Το να ζεις απομονωμένος, μακριά από τον κόσμο, σε κάνει να νιώθεις μόνος...Η συγκατοίκηση στις πόλεις, θα περίμενε κανείς να ''σπάει '' τα δεσμά της μοναξιάς.Θα έπρεπε να αισθάνεσαι ασφαλής. Γιατί οι πολλοί άνθρωποι, ζώντας ο ένας κοντά στον άλλο, φέρνουν οικειότητα και εγκάρδια επικοινωνία.
Αυτή είναι η θεωρία....
Στην πραγματικότητα, όπως έχει αποδειχθεί, οι μεγάλες πόλεις χωρίζουν τους ανθρώπους, δεν τους ενώνουν. Κυριαρχεί η απομόνωση που βρίσκει ο καθένας σπίτι του...
Οι πολυκατοικίες, αυτός ο τρόπος δόμησης που εδώ και 100 χρόνια στη χώρα μας, έδωσε λύση στην συγκατοίκηση πολλών ανθρώπων στις πόλεις, ήταν και εξακολουθεί να είναι μια οικονομική λύση κατοικίας..
Όπως έχει πει ο Γερμανός αρχιτέκτονας και καθηγητής Richard Woditsch,για τις πολυκατοικίες στην Αθήνα, ''έχετε ένα είδος μεικτής χρήσης: κατοικίες και χώροι δουλειάς στον ίδιο χώρο, που σε πολλά σημεία θυμίζει μεσαιωνική πόλη. Η πόλη σας έχει ελάχιστους δημόσιους χώρους, οπότε αυτό που κάνει η πολυκατοικία είναι να απορροφά την πόλη μέσα της και, με τη σειρά της, να αδειάζει το εσωτερικό της στην πόλη''.
Απορρόφηση της πόλης μέσα σε χιλιάδες πολυκατοικίες, που ζουν στοιβαγμένοι οι γείτονες για χρόνια, χωρίς να γνωρίζει ο ένας τον άλλον, χωρίς να αναπτύσσουν κοινωνική εγκαρδιότητα--εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων--,κρατώντας την ατομικότητά του ο καθένας από μας, και την ιδιωτική ζωή του, μόνο για τον εαυτό του.
Πολλοί υπερασπίζουν την ζωή στην πόλη, όχι μόνο για τις υπηρεσίες που παρέχει, αφού είναι συγκεντρωμένες εδώ, αλλά και γιατί ο καθένας νιώθει ελεύθερος από ότι τον δεσμεύει στις μικρές επαρχιακές πόλεις: το κουτσομπολιό, την επιβουλή, τον έλεγχο της ζωής αλλά και τον επηρεασμό της σκέψης.
Όμως η αλήθεια είναι διαφορετική...
Δεν επιλέγεις την απομόνωση για να έχεις ελευθερία κινήσεων και συμπεριφοράς, αλλά υποχρεώνεσαι να ζεις με αυτόν τον τρόπο.
Άλλο λοιπόν ''κατ' επιλογήν'' η ζωή που ζεις και άλλο ''καθ'υποχρέωσιν''!
Ζώντας λοιπόν ο ένας μέσα στη ζωή του άλλου, με τέτοιο συνωστισμό, σίγουρα αισθανόμαστε την ανάγκη να απομονωθούμε, να ηρεμήσουμε, να χαλαρώσουμε από την ''βαβούρα '' της πόλης, από το θόρυβο και την πολυκοσμία.
Είναι η ευλογία μας, το δικαίωμά μας και δεν κατανοούμε την αδιαφορία που εν τω μεταξύ αναπτύσσεται μέσα μας για τον συνάνθρωπό μας.
Έτσι μετατρέπεται ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας ως βάρος, ενόχληση και όχι ως μια ψυχή που μοιράζεται με μας τα ίδια περίπου προβλήματα, όνειρα και τρόπο ζωής.
Αυτό οδηγεί στη μοναξιά της πόλης.
Σήμερα, αν προσθέσουμε και την ανασφάλεια που μας κατέχει, αν παρατηρήσουμε ως τρίτοι τη ζωή μας στα σπίτια μας, θα διαπιστώσουμε ότι κλείνοντας την πόρτα πίσω μας και διπλοκλειδώνοντας την είναι σαν να ζούμε στο κουκούλι μας, σαν τους μεταξοσκώληκες, έντρομοι, αδιάφοροι, στεγνοί από αισθήματα και ..................μόνοι.
Η απομόνωση της πόλης κλονίζει όλες τις αξίες που είναι απαραίτητες για την κοινωνική συμπεριφορά του ανθρώπου.
Και αυτό προκαλεί με τη σειρά του νευροψυχικές διαταραχές, που συχνά οδηγούν σε απελπιστικές καταστάσεις.
Το χειρότερο από όλα είναι ότι ........... το αγνοούμε!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου