Πρωτομαγιά ήταν τότε, που το 38άχρονο παλικάρι, ο Αλέξανδρος Παναγούλης, σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό ατύχημα-όπως είπαν- αν και όλοι πιστεύουν μέχρι σήμερα, ότι μεθοδεύτηκε η δολοφονία του από αντιπάλους του πολιτικούς, που φοβήθηκαν τα αρχεία της ΕΣΑ που είχε στα χέρια του, ενώ είχε προαναγγείλει ότι θα δημοσιοποιήσει ονόματα πολιτικών και επιχειρηματιών που συνεργάστηκαν με τη Χούντα!
Και είχε αποκατασταθεί η δημοκρατία τότε...........εκείνο το Μάη του 1976!!!
''Δεν επιδίωξα να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Δεν είμαι ικανός να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Επιδίωξα να σκοτώσω έναν τύραννο'', ήταν τα δικά του λόγια που είπε στην Οριάννα Φαλάτσι, μετά τη σύλληψή του για την αποτυχημένη του προσπάθεια δολοφονίας του δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου.
Ο θάνατός του προκάλεσε σοκ στους Έλληνες που το μουρμουρητό τους έγινε κραυγή για τον έντιμο, δημοκρατικό και γεμάτο τόλμη και παλικαριά πολιτικό, που το πνεύμα του θα βρίσκεται πάντα κοντά σε όσους αγαπούν τη δημοκρατία, την αλήθεια, την πατρίδα!
Και είχε αποκατασταθεί η δημοκρατία τότε...........εκείνο το Μάη του 1976!!!
''Δεν επιδίωξα να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Δεν είμαι ικανός να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Επιδίωξα να σκοτώσω έναν τύραννο'', ήταν τα δικά του λόγια που είπε στην Οριάννα Φαλάτσι, μετά τη σύλληψή του για την αποτυχημένη του προσπάθεια δολοφονίας του δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου.
Τι έγιναν αυτά τα αρχεία που έδειχναν πολιτικά πρόσωπα υπεράνω υποψίας που συνεργάστηκαν με τη Χούντα;;; Κανείς δεν ξέρει, κανείς δεν τα είδε.
Μια μεγάλη δημοκρατική ψυχή, έφυγε σαν σήμερα 36 χρόνια πριν, διδάσκοντάς μας πώς ζουν τα παλικάρια, πώς αντιστέκονται σε τυράννους, πώς διατηρούν τις δημοκρατικές τους αξίες...........
Αν και βουλευτής, δεν εφησύχασε ποτέ, καταγγέλλοντας συνεχώς, προσπαθώντας να απομονώσει τους πολιτικούς εκείνους που συνεργάστηκαν με τη Χούντα και τους θεωρούσε, φυσικά, προδότες.
Βασανίστηκε πολύ τον καιρό της σύλληψής του, τότε στη δικτατορία, αλλά άντεχε παλικαρίσια....
Η ιστορία γράφει :''......μετά από μερόνυχτα συνεχούς βασανισμού, οδηγείται ημιθανής στο νοσοκομείο και κατόπιν δικάζεται από το Στρατοδικείο στις 3 Νοεμβρίου 1968 καταδικάζεται δις εις θάνατον, μαζί με άλλα μέλη της Εθνικής Αντίστασης (η οργάνωση που ίδρυσε ο ίδιος), στις 17 Νοεμβρίου 1968.
Μεταφέρεται στην Αίγινα για την εκτέλεση, η οποία όμως ματαιώθηκε χάρη στις πιέσεις της διεθνούς κοινότητας και αφού προσπάθησαν να πείσουν τον Παναγούλη να υπογράψει για να του δοθεί χάρη. Στις 25 Νοεμβρίου1968 ο Παναγούλης μεταφέρθηκε από την Αίγινα στις Στρατιωτικές Φυλακές του Μπογιατίου (Σ.Φ.Μ.), όπου και του επιβλήθηκε η "ποινή του εντοιχισμού" όπως λέει ο ίδιος. Από εκεί δραπετεύει στις 5 Ιουνίου 1969, συλλαμβάνεται όμως εκ νέου και οδηγείται προσωρινά στο στρατόπεδο στου Γουδή για να μεταφερθεί μετά από ένα μήνα και πάλι στις φυλακές Μπογιατίου.
Εκεί τον περιμένει η απομόνωση σε κελί που το έφτιαξαν ειδικά για τον Παναγούλη και ήταν σαν αντίγραφο τάφου. Επιχειρεί να δραπετεύσει αρκετές φορές ανεπιτυχώς. Γράφει ποιήματα ως διέξοδο. Συνεχίζει να γράφει ακόμα και όταν του κατάσχουν κάθε γραφική ύλη χρησιμοποιώντας για μελάνι το αίμα του και για χαρτί τους τοίχους του κελιού-τάφου του.
Ο Α. Παναγούλης σύμφωνα με ορισμένους αρνείται την πρόταση απονομής χάριτος που του προσέφερε η χούντα. Τον Αύγουστο του 1973 – μετά από τεσσεράμισι σχεδόν χρόνια φυλάκισης – απελευθερώθηκε βάση της γενικής αμνηστίας που απένειμε το καθεστώς των συνταγματαρχών στους πολιτικούς κρατούμενους, κατόπιν της αποτυχημένης προσπάθειας του Γ. Παπαδόπουλου να φιλελευθεροποιήσει το καθεστώς του. Αυτοεξορίζεται εκ νέου, αυτή τη φορά στην Φλωρεντία της Ιταλίας, για να επαναδραστηριοποιηθεί στην αντίσταση, ουσιαστικά όμως συνεχίζει την αντίσταση στην Ελλάδα ερχόμενος κρυφά όπου και οργανώνει ομάδες αντίστασης''.
Ο Α. Παναγούλης σύμφωνα με ορισμένους αρνείται την πρόταση απονομής χάριτος που του προσέφερε η χούντα. Τον Αύγουστο του 1973 – μετά από τεσσεράμισι σχεδόν χρόνια φυλάκισης – απελευθερώθηκε βάση της γενικής αμνηστίας που απένειμε το καθεστώς των συνταγματαρχών στους πολιτικούς κρατούμενους, κατόπιν της αποτυχημένης προσπάθειας του Γ. Παπαδόπουλου να φιλελευθεροποιήσει το καθεστώς του. Αυτοεξορίζεται εκ νέου, αυτή τη φορά στην Φλωρεντία της Ιταλίας, για να επαναδραστηριοποιηθεί στην αντίσταση, ουσιαστικά όμως συνεχίζει την αντίσταση στην Ελλάδα ερχόμενος κρυφά όπου και οργανώνει ομάδες αντίστασης''.
Ήταν παράδειγμα αληθινής ψυχής και έγινε παγκόσμιο σύμβολο δημοκρατίας, ελευθερίας, ατομικής και πολιτικής καθώς και σύμβολο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων!!
Πρωτομαγιά σήμερα, αφήνω ένα στεφάνι στη μνήμη εκείνου που δεν φοβήθηκε και μας δίδαξε σε επικίνδυνους καιρούς, τι σημαίνει δημοκρατία και τι αξίζει να θυσιάζεις γι αυτήν!!!!!!!!
