόκκινο.
Κανένας σεβασμός στο διπλανό μας.
Καμιά σκέψη για το αν επιτρέπεται ή όχι αυτό που κάνουμε. Μας βολεύει; Τότε καλώς....Και ζητάμε και τα ''ρέστα'' σε όσους τολμήσουν να επισημάνουν το παράνομο και ασεβές της στάσης μας.
Όσο για τα σκουπίδια... μη τα ρίχνουμε όλα στους μετανάστες..
Κύριος μπροστά μας με το κουστούμι του, με το χαρτοφύλακα ανά χείρας, άνοιξε  το πακέτο τα τσιγάρα του και το περιτύλιγμα του ήταν άχρηστο...και το άφησε να πέσει κάτω. 
Κοπελιά καλοστεκούμενη έτρωγε το σνακ της και πέταξε κάτω το περιτύλιγμα με τη χαρτοπετσέτα της. Την είδα εγώ η ίδια και ήμουν δίπλα της. ''Αν κάναμε όλοι έτσι, θα περπατούσαμε πάνω σε ένα χαλί από σκουπίδια '' της είπα...Γύρισε και με κοίταξε ξαφνιασμένη. ''Να βάλουν καλάθια απορριμμάτων'' μου είπε. Όταν της έδειξα ότι υπάρχει στο επόμενο φανάρι με κοίταξε αγριεμένη λέγοντάς μου ότι δεν μπορεί να κρατά σκουπίδια μέχρι εκεί. 
Τι να πεις;  Ότι δεν υπάρχει παιδεία;; Ότι μισούμε τον τόπο μας; Ότι είμαστε και στο σπίτι μας έτσι;; Δεν νομίζω.
Απλά ισχύει αυτό που ο λαός λέει '' έξω από την αυλή μου ας είναι και η αδερφή μου''!!! Όμως το ''εξω'' είναι και δικό μας σπίτι. Πώς θα γίνει αυτό συνείδηση;;
Και εξ αιτίας της κρίσης μειώνονται υπάλληλοι από όλα τα πόστα..Δεν πρέπει και εμείς να βοηθήσουμε να  γίνει η πόλη μας, το χωριό μας, η γειτονιά μας, η χώρα μας μια ανθρώπινη περιοχή που κατοικείται από ευσυνείδητους πολίτες;
Χρειάζεται παιδεία;;
Απλά χρειάζεται από μικρά παιδιά να μάθουμε ότι το σπίτι μας είναι η χώρα μας, η πόλη μας, η γειτονιά μας και όχι μόνο οι 4 τοίχοι που κατοικούμε!



Το άγαλμα του Σπύρου Λούη

Στη Μελβούρνη  και συγκεκριμένα στο Δήμο Casey, έγιναν τα αποκαλυπτήρια του αγάλματος του Σπύρου Λούη του Ολυμπιονίκη μας στο Μαραθώνιο. Όπως διαβάζουμε στις ειδήσεις, το έργο χρηματοδοτήθηκε από την Πολιτειακή Κυβέρνηση της Βικτώριας και ομογενειακές επιχειρήσεις και αποτελεί μια πρωτοβουλία του Ελληνικού Οργανισμού Στήριξης του Ολυμπιακού Πνεύματος και Ιδέας, του οποίου ηγείται ο Αριστείδης Παναγάκης.

Αρκετοί δημότες διαμαρτυρήθηκαν για την ανέγερση του αγάλματος και μάζεψαν υπογραφές  σε επιστολή διαμαρτυρίας που έστειλαν στο Δήμο τους με το σκεπτικό ότι ο Λούης δεν έχει καμιά σχέση με την Αυστραλία. 
Η  απάντηση ήταν , πως «υπάρχει σχέση» και πρόσθεσε ο δήμος πως το συγκεκριμένο άγαλμα συμβολίζει τη φιλία ανάμεσα στην Ελλάδα και την Αυστραλία. 
http://www.newsbomb.gr/diethnh/story/361799/aystralia-antidroyn-oi-katoikoi-gia-to-agalma-toy-spyroy-loyi

Εντύπωση μου προκαλεί η  αρνητική αυτή αντίδραση των κατοίκων και η παρουσία των λίγων -πράγματι- ατόμων που φώναζαν την ημέρα των αποκαλυπτηρίων, κρατώντας πλακάτ '' Σπυρίδων πήγαινε αλλού'' ή ''Δεν θέλουμε το άγαλμα του Σπυρίδωνα στην περιοχή μας''

Όλοι ξέρουμε ότι υπάρχει ισχυρή ελληνική κοινότητα στην Αυστραλία και μου έκανε εντύπωση γιατί  η πλειονότης του πληθυσμού είναι μετανάστες ή απόγονοι μεταναστών από όλον τον κόσμο.
Τέλος πάντων.....το άγαλμα του δικού μας νερουλά από το Μαρούσι βρίσκεται ήδη σε πολύ κοντινό σημείο του αγάλματος του Αυστραλού Μαραθωνοδρόμου Edwin Flack που ήταν ο αντίστοιχος θρύλος της εποχής και είχε χάσει από τον Σπύρο Λούη στους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας το 1896.

Θυμάμαι που είχα διαβάσει την περιγραφή του τερματισμού του Σπύρου Λούη μετά από 2.58'.50'', σε ένα επετειακό αφιέρωμα για τα 100 χρόνια των Ολυμπιακών Αγώνων και  ήταν τόσο συγκινητικό λες και το παρακολουθούσα στην τηλεόραση...(ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ-ΕΠΤΑ ΗΜΕΡΕΣ)

Όταν δόθηκε, τότε το 1896, το σύνθημα της εκκίνησης του Μαραθωνίου,ο Σπύρος Λούης μαζί με τους συναθλητές του, ξεκίνησαν το Μαραθώνιο, ένα αγώνισμα που έχει άμεση  σχέση με την ελλ. ιστορία και ειδικά τότε,του  έδιναν όλοι τεράστια  σημασία. Πλήθος κόσμου παρακολουθούσε σε όλη τη διαδρομή τους αγωνιστές...Νέοι είχαν σκαρφαλώσει στα δέντρα,  και όσοι δε χωρούσαν στο κατάμεστο Στάδιο, είχαν παραταχθεί και από τις δυο μεριές του δρόμου σε απόσταση 3-4 χλμ !
Τους αγωνιστές επιτηρούσαν έφιπποι αξιωματικοί και στρατιώτες, ποδηλατιστές και  άμαξες με γιατρούς. 
Διαβάζουμε ότι ο Λούης όταν έφτασε σε ένα χάνι στο Πικέρμι, ζήτησε και ήπιε ένα ποτήρι κρασί και ρώτησε για τους προπορευόμενους. Δήλωσε μάλιστα ότι θα τους φτάσει και θα τους περάσει. Προπορευόταν ο Φλακ ο Αυστραλός  που πριν από τους Αμπελόκηπους εγκαταλείπει τον αγώνα αφού σωριάστηκε και τον μετέφεραν στην ιατρική άμαξα για περίθαλψη.
Ο Λούης φτάνοντας στη Ριζάρειο  Σχολή είναι πρώτος και ένας κανονιοβολισμός αναγγέλλει  την άφιξή του.
Στο Στάδιο ο κόσμος περιμένει και όσο πλησιάζει η ώρα του τερματισμού τόσο η αγωνία κορυφώνεται.
Λέγεται και δεν είναι γνωστό πώς συνέβη, ότι στο Στάδιο κυκλοφόρησε η φήμη ότι πλησιάζει στον τερματισμό ο Φλακ....Η απογοήτευση ήταν εμφανής στα πρόσωπα του κόσμου. Άκρα σιγή επικρατεί κοιτώντας προς την είσοδο του Σταδίου. Την ώρα εκείνη γινόταν το αγώνισμα του άλματος επί κοντώ αλλά τι κρίμα για τους αθλητές του άλματος, ο κόσμος είχε σηκωθεί όρθιος και κοιτούσε αλλού. 
5:27' ακούστηκε στο Στάδιο και έξω από αυτό, ο κρότος του τηλεβόλου, έγραφε μια εφημερίδα την επόμενη ημέρα των αγώνων....''...........Όλον το Στάδιον σιωπά και αναμένει. Νομίζει κανείς ότι το πλήθος εκείνο το άπειρον δεν έχει παρά δυο οφθαλμούς, μίαν πνοήν και μίαν καρδιάν. Αίφνης ακούγεται μια φωνή
-Είναι Έλλην! ''
Και ένας καταϊδρωμένος αλλά στητός και  περήφανος Λούης  μπαίνει στο Στάδιο. Το τι έγινε ας αφήσουμε τη φαντασία μας να ''δει'' την εικόνα εκείνη. Ό,τι και να φανταστούμε δεν πέφτουμε έξω από όσα έχουν γραφτεί για  τη μεγαλειώδη στιγμή του  τερματισμού του Λούη!!
Ο Λούης, Ολυμπιονίκης  από εκείνη τη στιγμή και θρύλος για όλους εμάς,  λέγεται ότι αρνήθηκε από πλούσιο 10.000 φράγκα που ήταν μεγάλο ποσό για την εποχή εκείνη. Άλλος του πρόσφερε γεύματα μιας ολόκληρης χρονιάς  από το εστιατόριό του, ενώ μια κυρία έβγαλε από το χέρι της ένα ρολόι με μαργαριτάρια και του το πρόσφερε... Φυσικά το επίσημο κράτος τον .................ξέχασε.  Ο Σπύρος Λούης θα συνεχίσει να δουλεύει σκληρά για το ψωμί του ως το θάνατό του!!
''Ποιος Σπυρίδων;;'' έγραφαν πλακάτ των δημοτών  Αυστραλών. Αυτός ο Σπυρίδων που εκτός από θρύλος και λαϊκός ήρωας, έμεινε και παροιμιώδης λόγος στις επόμενες γενιές (έγινε Λούης..)